Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Testime gömüldüğüm sırada dışarıdan gelen araba sesini duydum. Abim geldi herhalde. Üç sorum kaldı onları da çözdükten sonra abimin yanına inerim, hem de akşam yemeği yeriz.
Biraz sonra çözdüğüm soruların cevabını kontrol edip mutfağa gittim. Annem yemek hazırlıyor abimse baş köşeye oturmuş telefonuyla ilgileniryordu. Sandalyeyi çekip abimin yanına oturarak "N'aber abi?" dedim gülümseyerek.
"Hiç." Sesi netti. Eğilip telefonuna baktım. Bir adamla bir kadın el ele tutuşmuş mutlu bir poz veriyorlardı. Fotoğrafı incelemeye başladım. Bu kadın... Çok tanıdık geliyordu bana. Sanki daha önce görmüş gibiydim. Hatırlıyor gibi olmaya başladım. Gözlerimi kapatıp hafızamı yoklamaya başladım. Evet. Ben bu kadını Mete'nin mekanında görmüştüm. Bu Mete'nin annesi. Peki abim bu kadını nereden tanıyor?
Merakla abime bakıp "Bu kadını nereden tanıyorsun abi?" diye sordum. Abim şaşkınlığını gizleyemeyerek "Bu kadını tanıyor musun?" diye soruma soruyla karşılık verdi.
"Evet tanı-"
"Nereden tanıyorsun Güneş?"
"Bir arkadaşımın annesi. Sen nereden tanıyorsun?"
"Güneş, Mete KAYA senin arkadaşın mı?"
"Evet. Artık soruma cevap ver! O kadını nereden tanıyorsun? Hatta Mete'yi de nereden tanıyorsun?"
Abim tam anlamıyla bir şok yaşıyordu. Bu yüzünden çok net anlaşılıyordu.
"Abi bir cevap ver artık!"
"Güneş."
"Evet?"
"O.. O kadın. Yanii..."
"Ne abi ne?! Anlatsana!" Sinirlenmeye başlamıştım artık.
"O kadınla bizim babamız olacak adam sevgililer Güneş. O adam annemi o kadınla aldatmış. Bak bu resimdekiler onlar!"
Abim telefonu bana çevirince sinirle yüzümü başka tarafa çevirdim. Annemin bardağı masaya sertçe vurması üzerine abim sustu. Beynim durmuştu. Tam şuan beynim durmuştu. Kaşlarımı çatıp "Se-sen ne di-yorsun y-a?" diye sordum anlamaya çalışarak. Abim tahammülsüzce "Ne var anlamayacak?! Arkadaşın Mete'nin annesiyle bizim babamız sevgili! Duydun mu?!" diye bağırdı.
Ben yaşadığım anın rüya olma ihitmalini düşünürken annem abime "Sussana Çınar! Görmüyor musun kızın halini!?" diye çıkıştı.
"Anne alışsın böyle şeylere. Çocuk değil o!"
Duyduğum sesler giderek boğuk bir şekilde çıkmaya başlamıştı. Sanki beynimden kilometrelerce öteden konuşuyorlardı. Masadan kalkıp yavaş yavaş odama gitmeye başladım. Kapıyı açıp odaya girerek yatağıma uzandım. Birkaç dakika gözlerimi kapatıp kafamı dinledikten sonra telefonumu alıp Masal'ı aradım ve olanları anlatmaya başladım.
