Μαύρο νερό

Κεφάλαιο 22 - Νοιάζομαι για σένα

Μπαίνουμε μέσα στο σπίτι, σέρνοντας ο καθένας τη βαλίτσα του από πίσω.

Ο Τζέιμι είναι νευρικός και αγχωμένος. Σταματάει στο διάδρομο και για λίγα δευτερόλεπτα, δείχνει να μην ξέρει τι να κάνει. Ποια θα είναι η επόμενη κίνησή του. Σηκώνει το χέρι του και τρίβει με δύναμη το σβέρκο του, ενώ γυρίζει το κεφάλι του προς τα πάνω και προς όλες τις γωνίες, μέχρι που ακούγεται ένα δυνατό κρακ. 

Γυρίζει προς εμένα και με κοιτάζει με μάτια όλο ανησυχία. Έρχεται κοντά μου και βάζει τα χέρια του δεξιά και αριστερά απ'το πρόσωπό μου, κοιτάζοντάς με βαθιά στα μάτια. 

-"Έλι είσαι εντάξει? Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε άκουσα και σε άφησα μόνη σου με αυτό το κτήνος τον άντρα σου. Τι έγινε εκεί πάνω? Δεν πιστεύω να άπλωσε χέρι πάνω σου."

-"Είμαι εντάξει Τζέιμι. Αλήθεια! Νιώθω πολύ καλύτερα απ' ότι δικαιούμαι να νιώθω, δεδομένου ότι μόλις διέλυσα το γάμο μου και συνειδητοποίησα ότι ζούσα σε ένα παραμύθι." 

Κάνω μια παύση και χαμηλώνοντας το βλέμμα μου του λέω : "Σε ευχαριστώ που με υπερασπίστηκες απέναντι στον Στιβ. Δεν είναι συνηθισμένος να παίρνει κάποιος το πάνω χέρι απέναντί του, σίγουρα τον ταρακούνησες γερά."

Τα μάτια του αγριεύουν και το στόμα του σφίγγεται.

-"Το κάθαρμα! Είχε το θράσος μετά απ' όσα σου έχει κάνει, να σε απειλήσει κιόλας! Δεν το χωράει το μυαλό μου."  Αναπνέει βαριά και με κοιτάζει πάλι βαθιά στα μάτια. Το ύφος του μαλακώνει πάλι και μου λέει :

"Και μην ξαναπείς πως με ευχαριστείς για οτιδήποτε Έλι, σε παρακαλώ. Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να σε ευχαριστήσω. Στο ξαναείπα. Είναι καιρός που δεν νοιαζόμουν για τίποτα, ζούσα μέσα σε ένα λήθαργο. Όμως απ' την ώρα που εμφανίστηκες στη ζωή μου, ξύπνησα και ξαναζώ και ότι υπήρχε πριν από σένα, δεν έχει κανένα νόημα πια. Νοιάζομαι πραγματικά για σένα Έλι, θέλω να πω..., ακόμα περισσότερο..."  ξεροκαταπίνει και δείχνει να μην ξέρει πώς να συνεχίσει. Κοιτάζει γύρω του λες και αναζητάει κάτι να τον βοηθήσει και μετά με κοιτάει πάλι βαθιά στα μάτια. 

-"Πες μου πως καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να σου πω..." τα μάτια του ικετεύουν για μιαν απάντηση. Όταν του λέω πως καταλαβαίνω τι εννοεί, κουνάει το κεφάλι του και δείχνει ικανοποιημένος. Τα μάτια του κατεβαίνουν στο στόμα μου, δαγκώνω τα χείλη μου. 

Δεν είμαι σίγουρη ποιος κινήθηκε πρώτος απ' τους δυο μας. Βαθιά μέσα μου θά' θελα να πιστεύω ότι ήταν αυτός που έκανε την πρώτη κίνηση, αλλά ξέρω πολύ καλά πως ήμουν εγώ. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει καμιά διαφορά, γιατί όταν τα χείλη μας ενώθηκαν, τίποτα άλλο δεν είχε πια σημασία.