-E kuptoi ndokush qe isha me ty ate nate? Me ka pare kush?-e pyeti Shkelqimi Gerten kur ishin takuar nje dite. Ajo I kishte lene oret e mesimit vetem per tu takuar me te.
-Jo, se besoj shpirt. Perndryshe do ma kishin thene te shpise. Mos u shqetso-I tha ajo dhe ia ledhatoi faqet.
-Aha, ne rregull. Jo per gje, por sdua te te bejne ndonje gje ty. Per veten se kam problem-genjeu ai. Kur ne fakt ia kishte friken Gencit.
-Pse Laura te urren aq shume nuk e di, kur ishte ajo e para qe nuk kishte qellime serioze. Tani ankohet se gjoja ti ke luajtur me te.
-Nuk e di se cka ka ajo Greta, por te lutem mos I beso, mire.-dhe e puthi vrullshem. Gerta per te plotesonte deshirat e shtratit, asgje me shume. Neser pasneser do e flakte tutje edhe ate si Lauren. E ajo, ngushellohej me faktin se ishte me e mire nga Laura, ngaqe shkelqimi kishte pelqyer ate e jo te motren. Kjo e bente te ndihej si fitimtare ndaj Laures. Ndejten dhe ca aty dhe u nisen secili per ne shtepine e vet.
***************************
Dera trokiti disa here por ajo skishte qejf ta hapte. Kur me ne fund,ne dhome u fut Genci dhe I tha se doktori po e priste te dera.
-Thuaji le te shkoje, sdua te flas me te.-I tha ajo per te disaten here.
-Nuk shkon moter. I thash qepare por me tha se pa biseduar me ty nuk largohet nga ketu. Aman,dil fol me te e pastaj kthehu. Sqaroi gjerat ,kjo eshte me e mira.-dhe ashtu beri. Mblodhi forcat dhe doli jashte per ti dhene fund atij misteri.
-Urdhero, fol ckishe per te thene dhe largohu.-iu drejtua ajo me te keq.
-Laur me degjo njehere, mos mer flake kaq shpejt. Eja te ulemi e te bisedojme.-I tha Arberi I lodhur nga sjellja e saj femijerore.
-Ate ndihmese te vogel qe ta ofrova, nuk e bera nga meshira. As qe te dukem I mire para teje. Thjesht, kisha mundesi te beja dicka te mire ne jete dhe ashtu veprova. Si ma ndjeu zemra. Por asnjehere, ne asnje cast nuk veprova nga meshira. Kuptoje, ndaj teje nuk ndjej meshire por dashuri. Dhe kete ta kam shprehur e deshmuar qe nje kohe te gjate-e zvogeloi distancen mes tyre dhe u afrua ta puthte. Te dyte ishin gati per nje bashkim buzesh kur nje duartrokitje nga mbrapa I zgjoi nga ai moment magjik.
-Tiiii? Ckerkon...ketu?-I tha Laura atij duke e shikuar nga koka te kembet. Akoma spo I besohej se Valoni ishte mire dhe mund te ecte.
-Erdha...erdha te te takoj se...nejse, e shoh se kot paskam ardhur. Qenke ne shoqeri mjaft te mire. Me mire mos tju bezdis-I tha ai dhe u be gati te ikte. Ishte Arberi qe e kapi menjehere situaten, e kuptoi kush ishte dhe vendosi ta largonte ate njeri nga jeta e Laures njehere e pergjithmone.
-Meqe e pe se eshte ne shoqeri te mire, ben mire te largohesh. Dil nga jeta e saj ashtu siq ke bere dikur.-shtrengoi dhembet dhe po e shikonte me inat.
-Ti kush je qe tme tregosh se cte bej? Zhduku nga ketu, para se te ti thej hundet-iu kercenua Valoni dhe e kapi per fyti. Edhe Arberi nuk ishte ndonje tip I qete. Me shpejtesi ia hoqi doren dhe ishte ai qe e kercenoi.
-Ashtu siq bere dikur, beje edhe sot. Ashtu siq u largove dikur dhe e braktise Lauren, beje edhe sot. Ajo...ajo ska nevoje per ty.-I tha Arberi duke e bere Valonin te ndihej teper I lenduar.
-Ti do me mesosh se cduhet te bej? Ti...
-Mjaft te dy, largohuni nga ketu..sdua ta shoh asnjerin. Ikni qe te dyte-ju tha Laura dhe u fut brenda ne shtepi. Edhe kjo I duhej, dikush te grindet per te. E kishte humbur mendjen nga gjendja e Valonit dhe po fokusohej ne grindjen e tyre. Nje lot gezimi I pikoi nga syte kur e pa ate shendosh e mire. Njejt si dikur. Ne mendje I erdhen gjitha kujtimet e se kaluares, castet e lumtura, shakate e shume gjera te tjera qe I vodhen nje buzeqeshje. Por, iu kujtua edhe momenti kur I ishte lutur e pergjeruar ta merte me vete atje e ai skishte pranuar. Iu kujtuan shume gjera saqe ndjenjat ia kishin bere lemsh te shkretes.
*********************
U kthye ne spital teper I merzitur dhe I lodhur nga gjithe ndodhite e fundit. Mezi arriti t'I kryente ca procedura te perditshme, kontrolloi pacientet e tij dhe u ul ne zyre te pinte nje kafe. Ishte futur aq thelle ne mendime saqe nuk e kishte degjuar trokitjen e deres.
-Doktor Arber-I foli e para nje ifermiere e lezetshme.
-Po..me falni...urdheroni-iu pergjigj ai I hutuar.-jeni e re ketu?
-Po, sot jam pranuar ne pune si asistentja e juaj. Nese ju kujtohet, ju vet kishit pelqyer CV time.-iu pergjigj e brengosur. Meqe ai spo e mbante mend, u frigua se mos kishte nderruar mendje e do e debonte.
-A po, tani mu kujtua, Eda apo jo?-dhe ajo pohoi me koke.
-Me fal por isha I hutuar. Sidoqoft, urime vendin e punes. –dhe koken mbante akoma nga dritarja.
-Ju falemnderit zoteri mjek. Tani me leje, kam shume pune.-dhe doli e gezuar qe e kishte fituar vendin e punes.
-A se harrova, a do jeni sonte ketu? Eshte pervjetori I spitalit dhe koleget kane organizuar nje feste te vogel.-I tha ajo duke dale.
-Po po, ketu do jem. Si jo-dhe u kthye ta pershendeste por ishte vone, ajo mbylli deren dhe u largua.
-Sa I marre qe jam o Zot. Kam harruar qe sot esht pervjetori I spitalit tim, e une mendjen kuturu-mori pallton dhe shkoi ne shtepi te bente nje dush. Me vone do kthehej serish per ne spital. Ne koridor degjoi zerin e infermieres se re qe I po I thoshte nje shoqes se sa I mir esht ai por paksa mendjemadh.
-Naten e mire goca. Shihemi me vone-iu buzeqeshi te dyjave duke iu treguar se e kishte degjuar biseden e tyre e ato ulen koken nga turpi.
****************
-C'kerkon ketu serish? Te thash te shkosh.-I tha Laura Valonit kur e pa duke e pritur jashta pallatit.
-Erdha te bisedojme, apo nuk guxon ngaqe I dashuri yt ste le?-beri pyetjen me spec sa per ta kuptuar ne ishin ata dy bashke.
-Ty ska cka te duhet jeta ime private. Ik shporru nga ketu, beje ate qe e ke bere gjithmone. Mbathja tani, fundja gje tjeter prej teje nuk pritet.
-Laur po tregohesh e eger me mua. Me degjo njehere...
-Cte degjoj he? Ma thuaj. A nuk ishe ti ai qe u largove nga une pa asnje arsye duke me lene te vetme? A nuk ishe ti ai qe e kerkove ndarjen? A nuk ishe ti ai qe nuk iu pergjigje qofte njehere mesazheve te mia? Cdeshiron tani? Ma thuaj.-dhe e goditi lehte me shuplake pastaj filloi ta godiste me grushta ne gjoks sa per ta hequr nervozen. Sapo u qetsua paksa, Valoni e afroi afer vetes dhe e perqafoi lehte. Nuhati aromen e saj dhe bashkoi syte e tij me te sajat.
-Te gjitha I bera per ty Laur, te gjitha. Sdoja te lidheshe me nje te paafte si une e ta shkaterroje jeten. Une...atehere i kisha humbur dhe shpresat per sherim, ndaj...ndaj vendosa te te lija te qete. Sdoja te lidheshe me mua e te behem barra yte.
Pasi u qetesua paksa, ia hoqi duart nga te sajat dhe u largua paksa.
-Ti skishe asnje te drejte te vendosje per mua. Une tu luta..tu pergjerova dreqi ta haje, tu pergjerova si nje femi qe mos tme lije, por jo, ti degjove koken tende. Pa me pyetur mua se cdua. Vendose per te dyte, e une skisha te drejten e fjales ato kohe.
-Vendosa per te miren tende Laur, edhe pse perbrenda vdisja nga pak, serish lumturia yte ishte me e rendesishme.
-Lumturia ime ishe ti e jo braktisja. Me braktisjen tende, me shendrrove ne tjeter njeri. Tash...jam une ajo qe te lutem. Largohu nga jeta ime dhe me ler te qete. Me beso, sdua te kem asgje me ty-I tha ajo me nje shikim teper serioz.
-Smundem ta bej, jo pasi te gjeta. Vazhdoj...vazhdoj te te dua si atehere Laur.
-Por une, une nuk ndjej me asgje per ty. Kuptoje, sje me ai qe ishe per mua. Ik, shko nga erdhe dhe mos me dil perpara.-sa beri te largohej, ai e afroi dhe e puthi. E puthi ashtu siq kishte enderruar gjithmone. E ajo..spo bente asnje levizje, edhe syte I mbante hapur.
-Mbarove?-I tha pasi u shkeput prej tij dhe fshiu buzet me mengen e bluzes.
-Nuk ishte puthja qe prisja nga ti, qe kam enderruar gjithmone. Ishte dicka kaluese, pa pik ndjenje Valon. Kuptoje, eshte me e mira per ty tme lesh te qete. TI NUK KE VEND ME NE ZEMREN DHE JETEN TIME.-ia tha keto fjale duke I theksuar nje e nga nje ngadale dhe u largua. Shkoi...as vet nuk e dinte se ku po e conin kembet.
