Τα Χρονικά Του Dragonmere: Το Χαμένο Νησί {Book 2}

~15~

Αφού ξεκουράστηκαν λίγο, πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Τους πήρε άλλη μία ώρα μέχρι να επιστρέψουν στο «Asbaroth», χωρίς οδηγό αυτή τη φορά. Δεν ήταν τόσο δύσκολη η διαδρομή όσο νόμιζαν, έπρεπε απλώς να εντοπίσουν τις πατημασιές τους στο υγρό έδαφος όταν ήταν αβέβαιοι για το πού κατευθύνονταν. 

Διέσχισαν ξανά την κρεμαστή γέφυρα και κατέβηκαν στο λιμάνι. Τίποτα το συναρπαστικό είχε συμβεί στις δύο ώρες της απουσίας τους. Κανένας δεν αντέδρασε με την επιστροφή τους. Μόνο ο Tucker ανασήκωσε τα φρύδια του. 

"Λοιπόν;" ρώτησε. "Κρίνοντας από τις φάτσες σας, μάλλον δεν πήγε και πολύ καλά, ε;"
 
Κανένας δεν του απάντησε. Ο καθένας διασκορπίστηκε στο πλοίο. Η Atalantis κάθισε στη άκρη, στηρίζοντας τα χέρια της πάνω στην κουπαστή, το βλέμμα της χαμένο στη θάλασσα. Ο Silas μεταμορφώθηκε σε γεράκι και πέταξε ψηλά στο κατάρτι. Ο Orion τον κοίταξε θλιμμένος. Ο Saif φώναξε την Evie - μέσω του Arundel, εννοείται - να τον βοηθήσει. Παρόλα αυτά, η Evie έπιασε τον εαυτό της να είναι επιεικώς αφηρημένη. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στη δουλειά που είχε μπροστά της. Αντίθετα, σκεφτόταν διαρκώς πώς θα δρούσαν από εδώ και στο εξής. Αφού ήταν πια δεδομένο ότι δεν θα είχαν καμία βοήθεια από τους πειρατές, θα έπρεπε να βρουν άλλο τρόπο για να ταξιδέψουν μέχρι το Χαμένο Νησί. 

Σκεφτόταν ότι όταν επέστρεφαν στο Shelfrose, θα έπρεπε να βρουν άλλο πλοίο για να τους πάει ως εκεί. Τώρα πού θα έβρισκαν κάποιον πρόθυμο να τους οδηγήσει σε ένα νησί θεωρημένο από πολλούς ανύπαρκτο ήταν μία άλλη ιστορία. Ίσως βέβαια να μην χρειαζόταν να είναι πρόθυμος-

"Εϊ, εσύ," την φώναξε ξαφνικά κάποιος. Ήταν ένας μικρόσωμος αλλά γεροδεμένος πειρατής του οποίου το όνομα διέφευγε από την Evie. Δεν ένιωθε βέβαια άσχημα καθώς, από ό,τι φαινόταν, ούτε αυτός είχε μπει στον κόπο να μάθει το δικό της. "Σε ζητάει η καπετάνισσα."

Η Evie δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι είχαν περάσει τόσες πολλές ώρες από τότε που γύρισαν στο πλοίο. Άφησε την πετσέτα που κρατούσε προηγουμένως πάνω σε ένα βαρέλι και ανέβηκε στο κατάστρωμα. 

Ο ήλιος είχε πλέον προσπεράσει το ανώτερο σημείο του και κατευθυνόταν με σταθερή πορεία προς τη δύση. Όταν η Evie εμφανίστηκε από τα έγκατα του πλοίου, το φως του την χτύπησε κατευθείαν στα μάτια, τυφλώνοντάς την. Χρειάστηκε να βάλει την παλάμη της πάνω από τα μάτια της για να μην σκοντάψει κάπου. 

Όταν πήγε στην καντίνα της καπετάνισσα, εκείνη δεν ήταν εκεί ούτε κανένας άλλος. Ο χώρος φωτιζόταν από το φως του απογεύματος, δίνοντάς του μία παράξενη αριστοκρατική αύρα, παρά τα διασκορπισμένους παπύρους και χάρτες και τα παρατεταμένα μπουκάλια από ρούμι στις γωνίες. Κι εκεί κοντά στο παράθυρο, όπως πάντα, στεκόταν η Selene. Έριξε ένα γρήγορο βλέμμα στην Evie όταν μπήκε μέσα, αλλά πέρα από αυτό δεν της έδωσε άλλη σημασία. Δεν είχαν ανταλλάξει άλλη κουβέντα μετά την καταιγίδα. Και οι δύο προσποιούνταν ότι δεν είχαν δει τίποτα. Η Evie δεν ήξερε μέχρι πού θα πήγαινε αυτό αλλά είχε σίγουρα πιο σημαντικά πράγματα για να ανησυχεί.