Μαύρο νερό

Κεφάλαιο 18 - Αναζητώντας απαντήσεις

Δεν είναι δυνατόν! Δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Δεν ξέρω τι να σκεφτώ! Κοιτάζω τον Μαρκ αποσβολωμένη! Ο λαιμός μου έχει ξεραθεί τελείως. Σκύβω να πάρω τον καφέ μου να πιω μια γουλιά, αλλά τα χέρια μου τρέμουν.

Ο Τζέιμι με κοιτάζει ανήσυχος. Παίρνει την κούπα του καφέ απ'τα τρεμάμενα χέρια μου, την ακουμπάει πίσω στο τραπεζάκι και σηκώνεται :

-"Περίμενε, θα σου φέρω να πιεις λίγο νερό."

Επιστρέφει με ένα ποτήρι κρύο νερό, που το παίρνω και το κατεβάζω με μεγάλες γουλιές. Το κεφάλι μου βουίζει. Όλη η ζωή μου ένα ψέμα. Ατύχημα?! Ποιο ατύχημα! Αν υπήρχε ατύχημα, η Μπάτερσκοτς θα είχε σπασμένο λαιμό, όχι μια σφαίρα στο κεφάλι! 

Τελικά την ήξερε την Μπάτερσκοτς ο Στιβ! Την ήξερε τόσο, ώστε να γράψει το όνομά του κάτω από το πιστοποιητικό θανάτου της. Φρόντισε να την κάψει και να εξαφανίσει τα ίχνη της, να εξαφανίσει τα ψέμματα. Αλλά υπέγραφε για να κάψει ένα άλογο, να το βγάλει απ'τη μέση. Δεν είναι δυνατόν να την είχε γνωρίσει. Όχι! Αν τη γνώριζε, δεν μπορεί να μη θυμόταν το όνομα της γλυκιάς μου καραμελίτσας. 

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει! Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Σηκώνω ψηλά το βλέμμα μου και κοιτάζω το ταβάνι ενώ παίρνω βαθιές ανάσες. Νομίζω ότι το δωμάτιο γυρίζει.

-"'Ελι..., είσαι καλά? Μίλα μου Έλι, πες κάτι.. Κοίτα με..."

Γυρίζω σαν χαμένη και βλέπω τον Τζέιμι, που με κοιτάζει τρομαγμένος. 

-"Έχεις ασπρίσει! Πρώτη φορά σε βλέπω τόσο χλωμή."

Ανοίγω το στόμα να μιλήσω, το ξανακλείνω. Δεν έχω λόγια... Δεν βγαίνουν λόγια. Μόνο εικόνες σκόρπιες, ανακατεμένες στο μυαλό μου. Η Μπάτερσκοτς να τρέχει στο λιβάδι, εγώ να ξυπνάω σε ένα κρεβάτι, οροί κρεμασμένοι από πάνω μου, ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι, ο Στιβ να μου χαμογελάει, ο γάμος μας, η μαμά μου σε πελάγη ευτυχίας, ο αδελφός μου, μόνιμα κακόκεφος σε μια γωνιά...

-"Ο Τόμι!" ψελλίζω με τρεμάμενη φωνή.

Ο Τζέιμι και ο Μαρκ κοιτάζονται όλο ανησυχία. Ο Μαρκ σηκώνεται και έρχεται δίπλα μου.

-"Έλι, άκουσέ με. Αν ήξερα ότι θα ταραχτείς τόσο πολύ, δεν θα σου τα έλεγα όλα αυτά έτσι. Ο σκοπός είναι να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. Όντως κάτι συμβαίνει εδώ, τόσα ψέμματα κρύβουν κάτι σοβαρό σίγουρα. Αλλά πρέπει να είσαι ψύχραιμη για να το διαλευκάνουμε. Αν καταρρεύσεις δεν..."

-"Όχι..., δεν καταρρέω..." Ακουμπάω τα χέρια μου με τους αγκώνες στα γόνατα. Παίρνω βαθιά ανάσα, βάζω το κεφάλι μου πάνω στις παλάμες μου και κλείνω τα μάτια μου. -"Δώστε μου ένα λεπτό..."