London Lovers

16.

Laat weten wat je van dit verhaal vindt! Stem & comment
✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰

POV Emma

"Truth or dare." Schreeuwt Daisy over de muziek heen.

Noah legt zijn hand op mijn been. "Je hoeft niet mee te doen, we kunnen gaan." Fluistert hij in mijn oor.

"Ik denk dat ik wil gaan." Zeg ik.

Ik duw me omhoog van de bank. Noah doet hetzelfde.

"Ik sla over." Zeg ik tegen de groep.

Daisy begint met kippengeluiden maken. Onzekerheid begint op te borrelen. "Ons Nederlandse groentje durft niet mee te doen, was schattig." Zegt ze zodat de mensen die mee doen die niet de enige zijn die het horen. Ik heb het gevoel dat ze dat niet onbewust doet.

"Laat haar maar mop ze heeft een vriendje die waarschijnlijk niet verder is gegaan dan zoenen." Vult Thomas aan.

Die onzekerheid is in een vlaag weg en wordt vervangen door woede.

"Lul, hou-" Laila wilt haar zij afmaken maar ik duw haar naar achter en sus haar. "Wie zegt dat?" Vraag ik zo zelfverzekerd mogelijk.

"Zeg dat je ontmaagd ben dan." Zegt Daisy op de irritantste toon die er bestaat.

Ik kan het niet. Waarom vroeg ik het ook en en ben ik niet direct weggegaan. Ik kan niet liegen. Noah pakt mijn hand en trekt me omhoog. "Dat kan ik niet zeggen." Ik hoor haar lachen. Nou lachen, het klinkt meer als een paard met een astma aanval. "Ik zei het toch." Zegt Thomas.

Ik trek hem weer naar beneden. Hij kijkt me vragend aan.

"Ik doe mee." "Emma je hoeft je niet te bewijzen." Ik rol mijn ogen. "Noah, ik kan mijn eigen keuzes maken." Hij kijkt me met een frons aan en gaat zitten. "Wat jij wilt." Zegt hij mompelend.

Ik pak de fles vodka die op tafel ligt en schenk twee shotjes. Ik pak ze op en geef er een aan Noah en de andere gooi ik achterover. Ik zie dat Noah twijfeld, maar hij doet daarna hetzelfde. Ik trek kort een zuur gezicht door de sterkte, maar herstel snel.

Ik leg het glas iets te hard op tafel, maar het boeit me niet. Als ik opkijk kijkt Thomas me verbaasd aan.

"Gaan we nog beginnen of wat?" Vraag ik fel.

"Wat jij wil." Zegt Daisy. Ik word letterlijk en figuurlijk misselijk van haar. "Ik begin. Truth or dare aan Emma."

Verassend.

Als ik truth kies wordt het weer zo'n klote vraag, dare lijkt me de beste keus.

"Dare."

Ze doet alsof ze nadenkt. Ze opent net haar mond, maar Thomas houdt haar tegen. Hij fluistert wat in haar oor. "Nee schat je bent van mij weet nog." Hoor ik haar 'fluisteren'. Hij zegt weer wat in haar oor, waardoor er een grijs op haar gezicht verschijnt.  "Oké, ga seven minutes in heaven met Thomas."

Ik heb echt geen zin om die klootzak nog langer te zien, maar het moet wel. Daarna ga ik hem nooit van mijn leven nog aankijken. Ik sta op en trek mijn jurkje naar beneden en loop naar boven. Laila geeft me nog een knipoog die ik beantwoord met een subtiele middelvinger. Ze moet lachen. Wat denkt ze, dat ik interesse heb in hem. Ik moet weer denken aan die weddenschap. En aan Kasper.

Ik loop de trap op en open de eerste en beste deur. Een werkkamer. Geweldig.

Vijf seconden later komt Thomas binnen. Ik neem plaats op het bureau. Hij blijft staan. Het blijft ijzig stil, ik ben ook niets van plan om te zeggen.

Na ik gok een minuut of twee verbreekt hij de stilte. "Sorry." Ik irriteer me dood aan hem. Ene keer een eikel andere keer de kwetsbare jongen spelen.

Ik negeer hem. "Ik zei sorry." Zegt hij nu iets feller. "Ik hoef niet met je te praten." antwoord ik.

"Maar je kan wel naar me luisteren. Dus luister." Zegt hij op een veels te commanderende toon. Ik ben geen hond. Ik doe de meest kinderachtige actie die er bestaat en leg mijn handen op mijn oren. Ik trappel met mijn benen nonchalant heen weer. Ik doe alsof de muismat naast me bestudeer alsof het meest bewonderwaardigdste voorwerp in deze ruimte is.

Hij loopt naar me toe. "Doe nou niet zo." En pakt mijn handen vast. Een rilling schiet over me lijf. Hij lijkt hetzelfde te voelen, want zijn grip verzwakt. "Zie je er speelt wat tussen ons. Jij voelde dat ook." Ik haal mijn handen van mijn oren en zeg. "Wat zou ik moeten voelen?" "Die aantrekkingskracht je weet dat die er is." Probeert hij weer.

"Hm niks van gemerkt." Lieg ik. Hij veegt het verdwaalde plukje voor mijn gezicht weg. "Jawel. Je merkte het en je merkt het nog steeds." Zegt hij veel kalmer dan net.

Hij komt akelig dichtbij staan. Ik stap van het bureau af en duw hem naar achter. Hij schrikt ervan. "Als je die aantrekkingskracht voelt, waarom doe je dan nog steeds zo gemeen tegen mij. Waarom moet iedereen dan nog weten dat ik maagd ben en waarom maak je me vriendje belachelijk." Ratel ik achter elkaar.

Hij kijkt me met een strak gezicht aan.

"Zeg het me dan." Hij kijkt me nog steeds verdwaald aan. "Zeg het me." Zeg ik iets te hard.

"Wat ben je schattig als je boos bent."

Dit is niet het antwoord dat ik verwachtte, maar ook weer wel. Typische klootzak. Ik kook van woede. Hij maakt me belachelijk waar iedereen bij staat en dan komt hij met dit. Hij heeft er niet eens een verklaring voor. Daisy is nog erger, maar zijzelf is de verklaring voor haar gedrag. Ik heb persoonlijke dingen met hem gedeeld en het lijkt hem niks te boeien.  "Die zeven minuten zijn vast al voorbij." zeg ik nors.

Ik loop met snelle pas uit deze werkkamer. "Wacht." Hoor ik achter me, waardoor ik hier juist sneller weg wil zijn.

Er staan overal groepjes mensen waar ik moeilijk doorheen kom. Ik voel me benauwd en licht in mijn hoofd. Ik snak naar frisse lucht. Nu.

Ik ren de trap af. En loop langs een zoenend koppel heen. Ik twijfel of ik naar de voortuin ga of achtertuin. Als ik naar de voortuin loop kom ik langs Daisy en Co en ik heb daar geen behoefte aan. Ik loop richting de keuken. Er loopt een dronken vijfde jaars jongen tegen me aan.

"Hey schoonheid." Brengt hij stamelend door de alcohol uit. Ik zucht. Niet nog zo iemand. "Probeer het nuchter is een keer casanova." En ik duw hem opzij.

Als ik de tuin inloop vult de zuurstof mijn vermoeide longen. Ik blijf zo even staan.

Ik schrik op van een hand op mijn schouder.

"Hier ben je."