Destiny 15.bölüm
^^ 3 yıl sonra ^^
-“Hadi ama Alex hala hazır değil misin?”
Luna her zamanki gibi bir o yana bir bu yana koşturuyordu. Zamanın gerçekten değiştiremediği şeyler vardı. Bugün günlerden yine 21 Haziran. Mezuniyet törenimizin üzerinden tam 3 yıl geçti. O gün David ile yüzüklerimizi takmıştık. Herkesin önünde. Ve bugün ise hayatlarımızı sonsuza kadar birleştireceğimiz gündü. Herkesin önünde. Önce evlenmek için okullarımızın bitmesini beklemeye karar vermiştik ama bugün evleniyor oluşumuz daha fazla bekleyemediğimizin en büyük kanıtıydı. Ama bundan asla pişman değildim. Kilise çanları bir kez daha bizim için çalıyordu. Yemin törenini gerçekleştirmek için. Belki de hayatımın en güzel günü olacaktı bugün. Ellerimi birbirine kenetleyip heyecanımın gitmesini deniyordum ama tahmin edersiniz ki fayda etmiyordu. Son kez daha aynaya bakıp nasıl göründüğümü inceledim. Bir fikrim yoktu aslında. Sevgili arkadaşım elbette ki baş nedimemdi ve her zaman ki gibi mükemmel görünüyordu. Ona dönüp sevgiyle gülümsedim. Ağlıyordu ve bunu saklamak gibi bir niyeti yoktu.
-“Nedimelerin gelinden daha güzel görünmeleri hiç hoş değil.”
Gözyaşlarını arasında ufak bir kahkaha attı.
-“Bu zaten mümkün değil. Öyle mükemmel görünüyorsun ki! Evleniyorsun Alex. Hayatının aşkıyla. Bu gerçekten harika.”
Luna yeni bir ağlama krizine tutulurken, sıkıca sarılmıştık. Konuşmamızı bölen babamın sesi oldu.
-“Kızım, herkes seni bekliyor. Hazır mısın?”
Babam ile ilişkilerimizin düzelmesinde David’in büyük ama oldukça büyük bir payı vardı. Geçmişi kolayca unutabilmiştik sanırım. Onunla artık gerçek bir baba-kız ilişkimiz vardı. Ve bundan oldukça mutlu olduğumu söyleyebilirim. Üvey annem Susan ve oğlu ile de normal sayılabilirdik artık. En azından düşman gibi değildik. Hepsi David’i çok sevmişti ve onlara evleneceğimizi söylediğimiz gün çok sevinmişlerdi. Luna’dan ayrılıp babama yürüdüm. Önüne geldiğimde kollarını uzatıp ellerimi tuttu.
-“Mükemmel görünüyorsun kızım. Seni böyle gördüğüm için dünyanın en şanslı adamıyım.”
Alnıma bir öpücük kondururken gözlerimi huzurla kapadım. Bütün sevdiklerim yanımdaydı. Daha ne isteyebilirdim ki? Babamın konuna girerken arkamızdan gelen Luna’ya heyecanla baktım. Dudaklarını oynatıp sakin ol demişti. Tekrar babama baktım. Rahatlamamı istercesine kolumu sıkmıştı. Derin bir nefes aldıktan sonra yürümeye başladık. Bekleme odasından büyük salona giden yolda heyecanım an be an artıyordu. Büyük salona ilk adımımızı attığımızda bütün misafirler ayağa kalkıp bizi alkışlamaya başlamıştı. Ama benim gözüm onları değil sadece bir kişiyi görmüştü. Mihrapta bütün mükemmelliğiyle duran David’i. Müstakbel kocam mı demeliyim yoksa? Gözlerimiz yolun başında buluşmuştu. Sadece o vardı sanki. Ona doğru attığım her adımda bacaklarım beni taşıyamaz hale geliyordu. Birazdan düşüp bayılmaktan korkuyordum. Bu düşünceyle babamın koluna daha sıkı sarıldım. Babamın kıkırdadığını duyabiliyordum. En sonunda mihrabın merdivenlerini tırmanırken düşündüm. Bitmişti işte. Bugün David ile evleniyordum. David hayatımın geri kalanında her zaman yanımda olacaktı. Bununla içime bir sevinç dalgası geldi. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi atıyordu. Babam beni David’in karşısına getirip yerine geçmişti. Gözlerim David’in mavileriyle kilitlendi. Tanrı’m bu adam gittikçe daha yakışıklı oluyordu. Bu nasıl mümkün olabilirdi ki? Rahip, bugün burada toplanma nedenimiz gibi zırvalıkları söylerken bunları söylemesine ne gerek olduğunu düşünüyordum ben de. Bunu zaten herkes biliyordu. Ve sıra yeminlere geldiğinde ilk ben söyleyecektim. David ile ellerimizi tuttuk. Umarım sesim duyulabilirdi çünkü heyecandan ölmek üzereydim.
