Μαύρο νερό

Κεφάλαιο 24 - Ένα απρογραμμάτιστο ταξίδι

Είναι περίεργο, πώς έρχεται μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου. Μπορεί να εμφανιστεί  σαν εξαιρετικά δύσκολη επιλογή, σαν σχέση που καταρρέει,  σαν καταστρεπτική τραγωδία, ή σαν μια νέα ευκαιρία.

Μπορεί να εμφανιστεί σαν παλίρροια που καλύπτει τα πάντα όπως απλώνεται, ή σαν ένα παγόβουνο που συγκρούεται και συνθλίβει τα πάντα στο πέρασμά του. 

Εμένα η δικιά μου μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου, έμελλε να είναι καταστρεπτική.

Απ' την ώρα που θυμήθηκα τα γεγονότα που μου συνέβησαν, απ' τη στιγμή που θυμήθηκα αυτό το πρόσωπο, λες και ένα παγόβουνο συγκρούστηκε πάνω μου. 

Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσο μακριά θα μπορούσε να φτάσει κάποιος για να πετύχει το σκοπό του. Δεν χωράει ο νους μου πως κάποιοι αποφάσισαν να καταστρέψουν τη ζωή μου για να καλύψουν έναν άνθρωπο, που έχει αποτύχει σε ότι ανθρωπιστικό υπάρχει, σε ότι μπορεί να σε ονομάζει άνθρωπο. 

Ένας ευγενής, πλούσιος, όμορφος, νέος, περιφέρεται μαστουρωμένος, επιτίθεται, οπλοφορεί, απειλεί, βιαιοπραγεί, σκοτώνει και μια ολόκληρη οικογένεια τρέχει από πίσω του να σβήσει τα ίχνη του.

Πώς μπορείς να το χειριστείς αυτό? Πώς μπορείς να το αποδεχθείς αυτό?

Θυμάμαι κάποτε είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο, "Να έχεις το θάρρος να χτίσεις γερά θεμέλια, από τα τούβλα που σου πετάνε καθημερινά." Δεν το είχα καταλάβει τότε. Είχα γελάσει θυμάμαι, σκεπτόμενη μια καρικατούρα μέσα σε μια τρύπα, που τρώει τούβλα στο κεφάλι. Ποιος θα το φανταζότανε ότι αυτή η φράση που τόσο είχα περιγελάσει, θα έφτανε η ώρα να γίνει το μότο μου. 

Γιατί αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να κάνω τώρα. Πρέπει να χτίσω θεμέλια πάνω στα χτυπήματα που έχω δεχτεί. Πάλεψα να βρω τι μου συνέβη και τώρα που τα θυμήθηκα όλα, τρέμω στη σκέψη ότι πρέπει να ζήσω έχοντας αυτές τις εικόνες εντυπωμένες στο μυαλό μου. 

Είμαι χωμένη στην αγκαλιά του Τζέιμι και καθόμαστε στον καναπέ. Βαστάμε από μια κούπα αχνιστό τσάι στα χέρια μας. Του διηγήθηκα ότι διαδραματίστηκε εκείνη τη μοιραία μέρα στον στάβλο πίσω στο Κότσουολντς. Και τώρα κανείς μας δεν λέει κουβέντα. Βυθισμένοι και οι δύο στις σκέψεις μας.

Είμαι εγώ που σπάω πρώτη τη σιωπή, μετά από αρκετή ώρα.

-"Τι θα κάνω Τζέιμι? Δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να το αντιμετωπίσω αυτό. Νιώθω τόσο αδύναμη..."