-Cfare bere Jeton? Kontaktove me mjekun ne Turqi? A do e operojne djalin tone?-e pyeti Diellza burrin e saj I cili ishte duke pushuar ne kolltukun e sallonit. Kishin kaluar nje jave qe kur Valoni kishte dale nga spitali e tani ishte ne shtepi, prinderit e tij dhe nje infermiere po kujdeseshin per te. Spranonte shume vizita, e sidomos Lauren, ia kishte ndaluar te shkelte ne ate shtepi. Kishte frike se do dorezohej para dashurise se saj.
-Neser do nisemi grua, gjithcka eshte gati. Mjeket sme kane dhene 100% siguri se do ece, por edhe shpresat smi kane humbur. Kshuqe shohim dhe presim ndonje mrekulli nga Zoti-ia tha ai tashme I raskapitur. Mendja po I rrinte ne biseden e fundit me komisarin. Kush ishte ai person qe kishte tentuar ta vriste Valonin? Ata skishin armiq.
-Kush je? Do zoti e zbuloj, po ste bera copa copash me duart e mia mos me thenqin Jeton-po monologonte me vetveten. Kishte menduar paksa me ze te larte aq sa edhe Diellza e kishte degjuar por vendosi mos ta pyeste, mos ta mundonte me shume.
****************************
Jeta e Laures kishte vazhduar njejte, me nje ndryshim te vogel. I ati po mundohej ne maksimum ta linte alkoolin dhe ti perkushtohej familjes. Kishte veshtiresi te medha, por ishin femijet e tyre te menqur qe I ndihmonin ta hiqte mendjen qe aty. dilnin shetitjeve si nje familje e lumtur, e kur e shihnin te atin te merzitur, njeri prej tyre shtirej si I semure dhe ai me vrap shkonte per tju ndihmuar. Tere naten e kalonin gjoja si te semure vetem e vetem qe ai mos ta permendte alkoolin. Te nesermen vendosi te dilte per kafe me Arjeten, kishte ca dite qe nuk ishin takuar. Por u brengos me shume kur ajo I tha te nisej me shpejt per te kafja. Veshi rrobat e para qe ia kapen syte dhe doli me vrap per te kafja. Vrapoi aq shpejt saqe kishte harruar edhe gjellen duke zier.
-He Arjet, cfare ka ndodhur? Pse me the te ngutesha?-e pyeti sapo u ul afer saj. Se bashku me ta ishte dhe Alberti ,tanime laura e konsideronte edhe ate si mik.
-Laur qetesohu njehere,merr fryme. Degjo..
-Fol mos me cmend, cfare ka ndodhur?-e pyeti serish e tera ne ankth.
-E di ate infermieren qe kujdeset per Valonin?-e pyeti Arjeta dhe Laura pohoi me koke.
-Ajo eshte mikja e mamit. Pak me here biseduan dhe I tregoi mamit se Valoni me familjen do largoheshin nga ketu, sot...sot nisen-I tha Arjeta me keqardhje kur e pa miken ne ate gjendje.
-Si..pse? ku do shkojne? Pse zonja diellza sme ka thene gje? Dje bisedova me te ne telefon.-pyeste ajo me lot ne sy.
-Nuk e di xhan, per bese sdi cte them.-dhe e perqafoi miken e saj.
-Mbase...mbase do shkojne diku larg per sherimin e tij. E di se nje dite zonja diellza ma permendi per nje operacion qe mund ti ndihmoje atij te ece. Sigurisht ajo eshte, do zoti ai sherohet dhe kthehet serish-foli paksa e emocionuar.
-Mmm..shpirt...ata jane shperngulur pergjithmone-ishte lajmi me I keq qe kishte mare Laura. Smund ta besonte kete, se Valoni ishte larguar pa u pershendetur. Jo, ai smund tja bente kete gje, jo.
-Jo se besoj. Kane genjyer, e di une. Do kthehet ai, do sherohet e do kthehet per mua.=I tha ajo akoma e habitur nga ky lajm.
-Per bese infermieres keshtu I kishte thene zonja Diellza, se sdo ktheheshin me kurr. Edhe liza atje do e vazhdonte shkollimin. –kaq iu desh Laures qe te ngrihej qe aty e tja mbathte me te katra. Ku? Nje zot e di destinacionin e saj.
***********************
Arriti para deres se shtepise se tij pa fryme dhe e falenderoi zotin qe arriti me kohe, ishin duke e mbyllur deren dhe beheshin gati te niseshin. Perqafoi Lizen fort dhe e kerkoi Valonin me sy.
-Ketu jam ketu, jashte smund te rri-I tha ai nga dritarja e makines e ajo qeshi kur e pa. kerkoi leje nga zonja diellza te bisedonte disa minuta me Valonin dhe ajo aprovoi me koke.
-Falemnderit zot, falemnderit qe bere te arrija ne kohe-ngriti syte nga qielli dhe qeshi paksa pastaj u fut ne makine.
-Falemnderit per cka Laur? Ma thuaj edhe mua qe ta di-I tha ai si moskokcarres.
-Arrita ne kohe sepse kisha frike se..
-Ne kohe per cka? Per tme pare ne kete gjendje apo si?
-Jo, per te kerkuar nje nder. Nje nder te fundit Valonit dhe shpresoj tma plotesosh deshiren.-kapi duart e tij dhe I shtrengoi fort.
-Cfare nderi? Cfare deshire? Fol me mire, se spo te kuptoj asgje.
-Me merr me vete Valon. Dua tjem me ty, te lutem me mer me vete. Do jem me ty cdo moment, cdo brenge e gezim do e ndajme bashke. Mos me ler vetem te lutem, mos me ler ketu. Me mer me vete-dhe e puthi lehte ne faqe. Ndjenja te trazuara, mendime perplot me dyshime. Nje vendim perfundimtar duhej ta merte ai. O do hiqte dore perfundimisht nga dashuria, o do e bente ate te lidhej me nje invalid e tja shkaterronte jeten. Keto ishin mendimet e tija. Heshtje, asnjeri smori guximin te fliste.
-He te lutem, thuaj dicka mos me ler ne kete gjendje. Te lutem me mer me vete-iu pergjerua serish ajo.
-Me vjen keq Laur por smundem. Sdua te kem pune me ty. Te thash edhe ate dite, vazhdo jeten tende e shpresoj qe nje dite ta gjesh lumturine e jetes.-I tha ai me koken anash. Smund ta shikonte ne sy.
-Lumturia ime je ti dhe pik. Do jem bashk me ty cdo moment, sdo te te le vetem kurr. Mjafton qe..
-Mjafton qe ti te dalesh nga makina e te shkosh ne shtepi. Kujdesu per veten, per familjen tende. Mua me harro-dhe kerkoi nga prinderit te niseshin. Mjaft kishte duruar edhe ajo e shkreta, sdo lutej e pergjerohej me.
-Te keqen sta uroj kurr Valon, me beso. Shpresoj qe te jesh I lumtur gjithmone. Por nje gje I lutem Zotit, qe nje dite mos te pendohesh per keto fjale. Sepse, me beso ate dite do jete shume vone per ty. Do jem une qe sdo te kthehem.-kaq I tha dhe doli nga makina duke qare.
-Mos u hidhero shpirt, e gjitha eshte per te miren tende. Ske pse lidhesh me nje person si une, te palevzishem. Do me falenderosh Laur, nje dite do me falenderosh qe ste mora me vete.-peshperiti keto fjale kur e pa ate vraponte. Shpirti I keputej kur e shihte ate duke u larguar shume e me shume, por edhe kthim prapa skishte. Sipas tij, kjo ishte me e mira per te dyte.
