mellifluous 와 jinkook

BLOOD SWEAT & TEARS

Tekrardan merhaba  ^_^ . Beğenilerinizi ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen 🖤🖤🖤🖤. Hepinize iyi okumalar. Bu arada yeni hikayem Lust'a bir göz atarsanız çok sevinirim.

O günün üstünden yaklaşık bir hafta geçmişti ve herkes hayatına kaldığı yerden devam ediyordu, yani kalan beş kişi öyle olduğunu sanıyordu. Her ikisi de çok iyi oyunculardı. Kimse neler döndüğünü bile anlamamıştı.

Ama o iki kişi, yaraları vardı. Biri gömülü olan kalbinin kapılarını zorlamıştı, diğeri ise taze olan yarasına yeni kesikler eklemişti. Sonuç ise, hiçbir şeydi. Sonuçlanmadı o hesaplaşma, daha doğrusu sonuçlanamadı. Birileri kaçtı, korktu, ürktü, duymak bile istemedi. Soruları soran daha kötüydü aslında, o kaçan kişi karşısındakinin duygularını önemsemeyecek kadar bencil olmuştu, soruları soranın gözünde küçülmüştü adeta.

Geçen zaman, o hikayelerde yazan gibi kimseye deva olmamış, aksine işleri dahada zorlaştırmıştı.

Peki ne olacaktı ?

İşte bu kimsenin bilemeyeceği bir kilit noktaydı. Belki zaman, evet o bilirdi ne olacağını, belki ilaç olmazdı ama bir şeyler getirirdi dimi. Öyle olmalıydı sonuçta. Yoksa böyle mi sürüp gidecekti yaşam. Ama olmamalıydı, böyle nereye kadar giderdi ki.

Gitmezdi.

Ortada enkazlar vardı. Kimsenin göremediği, hissedemediği enkazlar. Ancak biliyordu, onlar kendilerini. 

Her provada birbirlerine bakıp gülen simaları, akşam olup odalarına geçtiği zaman yanaklarından süzülen gözyaşlarını kimse görmeyecekti tabii. Zaten buna izinde vermeyeceklerdi. Zordu, hiç kolay olmamıştı. Kimseye kolay olmazdı böyle bir olay. Aynı evin içinde yaşayan yedi kişi ve onların arasından ayrı yaşayan iki kişi. Kimsenin fark etmemesi bile bir mucizeydi adeta.

Günler böyle akıp giderken, biri daha iyi oynamaya başladı oyununu. Her şey bitmiş ve gitmiş gibiydi adeta onun için. Bunu gören taraf kahroldu, üzüldü ama bir yandan da sevinmedi değildi, birileri devam etmeliydi çünkü.

Oyununu o kadar iyi oynamaya başlamıştı ki Jungkook, kendi bile inanmıştı yaralarının kapandığına. Belkide alışmıştı ama acımıyordu artık bu yüzden umursamamaya karar verdi. Sevindi buna, çünkü diğer tarafta iyi gözüküyordu. Çektiği yeterdi, kendini yiyip bitirmek bir işe yaramıyordu. O günü geri sarmıyordu veyahut ona mutluluk getirmiyordu. Odaklanmalıydı mesleği bireysel bir iş değildi, bir ekip işiydi ve bir şey olursa suçlayacağı kişi kendisiydi.

Toplanma vakti gelmişti ve  o da elinden geleni yapmaya karar verdi. Karşılığı olmayan aşkını sürdürüp kimseyi bu acı içerisine çekemezdi. Buna hakkı yoktu, ne zorla kendini sevdirirdi nede tek taraflı yaşabilirdi aşkını. Çünkü tek taraflı olması çok acıtıyordu. Bunu kaldıracak kadar gücü yoktu. Bu yüzden bir kez daha hayran oldu platonik insanlara. Nasıl dayanıyorlardı acaba...

Jin ise taktığı maskeye sayamadığı kadar açılmış delikleri tekrar kapayıp korudu gerçek yüzünü. Gösteremezdi, kaldırmazdı küçüğü yaşanabilecekleri. Şuan olduğundan daha çok acırdı onun güzel kalbi. Kendide üzüldü, ağladı ama bunu umursamadı, kim bilir ne yaralar açmıştı karşı tarafta. Zaten o da şaşırmıştı ilk başta duyduklarına. Hatta kendini tuttuğu için, içinden o kadar çok şükretti ki tanrıya, yaşadığı o an tarif edilemezdi.

Mutlu oldu, gülüp deliler gibi kucaklamak istedi karşısında duran sevdiğini ama gelecek ağır basıyordu onun için. Kendini düşündüğünden değildi yoksa bencil olmayı ne kadar istediğini kimse anlayamazdı.

Duydukları karşısında yapmak istediklerini yapamamasının en büyük nedeni baktığı güzel surattı zaten. Belki başkası olsaydı bir an bile tereddüt etmezdi ama o güzel surat bunun en büyük engeliydi. O suratı ileride ağlarken, üzgünken belkide pişman iken görmekten çok korkmuştu. Bu konuda olan bencilliğini zaten kabul ediyordu ama her şey onun iyiliği içindi.

Belkide, Jin öyle sanıyordu...

Biraz travma bir bölümle karşınızdayım. O gün neler olduğunu yazacağım ama biraz ilerilere sakladım onu umarım beğenirsiniz. Güzel yorumlarınızı ve beğenilerinizi eksik etmezsiniz. Hepinizi çok seviyorum  🖤🖤🖤.