Destiny 12.bölüm
David geldiğinden beri ortamdaki gerginlik zaman ilerledikçe artıyordu. Jason, David’in erkek arkadaşım olduğunu öğrenmesiyle çöküş yaşamıştı ki bu inkar edilemez bir gerçek olmuştu. Şu anda iki buz denizinin arasında kalmıştım ve ne yapacağım ya da nasıl davranacağım hakkında en ufak bir fikrim dahi yoktu. Bu iki erkek –biri sağımda diğeri solumda- birbirlerine öldürecek gibi bakıyorlardı. David’in eli belimdeydi. Erkek arkadaşım olması onun Jason’a karşı en güçlü kartıydı. Ve yeri geldiğinde en güçlü kartını kullanmaktan hiç çekinmiyordu. Evet David şu anda daha önce hiç olmadığı kadar sevgilimdi. İkide bir öpüyor, başını boyun girintime koyuyordu. Bu beni biraz huylandırsa da diyecek bir şeyim yoktu. Jason ise arada öyle bir bakışlar atıyordu ki içimi sızlatmaya yetiyordu. Bana kızgındı. Aptal Alex! Tabi ki de kızgın olacaktı. Olmalıydı da. Ben olsam bende kızardım. Ona bırakın erkek arkadaşım olduğunu söylemeyi David’in D’sinden bile söz etmemiştim. Lanet olası ben. Jason’un buz mavileri tıpkı birer cam parçası gibi bakıyordu. Tek fark, paramparça olmuş cam parçaları gibi. İçimdeki sıkıntı gittikçe büyüyordu. Bu iki genç adamın bariz elle tutulur düşmanlığı beni korkutuyordu. Jason, David’den daha iri yapılıydı. Bu aynı zamanda yaşının bir getirisi olsa gerek. Bardaki gürültüye rağmen ortalığı delip geçen sessizliği bölen ses bir kez daha David’in olmuştu.
-“Hatırlayamadım Jason, nereliyim demiştin?
-“İtalyalıyım. Buraya okumak için geldim.”
-“Ne okuyordun?”
-“Mimarlık. Babam inşaat sektöründe. Benimde onun yolundan gitmemi istiyor.”
-“Anladım.”
Ortam yeniden sessizliğe bürünürken David 5.bardağını fondip yapmıştı. Jason ise daha yavaş gidiyordu. Dikkatli davranışları ile her halinden belli ediyordu olgunluğunu. Bu iki gencin sert konuşmaları ile geçen iki saat sonunda David neredeyse sarhoş olmuştu. İkisi de kendilerinin iyi yanlarını anlatıp yarışa girişmişlerdi. Gergin konuşmalarla beraber bardaklar devriliyordu. Erkek egosu işte ne yaparsınız? Birisi kıskançlıktan diğeri ise yeni tanıdığı kızı bu kadar çabuk kaybetmekten saçma saçma davranıyordu. David araba kullanamayacak kadar kötüydü. Bu yüzden Jason’un bizi okula bırakma teklifini geri çevirmedim. Bir gün içinde ikinci kez beni okula bırakıyordu. Tamam bu sefer yanımda David de vardı ama şu anda David devre dışı sayılırdı. Yani okulumuz birazcık şehrin dışında olduğu için Jason’un bu teklifi açıkçası garip gelmişti. Ancak bu gece vaktinde o kadar uzağa kendim araba kullanabileceğimi sanmıyordum. Sonuç olarak David’i arabanın arka koltuğuna boylu boyunca yatırmaya çalışmıştık. Zavallı sevgilim bu haliyle oldukça masum görünüyordu. Mavi gözlerinin üzerine kapanmış perdeler onu güzelliğini dünyadan saklıyordu şu anda. Başımı cama yaslamış dışarıyı seyrediyordum. Bu saatte caddeler elbette fazla kalabalık değildi. Bu sebeple Jason’un hızlı kullanmasını anlıyordum. Ama birazcık içkiyi fazla kaçırmıştım ve midem bulanıyordu.
-“Biraz yavaşlayabilir misin?
Anladığını gösteren baş sallama hareketinden sonra arabanın hızı fark edilir derecede azalmıştı. Bununla beraber henüz başlayan baş dönmem de kesildi. Yolculuğun geri kalanı sakin seyirliğinde devam etmişti. Okul sınırları içine ne zaman geçtiğini fark etmediğim bir yarım saat sonra nihayet girmiştik. Sanırım bir süre sonra uyuklamış olmalıydım çünkü hiçbir şey hatırlamıyordum. Bu sefer otopark yerine erkekler yurdunun önüne getirdi arabasını. Malum David sızmıştı çoktan. Önce inip benim kapımı açtı. Küçük bir tebessüm yolladım uykulu halimle artık ne kadar yapabildiysem. Jason David’in bir kolunu omzuna atıp odasına taşıdı. Onunla beraber bende çıkmıştım. Sonuçta odasını bilmiyordu. Odasına nihayet gelmiştik. David’in cebinden anahtarı alıp içeri girdik. Jason onu yatağa yatırdı. Bende üzerine odanın köşesine fırlatılmış ince pikeyi örttüm. Zavallı sevgilim tüm masumluğuyla uyuyordu. Alnına minik bir öpücük kondurduktan sonra Jason ile beraber odadan çıktık. Arabanın yanına geldiğimizde ilk o konuştu.
