Sa nagdaang araw, iyon na ang naging routine ko, ang makasama siya kumain sa cafeteria. At iyon narin ang naging kasanayan ko. Minsan nagdadala rin ako ng luto ni mama kagaya nang ginagawa ko noon. Lagi niya rin kasing tinatanong saakin, bakit hindi na raw ako nagdadala.
"Kasi akala ko hindi mo na gusto ang mga dala ko!" Sabi ko nang magtanong ito noong isang araw.
"I didn't say something, ivanna."
Wala parin naman nagbago. Ganoon parin siya makikipag-usap saakin. Minsan galit, minsan seryoso..minsan..ewan! Hindi ko siya maintindihan minsan!
He's stiff, cold and too serious! Theres no rumors on him. Kaya hindi ko alam bakit nagustuhan ko ang lahat ng iyon!
Pero ngayon, si stefan ang kasama ko dahil nagpaalam muna ito saakin na hindi niya ako masasamahan ngayon. Ni hindi ko nga alam kung napapansin ni stefan ang busangot ko sa buong mukha. Gusto ko siyang tanungin anong ginawa niya at bakit wala siya ngayon. Pero ayokong magmukhang desperada sa harap niya.
Ang dami kong tanong sa sarili ko ano itong ginagawa namin. Gusto ko siya, pero alam kung iba ang tingin niya saakin. Siguro nga, na-aawa lang ito saakin o nakonsensya dahil sa nangyari. Alam kong sa huli, ako parin ang masasaktan dito. Pero ganun paman, hinayaan ko lang ang sarili sa gusto ko.
"Eat your lunch with stefan. Hindi kita masasamahan ngayon."
Sumimangot ako sa nabasa ko. Mabilis na nagtipa ako ng mensahe para sakanya.
"Bakit saan ka pupunta?"
Hindi pa nag-iilang minuto ay tumunog na agad ang cellphone ko.
"I have to finish our research."
Busangot ang mukha ay hinintay ko muna ang pagbalik ni stefan, bago ko sinimulan ang pagsubo ng pagkain na nasa harapan ko.
"Bakit ganyan itsura mo?" Si stefan nang makaupo na ito sa harapan ko.
"Wala kasi si ares." Sumimangot ako.
"Hindi kaba masaya ako kasama mo? Ilang araw na kayo magkasama, a!" Inirapan ako nito. "O ito, binilhan kita ng ensaymada."
Napatingin ako sa dala niya.
Binuksan agad iyon ni stefan. Dahil sa amoy, pakiramdam ko ay nag-iiba ang tiyan ko at parang nasusuka pa ako.
"Stefan!" Mabilis na tinakpan ko ang ilong ko. Ang tapang talaga ng amoy! "Ano ba yan, ang baho!" Reklamo ko. "Alisin mo nga 'yan saakin!"
"Ano ba, Ngayon kapa aarte!" Umirap ito saakin pero agad din natigilan.
"Omygod, Ivanna!" Seryoso na tumitig ito saakin at parang nakakita pa ng multo. Lumipad ang mga kamay niya sa bibig at may kahulugan na bumaba ang mga mata saakin.
"Ano ba, stefan! Nakakailang ang paninitig mo." Umirap ako.
Nagulat ako nang binuksan niya ulit ang ensaymada na iyon at nilapit malapit sa ilong ko.
"Stefan!" Reklamo ko at mabilis na tinulak ang pagkain na iyon.
Pakiramdam ko masusuka na ako nang tuluyan dito. Hindi naman ganito ang amoy noon, a! Tsaka, ito ang lagi namin kinakain. Baka panis lang, kaya ang lansa ng amoy!
"Kailan kapa nagiging sensitive sa cheese?" May panunuya niyang tanong.
"Panis yan kaya ang baho!"
