London Lovers

9.

POV Emma

Het luide geluid van mijn wekker vult de stilte in mijn slaapkamer.

Ik pak mijn telefoon van mijn nachtkastje en zet de wekker uit.

Ik gooi mijn telefoon naast me neer en wrijf de slaap uit mijn ogen.

Het werd gister best laat. Ik zat lang na te denken over het 'gesprek' dat ik had met Thomas.

Elke keer komt de vraag weer bij me terug. Zou je op me kunnen vallen?

Ik kan pas antwoord geven op de vraag als ik Kasper weer zie. Ik mis hem. Ik verlang naar de trip naar Amsterdam.

Maar oke, eerst deze woensdag overleven.

Zodra ik aangekleed ben en wel ga ik naar beneden.

Mijn moeder en Jayden zitten aan de eettafel. Ze zien er een beetje brak uit. Gisteren waren ze naar een feestje van Jayden zijn vrienden.

"Goedemorgen" zeggen ze allebei in koor met een poging om opgewekt te klinken.

"Goedemorgen, hoe was gisteravond?" Terwijl ik dat vraag pak ik een bagel en smeer er boter op.

Ze kijken elkaar met een grijns aan. "Ik heb veels te lang niet meer zo gefeest. Laten we het daarop houden."

Zegt mijn moeder. Ik lach. Ik strooi wat hagelslag op mijn bagel. Dat was ook een van de voorwaarde. Als we naar Londen zouden gaan moest er een voorraad hagelslag mee. Is gebeurd.

"Lieverd, morgen gaan Jay en ik even de stad verkennen. We zijn hier al een week en ik ben nog niet eens de stad in geweest. Wil je mee?"

Ik heb natuurlijk dat project dat ik met Thomas moet maken waar ik totaal niet naar uitkijk, maar het moet.

Nee ik kan niet. Ik moet een project maken voor school." "Oké dat wordt het een stedentrip voor twee." Zegt Jayden en geeft een kus aan me moeder. Mijn moeder grinnikt als een basisschoolmeisje. Van binnen lach ik erom.

Ik schuif aan tafel en eet mijn bagel op terwijl ik mijn telefoon erbij pak.

Ik open een gekke snap van Lea, ik stuur een onderkin foto terug.

Dan open ik mijn instagram en zie dat ik een volgverzoek heb van Thomas en Noah. Ik accepteer ze allebei en stuur een volgverzoek.

Het is al tijd om naar school te gaan. Ik pak me tas en trek mijn Vans aan.

Ik loop naar de bushalte een straat verderop. Één minuut later komt de bus aan en ik stap naar binnen.

De bus sluit niet zo goed aan met de schooltijden, daarom ben ik twintig minuten te vroeg.

Ik loop het schoolterrein op. Ik zie vanaf hier dat het voetbalteam ochtend training heeft.

Ik heb toch niks beters te doen dus ik besluit een kijkje te nemen. Ik ga op de tribune zitten.

Ze zijn al bezig met het partijtje. Altijd als ik naar een voetbal wedstrijd kijk heb ik de neiging om mee te doen. Ik heb zelf aantal jaren gevoetbald.

Ik herken Matthijs, Thomas en Noah. Matthijs staat in de spits. Een middenvelder speelt de bal naar Matthijs.

Wanneer Matthijs de bal wilt aannemen komt er een speler van het andere team. Oh shit. Ik zie het al aankomen.

Ze rennen tegen elkaar aan en Matthijs valt op de grond.

Automatisch sta ik op en ren het veld op. "Matthijs, Matthijs gaat het-" roep ik terwijl ik buiten adem ben.

Hij wrijft over zijn hoofd. "Jezus mijn hoofd klopt als een gek. Ik kan niet meer verder spelen."

"Dat is jammer dan, we kunnen het partijtje niet verder spelen als we geen gelijke teams hebben." Zegt een jongen die ik nog niet eerder heb gezien.

"Emma kan mijn plek wel overnemen," Zegt Matthijs vastberaden. "Ze heeft ook op voetbal gezeten." Hij overhandigt het lintje dat hij om had aan mij.

Ik wil net zeggen dat ik hier niet aan mee doe tot Thomas me onderbreekt.

"Meiden kunnen niet voetballen gast, ze kan ons niet bij benen."

Oh nee, nu doe ik zeker mee. Wat een lul. "Praat voor jezelf, dat jij het nou niet kan." Zeg ik nors terug.

Ik gooi me tas naast het veld en trek me lint over mijn blouse. Als ik me omdraai zie ik het hele team verbaasd kijken.

Matthijs loopt naar me toe en fluistert in mijn oor. "Laat ze me maar zien wat je kan."

Iedereen gaat weer naar zijn posities. Ik neem uit.

Er gaat een fluitsignaal af.

Ik sprint met de bal naar voren. Er komt een tegenstander op me af. Ik geef hem een panna en loop langs hem heen.

Het doel komt nu heel dichtbij. Thomas is de laatste verdediger.

Ik begin nerveus te worden als ik naar zijn blik kijk.

Wat heb ik gedaan. Als ik het nu verpest word ik me hele schoolcarrière eraan herinnerd.

Mijn hoofd zit vol gedachtes, maar ik herpak mezelf. Ik moet wel.

Ik schiet de bal over hem heen en trap de bal direct in de kruising.

Gescoord! Ik hoor allemaal gejoel vanuit de tribune. Als ik kijk zie ik dat de hele tribune vol zit.

Ik moet blozen. Dit was niet de bedoeling. Als ik naar het team kijk zie ik ze weer verbaasd kijken. Ik besluit om het veld nu te verlaten en naar mijn les te gaan.

Ik haast me naar de tribune en pak mijn tas op. Als ik opkijk zie ik Laila.

"Ik zag je actie, echt goed!" "Dankjewel, alleen ik had niet verwacht dat de halve school zou meekijken." "Ja voetbal is hoor een dingetje en zeker als er meisje meedoet."

Ik til mijn arm op, schud mijn mouw omlaag en werp een blik op het horloge dat ik van mijn moeder heb gekregen. De les begint over vijf minuten. "Zullen we dan maar naar gaan."

Laila knikt en we lopen samen over het schoolplein.