Τα Χρονικά Του Dragonmere: Το Χαμένο Νησί {Book 2}

~25~

Η Evie πετάχτηκε όρθια και έτρεξε προς τη θάλασσα για να σιγουρευτεί ότι η αντανάκλαση του φεγγαριού δεν την είχε γελάσει. Κι όμως, εκεί στα ρηχά κολυμπούσε πράγματι η Selene. Η Evie την βοήθησε να βγει από το νερό στην ακτή, όπου τα πόδια της αντικατέστησαν την ουρά της. Ήταν εντελώς γυμνή και φαινόταν εξουθενωμένη. Η Evie της πρόσφερε το σακάκι της για να μην κρυώνει. Η Selene την ευχαρίστησε σιγανά. 

"Πώς μας βρήκες;" την ρώτησε. 

"Σας ψάχνω εδώ και μέρες. Δεν ήξερα σε ποιο νησί είχατε καταλήξει," εξήγησε η γοργόνα τρίβοντας τα χέρια της. 

"Το έσκασες από το πλοίο του Denneth;" ρώτησε γεμάτη θαυμασμό η Evie. 

"Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο. Και παρεμπιπτόντως." Η Selene άνοιξε την παλάμη της Evie και άφησε μέσα κάτι σχετικά ελαφρύ. Η κοπέλα πρόσεξε ότι ήταν η χρυσή πυξίδα! "Πού είναι η Iris;" ρώτησε στη συνέχεια. 

Η Evie έδειξε με το δάχτυλό της το σημείο όπου είχαν ξαπλώσει την Iris και η Selene έτρεξε κοντά της δίχως άλλη κουβέντα. Κανείς δεν ξαφνιάστηκε που την είδε: προφανώς η Evie δεν ήταν η μόνη που είχε προσέξει την άφιξή της. Η Selene γονάτισε κοντά στην Iris με χέρια που έτρεμαν. 

"Θα γίνει καλά;" ρώτησε γεμάτη αγωνία. 

"Αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε, παιδί μου," είπε ήρεμα ο Δράκουλας. "Έχει δύο μέρες που χειροτερεύει διαρκώς."

Η Selene κοίταξε με βουρκωμένα μάτια την λιπόθυμη Iris που δεν είχε αντιληφθεί καν την παρουσία της. "Τι στο καλό σκεφτόσουν;" ρώτησε χαμηλόφωνα, χαϊδεύοντας τα μαύρα μαλλιά της, σαν να υπήρχε πιθανότητα η Iris να της έδινε κάποια απάντηση. Άγγιξε τρυφερά το πρόσωπό της που φάνταζε ήρεμο κάτω από το φως του φεγγαριού. "Καίει στον πυρετό," παρατήρησε. 

"Έχουμε προσπαθήσει τα πάντα," είπε λυπημένος ο Orion. "Λυπάμαι."

Η Selene τράβηξε το κεφάλι της Iris στα πόδια της και την κράτησε εκεί. Η καπετάνισσα εξακολουθούσε να μην έχει τις αισθήσεις της. Κανείς δεν μιλούσε. Επικρατούσε μία νεκρική ησυχία, και το μόνο που ακουγόταν ήταν οι σιγανοί
λυγμοί της Selene. 

Ξαφνικά όλα έβγαζαν νόημα. Γιατί η Selene παρέμενε στο πλοίο. Η παράξενη και σχεδόν παράδοξη σχέση που είχε με την Iris, μία σχέση που έμοιαζε με σχέση μίσους, αλλά ήταν κάτι το εντελώς αντίθετο. Οι κόσμοι τους ήταν τόσο μα τόσο διαφορετικοί! Η Selene ήταν μία - έκπτωτη - πριγκίπισσα του θαλάσσιου βασιλείου και η Iris ήταν απλά ένας πειρατής. Κι όμως, παρόλα αυτά, υπήρχε μία γερή αλυσίδα που τις ένωνε σε μία μοίρα κοινή. Και ξαφνικά ο σπαραγμός της Selene έγινε πολύ γνώριμος στην Evie. Γιατί τον είχε βιώσει από πρώτο χέρι και ήξερε πολύ καλά πως αισθανόταν  η γοργόνα εκείνη τη στιγμή. Η ανάμνηση και μόνο την έκανε να αισθάνεται σαν να την είχαν μαχαιρώσει στην καρδιά. Όλος αυτός ο πόνος που την κυνηγούσε όλα αυτά τα χρόνια και στοίχειωνε τα όνειρά της, ήξερε ότι δεν θα την εγκατέλειπε ποτέ. Πώς θα ήταν δυνατόν να επιστρέψει σπίτι για άλλη μία φορά και να προσποιηθεί ότι τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί; Όχι, ήταν αδύνατον.