Serving The Five Masters

CHAPTER 26

Serving the Five Masters 
Copyright © Dinayarah

Dahan dahan kong iminulat ang mga mata ko at si Anthony kaagad ang nakita ko, ang lungkot ng mukha niya na gaya ni Charles at Patrich, si Xavier naman ay tahimik lang sa giling at nakatunganga, why is everyone look so sad? Ano ba ang nangyare? Bakit ako nandito?.

"Ayos na ba ang pakiramdam mo?" tanong sa akin ni Anthony na siyang unang nakapansin sa akin.

Inisip ko ng mabuti kung ano ang nangyare at naalala ko nga iyon kaya napatingin ako sa kanilang lahat, lahat sila ay tahimik lang, wala ni isa ang gustong maunang mag salita.

"Nasan si Zach?" tanong ko sa kanila na may halong kaba sa dibdib ko.

"Sorry Keira pero wala na siya" automatiko namang tumulo ang mga luha ko, kinuha ko ang dextrose ko at nag madaling lumabas ng kwarto ko, na agad naman nila akong sinundan, dumiretso ako sa may Morgue na kalapit lang rin ng kwarto ko.

Agad akong pumasok doon at agad na niyakap ang isang bangkay na nabalot ng puting tela, nag tuloy tuloy ang pag tulo ng luha ko.

"Zach gumising ka na, di ba mag papakasal pa tayo? Yung mga pangako mo ay hindi mo pa tinutupad" napahigpit ang yakap ko sa kanya nang maramdaman ang kamay ni Xavier sa akin, "Nananaginip lang ako di ba? Xavier..."

"Pttf hahahaha" nagulat ako nung biglang tumawa si Anthony, kaya naman nagtataka akong napatingin sa kanya.

"Joke lang namin iyon, hindi naman namin expected na magiging OA ang reaksyon mo" natatawa narin si Charles sa sinabi niya, napatingin ako ng masama kay Anthony, siya ang may pakana nito eh, katawa-tawa na tuloy ang itsura ko.

"Bakit kayo nandito?" sabay sabay kaming napatingin sa may pintuan.

"Zach " agad akong lumapit sa kanya at agad rin siyang niyakap, mas lalo akong naiyak habang yakap siya, akala ko wala na talaga siya, "Akala ko...patay ka na" naramdaman ko ang kamay niyang humagot sa buhok ko.

"I will never gonna leave you" saad niya at naramdaman ko narin ang mainit niyang yakap sa akin, "Never...kung mayroon mang makakapag hiwalay sa atin ay ang kamatayan lamang, at malayo pa iyon"

"Tama si Zach, masamang damo iyan kaya matagal pa siya mamatay, huwag ka ng umiyak" rinig kong saad ni Xavier, "Excuse me...may pupuntahan lang ako"

Habang palabas na kami ng abandonadong building ay bigla nalang nanlaban si Aldrin, hindi iyon namalayan ng mga pulis at huli na ang lahat dahil inagaw niya ang baril sa isang pulis at diretsang ipinutok iyon sa direksyon ko, dahil sa kaba ay napapikit na lamang ako, at sa hindi inaasahang pangyayare...

"Celine!" agad akong napamulat at tila ba nabato ako sa kinatatayuan ko ng makitang nakahiga na si Celine habang hawak ni Xavier ang kamay nito, napatingin siya sa akin at marahang ningitian ako, how come na nagagawa pa niyang ngitian ako sa ganoong sitwasyon, she save me from that bullet, dapat para sa akin iyon.

"Dalian natin, kailangan na natin siyang dalhin sa ospital" singhal ni Xavier, I was about to go after them but then nawalan ako ng lakas at unti-unting binalot ako ng dilim...

"Si Celine? Kumusta na siya?" sunod sunod na tanong ko, this time kinabahan na talaga ako dahil they all look unhappy, o baka naman pinagtritripan na naman niya ako, "Take me to her room"

Wala rin silang nagawa kung hindi ay ang samahan nila ako patungo sa kwarto ni Celine, my heart breaks when I saw her struggling, nahihirapan na siyang huminga kaya kinabitan narin siya ng oxygen sa kanyang ilong, dahan dahan akong lumapit sa kanya at hinawakan ang kamay niya.

"Bakit mo naman sinalo yung dapat ay para sa akin?" tanong ko, I saw her smile.

"I'm sorry sa lahat, I almost ruined your life..." pinakinggan ko ng mabuti ang sinasabi niya dahil hinang hina na talaga siya, "gusto ko lang makabawi at saka dito rin naman ang pupuntahan ng buhay ko kaya ayos lang, you still have a lot of life Keira at ayokong wala iyon ng dahil sa akin" huh? Paano siya nadawit?

"Do you remember why Aldrin is mad at us?" tanong ni Xavier kaya napatingin ako sa kanya, "Kung pamilyar ka na sa lalakeng iyon, tiyak na alam mo na rin kung sino ang kapatid niya"

"Iyon ba yung estudyanteng nerdy na napalayas niyo sa university?" tinanguan naman niya ako.

"and she comitted suicide because of depression" dugtong ni Charles sa kwento nito, hindi ko alam ang mga iyon, "Isa rin si Celine sa dahilan kung bakit namin binully ang babaeng iyon, ipinahiya kasi nito si Celine at dahil kaibigan namin siya ay ginawa namin ang lahat para mawala siya sa university" kaya pala ganoon nalang ang galit ni Aldrin, depression is the most hard part of life, iyon ang pinakamahirap labanan sa lahat, it's either makasurvive ka o hindi, ibinalik ko ang tingin kay Celine ng maramdaman ang paghigpit ng hawak niya sa akin.

"I'm sorry Celine..."ramdam ko ang patulo ng luha ko, "I'm gratefull that I had a friend like you, I love you best friend..." I guess this is our last good bye.

***