Τα Χρονικά Του Dragonmere: Το Χαμένο Νησί {Book 2}

~8~

Το να βρει φυσικά κανείς ένα πλοίο - φάντασμα καθόλου εύκολο δεν ήταν, ιδιαίτερα σε ένα τόσο μεγάλο λιμάνι όπου σε όλες τις προβλήτες υπήρχαν καράβια δεμένα. Θα μπορούσαν να περάσουν μήνες ατελείωτους παρακολουθώντας τα πλοία να μπαρκάρουν και να ξεμπαρκάρουν. Υπήρχε όμως ένας πιο εύκολος τρόπος, τον οποίο άθελά του είχε υποδείξει ο γέρος ναυτικός.

Να μάθουν πού επιστρατευόταν πλήρωμα για το “Asbaroth” δύσκολο δεν ήταν αφού είχε καταντήσει κοινό μυστικό του λιμανιού. Το σχέδιο ήταν απλό: θα επιβιβάζονταν στο καράβι αυτό ως μέλη του πληρώματος. Οι φήμες οργίαζαν και ακουγόταν ότι σύντομα θα συμπλήρωνε τις θέσεις που έπρεπε να καλυφθούν. Έτσι, την επόμενη μέρα, αρκέστηκαν στο να βρουν την ταβέρνα όπου γίνονταν οι εγγραφές. 

Ήταν μία κακόφημη ταβέρνα στην άκρη του λιμανιού με το όνομα “Ανάποδη Χελώνα”, όπως υποδείκνυε η ταμπέλα της με ζωγραφισμένη μία αναποδογυρισμένη χελώνα - ίσως κάτι που είχε βρει απίστευτα αστείο ο ιδιοκτήτης της και αποφάσισε να το χρησιμοποιήσει για την επιχείρησή του. Ήταν ένα μέρος βρώμικο και ελεεινό, τρισχειρότερο από το πανδοχείο που διέμεναν και φυσικά το τελευταίο μέρος που θα φανταζόταν κάνεις ότι επιστρατευόταν κόσμος. 

Το σχέδιό τους ήταν απλό αλλά ήθελε προσοχή. Θα πήγαινε ο καθένας ξεχωριστά να δηλώσει το όνομά του ώστε να μην κινήσουν τυχών υποψίες. Δεν μπορούσαν να εμπιστευτούν κανέναν ούτε τις προθέσεις τους, ειδικά όταν επρόκειτο για παμπόνηρους πειρατές. Έτσι, λοιπόν, έθεσαν το σχέδιό τους σε κίνηση. Πρώτος πήγε ο Δράκουλας, έπειτα η Atalantis, μετά ο Alphonse, τα δύο ξωτικά πήγαν μαζί, η Eden και έμεινε στο τέλος η Evie μοναχή της. 

Καθώς περίμενε διακριτικά έξω από την ταβέρνα, την είχε πιάσει μία ανεξήγητη νευρικότητα. Είχε την αίσθηση ότι θα τα έκανε μούσκεμα τώρα που τα πράγματα είχαν πάει πολύ καλά για αυτούς. Η τύχη δεν λειτουργεί ποτέ τόσο απλόχερα. Το ένστικτό της τής υπαγόρευε πως κάτι θα πήγαινε στραβά. Ο απογευματινόςήλιος τής έκαιγε το πρόσωπο και ίδρωνε ακατάσχετα. Ακόμα κι έτσι όμως, μύριζε πολύ καλύτερα από όλους εκείνους τους ναυτικούς που μπαινόβγαιναν και βρωμούσαν αλκοόλ. 

Τελικά, πήρε την απόφαση να μπει μέσα επιτέλους. Όσο καιρό χαζομερούσε τόσο χειρότερο για αυτήν. Παίρνοντας μία βαθιά ανάσα, προχώρησε προς την ταβέρνα και σύντομα βρέθηκε σε αυτόν τον άθλιο χώρο. Η Evie έκανε μία γκριμάτσα αηδίας καθώς εισήλθε. Στα τραπέζια γύρω άνδρες κυρίως μπεκροπίνανε, παίζανε χαρτιά, χασκογελούσανε ενώ ένας άλλος άνδρας άδειαζε το περιεχόμενο του στομαχιού του σε μία γωνία. Σε ένα απόμακρο τραπέζι καθόταν ένας άνδρας μόνος του με χαρτιά απλωμένα μπροστά του. Στο αριστερό του μάτι φορούσε μία πολύ χαρακτηριστική οφθαλμοκαλύπτρα. Αυτός λοιπόν πρέπει να ήταν υπεύθυνος για το πλήρωμα του “Asbaroth”. Προσπάθησε να εντοπίσει κάποιον από τους δικούς της αλλά το συγκεκριμένο μαγαζί δεν είχε επαρκή φωτισμό. Λάμπες υπήρχαν μόνο πάνω από συγκεκριμένα τραπέζια όπου ήταν απλωμένες τράπουλες. Στραβοκαταπίνοντας, προχώρησε προς τον άντρα με το καλυμμένο μάτι. 
Εκείνος δεν την πρόσεξε καθώς τον πλησίασε.