Τα Χρονικά Του Dragonmere: Το Χαμένο Νησί {Book 2}

~19~

Η Evie δεν ήξερε πόση ώρα έπεφταν στο κενό. Το μόνο που μπορούσε να δει ήταν το απόλυτο σκοτάδι και το μόνο που μπορούσε να ακούσει ήταν οι κραυγές αγωνίας τους καθώς έπεφταν προς μία άβυσσο δίχως τέλος. Ή τουλάχιστον, έτσι τους φαινόταν.

Την πτώση τους ανέκοψε ξαφνικά μία σκοτεινή λίμνη. Βούλιαξαν μέσα σε αυτή με δυνατούς παφλασμούς που έκαναν αντίλαλο. Η Evie αναδύθηκε στην επιφάνεια βήχοντας και φτύνοντας νερό, ενώ παράλληλα έψαχνε πανικόβλητη την Eden, την οποία τελικά εντόπισε λίγα μέτρα μακριά της να παλεύει με το παγωμένο νερό. Κολύμπησε προς το μέρος της και προσπάθησε να την βοηθήσει. 

"Πρέπει να με εμπιστευτείς, εντάξει;" της είπε. 

"Εσένα σε εμπιστεύομαι," κλαψούρισε η Eden. "Το νερό όχι."

"Μην φοβάσαι," της είπε καθησυχαστικά η κοπέλα. "Δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο νομίζεις. Σίγουρα το νερό της θάλασσας ενδείκνυται περισσότερο για κολύμπι, αλλά θα τα καταφέρεις."

Η Eden την κάρφωσε με το βλέμμα της, σαν να τη ζητούσε να κόψει το δούλεμα, αλλά σταμάτησε την γκρίνια και άφησε την Evie να την βοηθήσει να βγουν από το νερό. Η Evie την οδήγησε εκεί όπου βρίσκονταν και οι υπόλοιποι, που είχαν καταφέρει να βγουν από τη σκοτεινή λίμνη πάνω σε μία βραχώδη επιφάνεια και προσπαθούσαν να συνέλθουν. Ο Δράκουλας έσπευσε να τις βοηθήσει.

"Το κολύμπι εξακολουθεί να μην μου αρέσει," γκρίνιαξε η Eden όταν ο πατέρας της την τράβηξε έξω. "Αυτό ήταν απαίσιο."

"Συμφωνώ," αποκρίθηκε η Atalantis, προτού κάνει μία γκριμάτσα και στη συνέχεια εμετό από τη ζαλάδα. 

"Ό,τι και να βρίσκεται μέσα σε αυτή τη λίμνη, σίγουρα μόνο καλό δεν είναι." Ο Orion ανατρίχιασε καθώς άδειαζε νερό από την μπότα του. 

"Η πραγματική ερώτησή μου είναι, πού στο καλό βρισκόμαστε;" ρώτησε ο Silas και είχε δίκιο να αναρωτηθεί κάτι τέτοιο. Η Evie αμφέβαλλε αν οι ρουφήχτρες οδηγούσαν σε υπόγειες λίμνες. 

Κοίταξε γύρω της. Πιθανότατα βρίσκονταν σε κάποια υπόγεια σπηλιά. Η υγρασία χτυπούσε στο κόκκαλο ενώ ο μόνος ήχος που μπορούσε να ακουστεί ήταν οι σταγόνες που έπεφταν από τους σταλακτίτες στο έδαφος. Πίσω τους, οι σπηλιά έπαιρνε μία ανηφορική κλίση, που έμοιαζε έντονα με σκαλοπάτια, και οδηγούσε σε μία άλλη σπηλιά από όπου ερχόταν ένα έντονο μπλε φως. Κανένα ίχνος της Iris και της Selene. Ο Δράκουλας έσκυψε και ακούμπησε το έδαφος προσεκτικά. Πασπάτευσε ανάμεσα στις πέτρες και έπιασε κάτι.