Valoni ishte larguar perfundimisht nga qyteti. Asgje me nuk e lidhte me kete vend qe I ngjallte lloj lloj kujtimesh. Te mira sepse kishte kaluar caste te lumtura me familjen dhe Lauren. Por, kishte edhe caste te hidhura qe e kishin detyruar ta merrte vendimin per tu larguar. Iu kujtua cdo gje dhe per te gjitha e fajesoi veten. Kishte qene vet ai qe e kishte debuar Lauren nga spitali kur ajo ia kishte shprehur ndjenjat. Kishte qene po ai qe e kishte debuar nga shtepia kur ajo e kishte lutur ta merrte me vete. Ai ishte fajtori I fatit te tij te keq, skishte te drejte te fajesonte askend, aq me pak Lauren. Ndaj vendimi me I duhur iu duk largimi nga ai qytet. I vinte keq per prinderit por dhimbja per Lauren ishte me e madhe.
********************
Ditelindja e Gencit solli mjaft surpriza, si per ate edhe per te tjeret. Ai kishte filluar te miqesohej me Eden dhe ate nate I propozoi te lidheshin. Vendosen qe t'ia lene kohes, te njiheshin akoma me shume. Ajo sdonte te ngutej me vendimin per tu lidhur me te edhe pse ndjente simpati te madhe. Ishte e pavendosur dhe ai e kuptoi. Gerta ishte ajo qe nuk ishte shume ne disponim, jo se I mungonte Shkelqimi por koha e humbur me te. Po ta kishte degjuar te motren e te largohej nga ai, mbase sot do ishte edhe ajo e lumtur me dike qe ja vlen. Por cdo gabim ne jete na meson dicka. Edhe ajo nxorri nje mesim goxha te mire nga ajo lidhje. Arberi e ftoi Lauren te dilnin pak jashte lokalit sepse kishte dicka per te biseduar me te. Pasi shkuan ne kopshtin e lokalit ku erresira kishte kapluar gjithe vendin, ajo ktheu koken mbrapa por ai nuk ishte.
-Arber..arber ku je?-levizi koken sa majtas djathtas por ate spo e shihte. Pas disa sekondave, vendi u ndriqua nga shume qirinje dhe balona ne forme zemre duke fluturuar ne ajer. U mrekullua nga ajo pamje, I dukej si enderr. Iu rrenqeth trupi kur Arberi ia vendosi duart ne bel dhe e terheqi kah vetja duke I falur nje puthje magjike nen ate atmosfere mbreselenese. Pasi u shkeputen prej njeri tjetrit, edhe pse ishte e veshtire per te, duhej ta propozonte ne menyren qe ajo e meritonte. U ul ne gjunje duke mos e ndare shikimin nga syte e saj.
-Laur...ufff per zotin sdi nga tja filloj.-qeshi ai sepse iu duk vetja si nje adoleshent. Ishte disa vite me I madh se ajo.
-Filloja nga fillimi shpirt..ashtu mendoj se duhet-ia luajti syrin duke I treguar se mezi po priste se ckishte per t'i thene, dhe pse ne fakt e kuptonte mjaft mire.
-Une..ja pra..-u ndal pak te merrte fryme dhe keshtu cdo gje kaloi ne koken e tij. Takimi I tyre I pare ne spital, fillimi I shoqerise se tyre, xhelozia qe ajo shprehte kur e shihte ate duke biseduar me ndonje kolege pune. Iu kujtua cdo gje dhe cepi I buzes I qeshi paksa.
-Ja qe une nuk kam besuar ne dashuri ne shikim te pare..por ate nate ne spital, fytyra jote prej engjelli ma deshmoi te kunderten..kuptova se mrekullite egzistojne sepse e tille je per mua, mrekulli nga Zoti..qe nga fillimi i shoqerise sone, une kisha ndjenja per ty. Ndjenja qe dalengadale filluan te rriten keshtu duke u bere e nevojshme per mua si ajri . Je e veqant Laur, kam nevoj per ty si per ajrin pa te cilin sjetojme dot. Te dashuroj si I cmendur dhe besoj se kete ta kam vertetuar. Kam nevoj per ty, dua...dua qe cdo mengjes kur te zgjohem fytyra jote e embel te jete e para gje qe e shikoj. Pranon...pranon te martohesh me mua? Pranon te behesh e imja sot e pergjithmone? Pranon kete mjekun torrollak si partnerin tend te jetes?-foli ai dhe as vet spo kuptonte ne kishte arritur ta bindte sepse ajo spo fliste. Pas disa sekondash, u degjua nje POOOOO e forte nga ajo dhe e perqafoi fort Arberin duke qare me lot gezimi. Pasi u perqafuan me te lumtur se kurr, degjuan duartrokitjet e miqve qe spo ndaleshin nga gezimi duke brohoritur.
-E ke qare fare Arber. Naimi te te vije anash-foli nga aty anash Gerta dhe te gjithe ia plasen te qeshures.
-E ka hak nje puthje zemer-I tha Arjeta Laures dhe ia beri me sy. Kishte qejf ta ngacmonte ne publik, e dinte se asaj I skuqeshin faqet. Pasi I dhuroi nje puthje te shpejt, ishte Arberi qe e afroi serish kah vetja duke I dhuruar nje puthje plot dashuri e pasion.
-Ja, kesaj I them puthje une-I peshperiti ne vesh sepse e dinte se ajo I urrente keto gjera ne publik. Si shkembim mori nje grusht te lehte ne bark.
-Ta leme ciftin vetem tani. Shperndahuni ju lutem, kane nevoje per privatesi-foli Arjeta me ze te larte dhe te gjithe ashtu vepruan. U futen ne lokal per te vazhduar ahengun.
**************************
Blerimin e kishin vrare ne burg ngaqe armiqesia e tij ishte teper e zgjeruar. Nje Zot e dinte se kush ishte fajtori. Ai qe nuk tregonte aspak ndjenja ishte Shkelqimi. Nuk dinte ne duhej te merzitej sepse I kishte vdekur I ati. Edhe pse ai kurr sishte treguar si I tille, serish ndjeu keqardhje per te. I erdhi keq sepse ishte prindi I tij, ai I cili I kishte ndihmuar plot here edhe pse ne menyra te ndryshme. Nuk dinte nese duhej te gezohej per vdekjen e tij sepse me ne fund e ema do ishte e lire kur te lirohej nga spitali dhe sdo kishte me kercenime. Ndjenjat i ishin perzier por koken spo e vriste shume. Vazhdonte te mendonte se cdo njeri merr ate qe e meriton.
-Po te ishte sjellur me mua si nje prind I vertet...mbase gjerat sot do ishin ndryshe baba..ti me bere nje njeri te keq...e gjitha eshte merita yte qe asnjehere sma mesove rrugen e drejt ne jete..ndoqa hapat e tu, mendoja se duke iu bere keq te tjereve une do jem fitimtari..por ja qe e keqja ste dergoka askund, te pakten jo ne rruge te drejte...keqesia ste jep miresi ba-po mendonte ate nate kur ia dhane lajmin se I ati I kishte vdekur ne nje menyre misterioze, nga nje vizite e papritur. Ne fakt, as Shkelqimi nuk eshte se e lodhi koken shume per te zbuluar se kush e kishte vrare. Thjesht, zemra e tij skishte ndjenja per ate njeri. I vetmi person qe I dhimsej ishte e ema e cila mjaft kishte vuajtur ne jete dhe me vdekjen e Blerimit, edhe ajo do jetoje me e qete dhe pa kercenime.
**************************
Ngelen vetem, nen shoqerine e asaj mbremjeje magjike. Ajo kishte mbeshtur koken ne gjoksin e tij dhe per here te pare po e perjetonte lumturine e vertet, ndjesine e te qenurit e vleresuar dhe e dashuruar. Jo se tjera here ai skishte bere gjera te bukura per te, por sonte iu duk sikur e gjitha ishte nje enderr. Kishte dashurine e jetes ne krahe, ate qe I falte lumturine e botes. Ate qe e bente te ndjehej nje princesh e vertet. Mbreteresha e kesaj bote te cuditshme.-keshtu e kishte quajtur ai nje nate dhe asaj I kishte pelqyer shume kjo gje.
-Smund te premtoj se jeta jone do jete fushe me lule dhe pa probleme shpirt, por te premtoj se cdo pengese qe do na del ne jete, do e tejkalojme bashke. Per cdo lot dhe gezim, une do jem gjithmone prane teje.-I tha ai duke e veshtruar thelle ne sy.
-Te dua aq shume dhe ne nje menyre aq te veqant saqe sme kujtohet ndonje fjale e duhur per kete ndjenje Arber. Por, falenderoj Zotin qe solli ne jeten time nje njeri si ti. Ti je mrekullia ime, je ai qe me jep force te eci perpara edhe nese jeta me sprovon me shume gjera. Forcen e vetme e gjej te ti, je perkrahja me e madhe qe mund ta kerkoj ne jete. Je ndjenja me e paster qe egziston ne jete. Te dashuroj Arber. Jam e lumtur qe ate nate fati na takoi ne spital.
-Je mrekullia vet engjell. TI JE E IMJA dhe kjo me mjafton-kaq mundi te thote dhe ngriti koken e saj duke I falur nje puthje te lehte por me shume ndjenja. Duart e tyre te bashkuara treguan se kurr sduhet te dorezohesh. Nese e do dike, lufto per te por fjalen dorezim hiqe nga mendja. Dorezohen te dobetit, te fortit luftojne.
Fund
