Forlorner: Fill The Space #Wattys2019

Chapter 27

Chapter 27

Hopeless

"Let's give her time to sink it in, Ena. Just walk away," Aunt Harmonia said to the impatient Vitalis.

Two hours have passed since the revelation about their reputation ruined me and my dreams of having a complete and happy family. My mother told me everything and she started saying her late apologies. Tinanggap ko iyon sa loob-loob ko ngunit hindi ko pa naipararating sa kaniya.

Nagpaiwan ako rito sa living room habang tulala pa rin na hawak ang baso na dalawang beses na nilang pinalitan ng tubig. An hour ago, I saw and I heard the Andreadis hurrying, rushing inside to the living room to see me. Hindi sila nagsalita ng kung ano na maririnig ko. Maybe my mom told them what happened.

Tanging ito si Vitalis, na hindi ako magawang lubayan mula pa kaninang nakaalis ang Mama ko, ang pilit na pinaaalis nila rito sa living room. Ayaw ko siyang umalis. I am hoping for a chance to be a part of them. I want to know my cousins and I want them to consider me as one, walang halong disgusto sa apelyido na gamit ko.

"I just want to help her decide, Thee-a." Patuloy na nakikipagtalo si Vitalis sa mga tiyahin niya.

"Son, follow me. Stop lurking around this lady." I heard Uncle Vasilios called his son. Marinig ko pa lang ang boses niya ay nakararamdam na ako ng takot at kaba kaya hindi ko na siya nagawang lingunin.

I know some of them, maybe all of them, are not welcoming me inside their house. Isa si Uncle Vasilios doon, kahit si Uncle Santos. Tanging ang mga tiyahin ko ang naririnig ko sa paligid. Even my cousins, Virgo and Titanus are not around, halatang ayaw rin ako makita.

"Gusto mo bang magpahinga muna?" Rinig kong tanong ni Mama na nakabalik na rin.

Mabagal akong tumingala sa kaniya at inilapag ang baso sa mesa. Matamlay ang bawat galaw ko hanggang sa pagtayo at dama ko ang mga mata sa akin ngayon. Staying here for almost three hours is not comfortable, lalo na kapag hindi pamilya ang turing nila sa iyo. All eyes were on me since I walked in.

"Mama, sa tingin mo, paano ipaliliwanag ni Papa sa akin ang nakaraan niyo?" I meekly said.

Lumamlam ang tingin sa akin ni Mama at nilapitan ako upang balutin sa yakap niya. She brushed my soft and long hair. "Maybe the way Marilyn sees it. We all have different sides of the story. It's good that you are trying to consider everything." Nakangiti siyang tumitig sa malulungkot kong mata. "Everything will be fine. I promise you, dear."

"How's it going to be, Ma?" Bulong ko, nasa ibaba ang tingin. "Papa will be in jail. I don't want him in jail."

"Maeve dear, I'm sorry again but I will not stop your father's case. We have talked about this before, kahit noong mga panahon na nasa trabaho ka. The moment I caught them again doing things behind my back, I'll file a case. This is it, dear. I am not backing out."

"Then do it." Pagdedesisyon ko.

Sinalubong ko ang nagugulat na tingin ni Mama. Mukhang hindi iyon kayang iproseso ng isip niya agad-agad. Hindi niya inaasahan ang bilis kong pagpapasya.

"I said, do it, Ma." Pag-uulit ko.

Parang hinaplos ang puso ko nang magsimulang magtubig ang mata ni Mama. Unti-unti siyang tumango hanggang sa nasisiyahan siyang tumango ng malaki. Naipit akong muli sa kaniyang yakap.

"I will. Thank you for the support, anak. Your support means a big thing to me." Paulit-ulit niyang bulong sa akin.

"But it doesn't mean that I'll show up in the hearing with you. I just can't do it, Ma. He's still my father. Naramdaman ko ang pagmamahal niya sa akin noong mga panahon na iniwan mo kami." I followed.