Μαύρο νερό

Κεφάλαιο 5 - Τα γενέθλια του προέδρου

Τελικά το πιο δύσκολο στη μικρή μου περιπέτεια, είναι να ρυθμίσω αυτή τη δαβολεμένη οθόνη, αυτό το γαμ.. GPS του ηλεκτρικού Nissan Leaf μου.

Πώς τα κάνει ο Στιβ όλα να φαίνονται τόσο εύκολα, ποτέ δεν κατάλαβα. Αν ήταν εδώ, θα είχε πατήσει 2-3 κουμπιά και θα είχαμε ήδη ξεκινήσει με το voice navigation να μας καθοδηγεί. Αντίθετα, έχω φάει μια ώρα από πάνω του, προσπαθώντας να πατήσω παραμέτρους και αριθμούς εθνικών οδών που βρήκα στο διαδίκτυο, για να καταχωρήσω τον προορισμό μου και ακόμα δεν έχω βγάλει άκρη.

Έχω ενθουσιαστεί! Η δουλειά του Στιβ θα τον κρατήσει απασχολημένο και θα σταματήσει να τρώγεται μαζί μου. Λες και ένα βάρος έχει φύγει από πάνω μου. Χαίρομαι για λογαριασμό του, πραγματικά! Δεν καταλαβαίνω τι κάνει, (δεν δίνεις δεκάρα πες καλύτερα Ελ, τώρα θα λες ψέμματα και στον εαυτό σου?) αλλά χαίρομαι πραγματικά γι'αυτόν. Το αξίζει! Έχει παλέψει πολύ να ανέβει και η σκληρή εργασία του, αλλά και το φυσικό του χάρισμα αποδίδουν καρπούς. 

Η συνεργασία με την LAATAS ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα αναγνώρισης του ταλέντου του. Από κει και πέρα όλα πήραν το δρόμο τους.

Στο μυαλό μου έρχεται ο τσακωμός μας πριν τρεις βδομάδες, τη μέρα που αποφάσισα ότι πρέπει πάσι θυσία να σταματήσω τα χάπια. 

Γύρισε απ'το γραφείο με το γνωστό του αψεγάδιαστο στυλ, βαστώντας ένα τεράστιο παραλληλόγραμμο λευκό κουτί στα χέρια. Ο ενθουσιασμός του χειροπιαστός. 

-"Ελ, σου έχω μια έκπληξη! Αυτό είναι για σένα." 

Με το χαμόγελο μέχρι τα αφτιά, ακουμπάει το κουτί στον καναπέ και με κοιτάει με ανυπομονησία. 

Πλησιάζω και ανοίγω το κουτί. Η ανάσα μου κόβεται καθώς αντικρίζω το περιεχόμενό του. Μια ασημένια τουαλέτα, με μάκρος μέχρι το πάτωμα, ένα ζευγάρι ασημένιες γόβες Jimmy Choo με δωδεκάποντο τακούνι, γούνινη εσάρπα σε λευκό χρώμα, με τουφίτσες γούνας εδώ και κει σε απαλό γκρι και ένα δερμάτινο κόκκινο κουτάκι, που γράφει πάνω με χρυσά γράμματα "Cartier". Όλο το κουτί θα πρέπει χαλαρά να κόστισε, τουλάχιστον έναν ολόκληρο μισθό του, ίσως και δύο. Σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάζω απορημένη. 

-"Φόρεσέ τα, εδώ, μπροστά μου. Θέλω να σε βλέπω ενώ ντύνεσαι". 

Η φωνή του ακούγεται λίγο πιο βραχνή απ'ότι συνήθως και η ματιά του καίει.

Βγάζω το μπλουζάκι μου, ξεκουμπώνω και το σουτιέν και τα πετάω θεατρινίστικα στον καναπέ, χασκογελώντας του. Το φόρεμα έχει λεπτό ραντάκι και πίσω η πλάτη είναι ανοιχτή σχεδόν μέχρι τον ποπό μου. Μμμμ, όχι μόνο χωρίς σουτιέν, σίγουρα και χωρίς βρακί φοριέται αυτό. Νιώθω τα μάτια του πάνω μου, να με σκανάρουν πεινασμένα.