-Cfare ke shpirt? Pse je kaq e merzitur?-e pyeti Arjeta miken e saj Lauren.
-Asgje shpirt asgje. Thjesht e lodhur-dhe ktheu koken nga ana tjeter.
-Te njoh mjaft mire Laur. Ti ke dicka dhe po ma fsheh-kembenguli te dinte Arjeta.
-Valoni..me deboi nga dhoma e tij dhe...me tha qe mos ta takoja me-foli mes loteve qe binin pa pushim.
-Pse? Ai nuk eshte I tille. Mbase ka qene I merzitur shpirt. Mos u hidhero-u mundua taq qetesonte.
-Jo, jo. Nuk eshte ajo ceshtja. Ai..sigurt me fajeson per aksidentin dhe gjendjen e tij te tanishme. Dhe ka plotesisht te drejte. Une jam fajtorja, une I kam fajet per cdo gje-dhe e perqafoi miken e saj.
-Mos fol marrezira shpirt, ti ske faj per asgje. Aksidentet ndodhin dhe skemi cte bejme.
-Po, por ai ate nate po merrej me mua dhe problemet e mia. Po te kishte qene ne shtepi, mbase..
-Mbase asgje. Mbase duke dal per shetitje do I ndodhte e njejta. Mjaft fajesove veten, ngrihu dhe fol edhe njehere me te. Tregoi cdo gje-dhe ia shkeli syrin.
-Cdo gje? Per cfare po flet?-beri te padituren Laura.
-Per ndjenjat e tua shpirt. Ate dhe te tjeret mund ti genjesh, por mua jo. Une te njoh me mire se cdokush.
-Nuk..eshte e vertet-u mundua te bente te forten.
-Ou mjaft te thash, mos me genjej.-dhe I buzeqeshi embel si per ti thene se e di te verteten dhe mos me genjej.
-Ne rregull, e pranoj. Me pelqen paksa por...qe ta dua...se di..
-E do dhe pike, te njoh une. Ndaj te jap nje keshille, lufto per te, per dashurine tuaj. Mos e braktis edhe nese ai e kerkon kete gje nga ti.
-Ai me deboi nga dhoma, sdeshiron te me sheh. Vet me tha keshtu.-foli Laura tejet e merzitur nga sjellja e Valonit edhe pse e kuptonte deri diku. Por deshira per ti qendruar prane ishte me e forte.
-Edhe nese te ka debuar, ti mos u dorezo. Kembengul, bej dicka. Por mos e ler vetem-dhe e perqafoi miken e saj si per ti thene se ajo ishte ketu per te.
*********************
-Mirdita zoteri komisar. Me kishit kerkuar sot disa here por isha I zene me ceshtjen e djalit tim.-I tha zoteri Jetoni komisarit.
-Mirdita zoteri Jeton, ju lutem uluni. Dua te bisedoj dicka te rendesishme me ju.-dhe fytyra e tij e ngrysur e trembi paksa Jetonin.
-Ka ndodhur ndonje gje? Ka ndonje te re ne lidhje me aksidentin e djalit tim?-e pyeti Jetoni I habitur nga sjellja e paqarte e komisarit.
-Zoteri Jeton, me vjen keq tua them por djali juaj nuk ka pesuar aksident. Ekspertizmi qe iu be vetures se tij, ka treguar se frenat e makines kane qene te prishura.
-Cfare..cfare doni te thoni zoteri komisar? Spo ju kuptoj.-pyeti I habitur ai.
-Si duket, dikush ka dashur ta vrase djalin tuaj zoteri. Ky aksident ka ndodhur me qellim. Ju lutem ma thoni, nese djali juaj apo ju keni ndonje armik?-I tha komisari duke e lene Jetonin te shtangur ne vend.
-Ne nuk kemi asnje armik zoteri komisar. Nuk e besoj te jete e vertet.
-Ne rregull, ne do vazhdojme me hulumtimet. Per momentin ju lutem kete bisede mos ta dije askush, as djali juaj.-dhe jetoni pohoi me koke, por akoma ishte I hutuar.
*********************
-Ma, te bera nje pyetje. Pse nuk flet?-e pyeti Valoni tanime I brengosur nga sjellja e saj.
-Sepse...ai...-dhe lotet ia mbuluan fytyren.
-Ai cka ma? Ka vdekur? E ke abortuar? Ma thuaj, kam te drejt ta di-kembenguli ai.
-Ai..ai vdiq akoma pa e pare bir.-dhe fshiu lotet e u ul afer tij.
-Ishte vellau yt I madh qe kurr nuk e takova. Kisha nje lindje te parakohshme, dhe mjeket me thane per rrezikun qe ne fillim te shtatezanise. Me thane ta hiqja, o ne lindje do pesonim o une o ai. Por une spranova ta abortoja, sdoja. Pranova te vdisja une vetem qe ai te jetonte...por ndodhi e kunderta..nga lindja e parakohshme, ai vdiq. Vdiq duke lene nje plage te thelle ne zemren time-dhe lotet ia mbuluan fytyren e zemra po I rrihte fort.
-Pse..pse sme ke treguar kurr o ma? Pse tani une e mar vesh per egzistencen e tij? Pse e mbajte te fshehte nje gje kaq te rendesishme?-I tha ai I lenduar nga kjo gje. I urrente sekretet.
-Sepse..sepse eshte nje ngjarje qe sdua ta kujtoj kurr..me ngjall dhimbje kur e kujtoj..sepse..-dhe u ndal te pushonte. Skishte force me te vazhdonte.
-Une dhe babi yt e zgjodhem edhe emrn e tij, qe kur ishte ne barkun tim ne e therrisnim me ate emer. Ishte bere perditshmeri e jona te flisnim me te, ta thonim ate emer cdo dite...kur ai vdiq, e kishim te veshtire mospermendjen e tij. E kishim veshtire t'I kalonim ditet pa te, sepse ishim mesuar qe ne fillim me Arianin tone. Arian ia venduam emrin...vellaut tend qe nuk e njohem kurr-dhe beri te dilte nga dhoma por dora e tij e ndali. E perqafoi te emen duke e lutur te qetesohej.
-Mjaft tani, mjaft o ma. Te lutem qetesohu. Une jam ketu, mire-dhe e puthi ne balle.
-Ti je drita e syve te mi, arsyeja e jetes sime. Jetoj per buzeqeshjen tende bir-dhe ia ledhatoi faqet.
-Me fal o ma, me fal qe ta kujtova te kaluaren. Me fal 100 here-dhe ia puthi duart te emes.
-Ska gje shpirt, fundja, nje dite duhej ta dije edhe ti kete gje. Sdo mund ta fshihja per tere jeten-dhe u perqafuan forte.
-Liza ku eshte o ma? Kam ca dite qe se kam takuar ate camarroke.-e pyeti per te motren.
-Kam gjetur nje dado tjeter per te, ajo kujdeset mjaft mire meqe Laura..
-Ne rregull, flasim me vone. Tani dua te pushoj.-puthi te emen dhe nje here dhe u shtri te pushonte. Zonja diellza u brengos qe ai e ndaloi biseden sapo degjoi emrin e Laures por nuk tha gje. Sdonte ta mundonte akoma me shume te birin. Ndaj, pa bere ze doli ngadale nga dhoma.
