The Timeless Dark Mist

Chapter 4

Umalis na ang limang lalaking na nasa harapan namin kanina lamang, laki ang aking pagtataka kung bakit dumayo rito ang mga kalalakihang iyon gayong ipinagbabawal ito, mas malaki ang aking pagtataka dahil bakit ganoon ang aking narramdaman kpag malapit siya sa akin.

Siniko naman ako Ni Rosalia  dhilan para tumingin ako sakanya. at pabulong na nagtanong dahil Nandito na ang aming Punong Guro,

"Ayos ka lang? Bakit parang nahhirapan kang huminga kanina? " nag aala lang tanong Ni Rosalia.

Nakatingin din sa gawi ko sa Jeshea na halatang nag aalala rin base sa knyang tingin sa akin.

"A-ayos lang ako" Sabi ko sabay tipid na ngumiti.

Ngumiti ng tipid si Jeshea na hala tang sumangayon sa akin ng marinig ang sagot ko ngunit parang hindi kumbinsido si Rosalia,

Rosalia, hindi ko rin alam kung bakit ganoon ang nangyayari sakin, paano ko ba sa sabihin kila Jeshea at Rosalia ito? Baka kapag sinabi ko saknila, baka hindi naman sila manniwala.
Nasabi ko nalang Sa aking sarili,

Umupo na ako ng maayos at pumikit ng sandali. Inialis ko muna ang aking mga iniisip dahil magsisimula na si Madam Corazon,

Thaliah kailangan mong ayusin ang sarili mo... Tinapik tapik ko ang aking pisngi.

Magsisimula na ang aming klase, maya maya lamang ay ppunta na kaming simbahan upang magrosaryo,

Nagtuturo na ngayon si Ma'am Corazon paukol sa relihiyon. Ang relihiyong nakuha ng mga pilipino ay Kristyanismo na mula samga  espanyol na namuno ng tatlong daang taon sa ating bansa na nakuha ng mga pilipino. Marami pang tinalakay si Ma'am Corazon paukol dito. Sa makalawa pa ang aming klase sa Wikang Ingles. Madalas kaming nagdarasal ng mga kababaihan kesa sa mga kalalakihan na nag aaral ng  medisina, pagpipinta, pag aabogasya, pagtuturo, at iba pa.

Nang matapos na siya, at humarap siya sa amin,
"Magsiluhod tayo mga mag aaral ko upang manghiling  ng patnubay sa ating mahal na panginoon" Sabi ng aming punong guro.

Lumuhod kami at namutawi ang sandaling katahimikan.
Nang matapos kami, isa isa na kaming lumabas ng aming silid para pumunta ng simbahan upang magrosaryo.

Hindi pa rin ako mapakali, alam kong may nakamasid sa akin. Kahit hindi ko ito nakikita, narramdaman ko ito. dahil hindi ako mapakali, nagpalinga linga ako sa aking paligid. Sa hindi mlaman na dhilan, hindi ko alam kung bakit ko narramdaman na may nakamasid sa akin. Alam Kong Nandito siya,

Bakit ganito?
Hindi ako mapakali,

Ano bang pakiramdam ito?

Nagtabon na ako ng aking belo sa kabila ng mainit naming kasuotan na mahahababang manggas at palda na hanggang talampakan, gayon din ang ginawa nila Jeshea Rosalia at ng aking mga kasama na papunta na ngayon sa Bisita.

Ako si Marra Thaliah Augustin, lambing pitong taong gulang. Nakatira sa kabukiran ng Ibayo na aming baryo ng Lazaro . May dalawang kapatid na sina Mariena Thasiah at Marvino Thaviel Augustin.
Ang aking mamang na Si Julieta Augustin ay isang ilaw ng tahanan, pagtatanim at, pagtatahi ang kanyang hanap buhay. Gayon din ang aking papang na si Eduardo Augustin na ang hanap buhay ay magsasaka,Pagtatanim ng palay at mga gulay. Simple ang aking pamumuhay kasama ang aking pamilya, sobrang saya at swerte ko dahil nagkaroon ako ng magulang na katulad nila mamang at papang, gayun din pagdating sa aking mga kapatid, Nang mkapasok ako sa Akademia de San Lazaro, laking tuwa ng aking mamang at papang ngunit ilang sandali'y lang ay narinig ko silang naguusap ng palihim noon. Hindi ko alam ang kanilang pinag uusapan ngunit bakas sa mukha ng aking mamang na nangangamba siya, ipinagsawalang bahala ko na lamang pero hindi nawala sa isip ko ang mukha Ni mamang sa oras na iyon.

Nang napunta kaming simbahan, umupo kami at Lumuhod at nagsimulang mag rosaryo..

Sa kalagitnaan ng aking pagrorosaryo,

May narinig nnaman ako na boses..

"Thaliah, w-where are y-you?" Nahihirapang sambit ng lalaki.

Napaigtad ako sa aking kinauupuan at Nawala ako sa konsetrasyon sa pagrorosaryo dahil sa boses na iyon, napamulat ako ng aking mata,
Nakatingin na sa akin ngayon si Madam Corazon, nang maalala ko ang aming gumagawa.

"A-amen" sambit ko.

Tumingin ako kay madam Corazon, tingin na humihingi ng tawad
Bumalik muli sa pagpikit ang kasama ko at si Madam Corazon.. At nagdasal muli,

Napahinga nman ako ng maluwag.

Ano kaba naman Thaliah? Nasa simbahan ka. Nasa harapan ka ng mga poon, napabuntong ako ng hininga dahil sa aking nagawa.

Laking pagtataka ko dahil walang ibang tao rito sa simbahan kundi kami lang at ang aming Punong Guro na si Ma'am Corazon,

Sino iyon?

Sino ang tumatawag sa a-aking i-sipan.

Bakit niya ako hnahanap?

Bakit niya ako Tinatanong kung nasan ako ngayon?

Sino ang lalaking iyon?

Ang daming katanungan sa aking isipan.
Simula ng isang buwan bago ang aking ika- labing walong kaarawan ay nagsimula na ang mga ito. Na nakakarinig ako ng boses ng lalaking hindi ko alam kung saan nagmumula,

Na narramdaman Kong may nakamasid sa aking mga matang hndi lamang dalawang pares ngunit madami,

Na parang may humahaplos sa akin tuwing natutulog na ako sa gabi.

Na parang nababalisa na si mamang at papang, lalo na si mamang at pansin kong madalas na syang mag alala sa akin, at pinapauwi na ako bago lumubog ang araw.

Hindi ko alam ngunit hindi ba dapat nga'y maging masaya sila dahil magging isang ganap na akong dalaga?
Hmmm, sguro'y natatakot sila mamang at papang na baka ako'y magnonobyo na kapag nasa lambing walong taon akong gulang.

Napailing na lamang ako dahil sa aking naiisip. Hindi ko naiisip na magkakanobyo ako.

Nagpaalam na sila Madam Corazon sa amin, at Nagpaalam na kami sa isa't isa.
Paalis na kami ng simbahan dahil uwian na, alas kwatro ika-anim ng Hulyo 1921, pag labas ko ng simbahan kasama sina Jeshea at Rosalia, nauuna silang dalawa at ako ang nasa hulihan dahil iniisip ko ang boses ng lalaking iyon,
Sumasakit na ang aking ulo kakaisip, hayyy.

Tatawagin ko na sana Si Rosalia upang magtanong ngunit may isang papel na puti ang nahulog mula kung saan,

Tumitig ako rito at laking gulat ko ng makita ang aking pangalan.

Marra Thaliah Augustin

Nagpalinga linga ako,

Ngunit wala akong makitang tao,

Ngunit may itim na ibon akong nakitang papalayo. Pinagmasdan ko ang itim na ibon na iyon.

Pinulot ko ito at binasa ang nakasulat.

July 10, 1921. 11:11pm.

"Wikang Ingles" sambit ko.

Ngunit Ito lamang ang naka sulat. Ano ang ibig sabihin nito? Wala akong ggawin o tatagpuing kahit sino sa dis oras ng gabi, at wala rin akong kasulatan..
Napakunot ang aking noo at napa isip kung bakit at anong meron sa petsa na ito.

Lumaki ang aking mga mata ng mapagtanto ang petsa na nakalagay ay gabi 11:11pm, bago ang aking ika-labing walong kaarawan....

"11:11pm hindi maganda ang oras na iyon para sa akin," pinagpapawisan at kinakabahan Kong sabi..

--

Hiiiii! :)) salamat dahil umabot ka sa chapter na ito, hehehehe.

Read & Vote Po. 🖤

Thankyouuuuuu~

#Meowgirrrrrrrl.