London Lovers

17.

POV Emma

"Hier ben je."

De grip op mijn schouder verzwakt. "Ik zocht je."

"Waarom?" Vraag ik.

"Ik wil weten hoe je je voelt."

"Hoe ik me voel? Maak je geen zorgen daarover. Niemand doet dat."

"Dat is niet waar. Ik ben geen niemand. Ik ben Thomas Marley  Evans en ik zal me altijd zorgen maken over hoe jij je voelt." Zijn grip op mijn schouder verzwakt. "Draai je om zodat ik met je kan praten."

Ik draai me om en moet grinniken. "Waarom lach je?" Vraagt hij. Nu moet ik nog harder lachen. Het komt deels door de vodka die er is ingeschoten. Nu lacht hij mee.

"Waar lachen we nu om?" Vraagt hij na een minuut. "Ik wist niet dat je tweede naam Marley is." Zeg ik.

Hij wordt rood. "Dat weet bijna niemand. Dus laten we het daar niet meer over hebben." Hij kijkt naar de deur van het huis, pakt mijn hand en trekt me met hem mee richting de tuindeur.

Ik laat zijn hand los. "Waar gaan we heen?" Vraag ik.

Hij kijkt om. "Weg van hier." Antwoordt Thomas alsof hij haast heeft.

Ik stress hem een beetje. "Wacht, Laila is hier nog. Ik moet zeggen dat ik weg ga."

"Laila was net met een gast naar boven gegaan. Ik denk niet dat ze gestoord wil worden." Hij krabt achter zijn oor. "Je kan haar zo trouwens een appje sturen."

Natuurlijk. Ze is met kassa boy. Ik aarzel nog even, maar wat kan er mis gaan. Hij is niet echt de leukste jongen die ik ken. Qua innerlijk dan. Maar alles is beter dan hier blijven. Het boeit me niet meer

Ik pak zijn hand weer en zijn ogen lichten op. Dan lopen we samen de tuin uit. Hij brengt me naar zijn motor en rijkt me een helm aan. Ik zet hem op en klik hem vast. "Kan je wel zeggen waar we heen gaan?" Probeer ik nog een keer. "Je ziet het vanzelf." Zegt hij kort af.

"Maar... Ik weet niet, ik bedoel-" "Ik ga je niet vermoorden als je dat denkt." Onderbreekt hij me.

Ik word rood, maar dat kan hij niet zien doordat we de tuin hebben verlaten en er veel minder verlichting op straat is. "Nee dat denk ik niet, maar ik ken je niet echt."

"Vertrouw me, oké?" Hij pakt mijn hand en wrijft er langzaam over met zijn hand.

"Ik vertrouw je." Zeg ik.

Hij blijft nog even over mijn hand wrijven tot ik hem weg trek. Het lijkt alsof hij wakker schrikt en hij gaat op zijn motor zitten. Ik doe hetzelfde.

De koude Engelse lucht schuurt over mijn blote benen. Shit ik had toch een panty moeten aan doen.

Hij rijdt de binnenstad in. Ik kijk mijn ogen uit. Alle huizen en winkels zijn prachtig.

Even later parkeert Thomas zijn motor. Ik tril als een rietje. De temperatuur daalt vanavond in een hard tempo. Ik wrijf met mijn handen over mijn bovenarmen. Niet dat het veel helpt.

Thomas draait zich om. "Heb je het koud?" Vraagt hij. "Beetje." Thomas trekt zijn spijkerjas met bont aan de binnenkant uit en legt het neer op mijn schouders. Ik trek hem om me heen en ik voel me gelijk een stuk warmer. "Dankjewel." Fluister ik. Waarom ik fluister weet ik zelf ook niet.

"Kom mee." Hij pakt mijn hand vast en we lopen over de vrij lege straten. "Waar gaan we heen?" Probeer ik nog een keer. "Je ziet het zo." Reageert hij even vaag als net.

Even later staan we langs de Thames. De verlichte Londen Eye weerspiegelt in het troebele Engelse water. "Wauw wat is hij mooi in de avond." "Hij is nog veel mooier als je erin zit." Zegt Thomas.

"Dat kan ik me voorstellen." Antwoord ik. "Weet je dat zeker?" Vraagt Thomas.

Ik stel me voor hoe ik in een cabine in het reuzenrad zit. Kijkend naar de donkere hemel die verlicht wordt door de vele sterren. Hoe de mensen eruitzien als mieren zodra ik op het hoogste punt ben. En de levendige stad zet als een rustieke schilderij van een meesterlijke schilder.

"Ja ik weet het zeker."

"Dat zouden we moeten testen." Er verschijnt een ondeugende grijns op zijn gezicht.

"Hoe bedoel je?" Vraag ik. Ik denk eigenlijk dat ik weet wat hij bedoelt. Het lijkt me leuk om een keer in de Londen Eye te gaan, maar de rijen zijn altijd zo ongelofelijk lang.

"Je weet wat ik bedoel, we gaan in de Londen Eye."

"Dat lijkt me leuk." Ik sta er ongemakkelijk bij. Ik snap niet wat die nu wilt, want hij kijkt me vragend aan.

"Kom dan mee." Zegt hij.

"Waarheen?" Ik volg het niet meer.

"Naar de maan." Antwoordt hij. Nu volg ik het al helemaal niet meer.

Hij lacht. "Wat denk je zelf? We gaan in de Londen Eye."

Ik voel me dom. Zo dom. Ik lach mee. Tot het tot me doordringt. Die rij is vééls te lang.

"Ik ken de vent die daar werkt. Hij kan direct een plekje voor ons regelen." Zegt hij alsof hij mijn gedachten heeft gelezen.

"Ik weet het niet hoor." Ik weet eigenlijk niet waarom ik het niet weet. Het klinkt heel leuk. Typisch iets wat er op me bucketlist staat. Er is niks dat me tegen houdt. Tja Kasper. Maar we gaan als vrienden. Als vrienden, niet meer.

"Het was geen vraag sweetheart. Ik wil dat je met me meegaat."

"Als je het zo zegt hoef ik helemaal niet meer mee." Ik voel de woede weer opborrelen.

"Ik ben je hond niet. Je moet me behandelen als een gelijke als je wilt dat ik met je omga. Sorry not sorry, dat ik geen hielenlikker ben en mijn eigen mening heb. Daar moet je het mee doen." Ik heb me armen over elkaar geslagen.

Hij kijkt verbijsterd naar me op. "Het spijt me, ik moet eraan wennen dat je anders bent." Verontschuldigt hij zichzelf.

Mijn lichaam begint zich weer te ontspannen. "Dat zie ik maar als een compliment. Probeer het maar nog een keer."

"Sweetheart-,"

Ik onderbreek hem. "Oh nog één ding. Ik ben je sweetheart niet als we met elkaar omgaan, gaan we als vrienden met elkaar om."

Hij doet alsof die gekwetst is en houdt zijn hand op zijn hart. "Ouch ben ik zojuist gefriendzoned?"

"Wen er maar aan ventje. Laten we gaan." Ik zet een stap naar voren.

"Alleen als ik je hand mag vast houden." Vraagt hij.

Ik kijk om. En steek me hand naar hem uit

Hij vouwt die van hem in de mijne.

Zo lopen we hand in hand richting een rad vol avontuur.

Letterlijk en figuurlijk.