London Lovers

23.

Wow ik ben een hele lange tijd afwezig geweest. Inspiratieloos denk ik. Nu we allemaal in quarantaine zitten heb ik wat meer tijd om over alles na te denken. Geef gerust je mening of stem(:
✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰✰

POV Thomas

Shit, ik heb er natuurlijk helemaal niet over nagedacht dat ze moeilijk ging doen om haar telefoon. Ik moet gewoon die weddenschap winnen van Noah, anders gaat mijn eer eraan. En ik kan niet winnen als Noah haar probeert te appen. Hij heeft haar gisteravond al drie keer gebeld en tien appjes gestuurd met 'waar ben je' en 'gaat het goed'. Wat denkt hij wel, een beetje de beschermende gozer uithangen en hij is binnen. Natuurlijk doe ik dit alleen om de weddenschap, ik bedoel ze is mooi, en aardig. Ze is ook eigenlijk de enige die me begreep. Ik heb me gisteravond heel kwetsbaar opgesteld. Kwetsbaarder dan ik ooit voor iemand heb gedaan. Maar ik wil niet verliefd worden, nooit. Ik zal haar pijn doen, net zoals mijn vader mijn moeder heeft gedaan. En dat gun ik niemand. Zelfs mijn ergste vijand niet.

Ik ben al bijna klaar met mijn pizza, als zij nog halverwege is. Waar zal zij aan denken? Ik was net best wel hard voor haar. Maar ik kan niet anders, ik kan Noah wel uitschakelen. Maar als zij nog een vriend heeft in Amsterdam kan ik daar niet veel tegen doen. Ik probeer oogcontact te zoeken, haar ogen vinden de mijne. Ik wil net een hap van mijn pizza nemen, als het hele beleg op mijn broek valt. "Verdomme." zeg ik gefrustreerd. Ik zie dat ze haar lach in probeert te houden, maar ze faalt. Ze barst in lachen uit. "Mijn hele broek weer naar de klote." Ik sta op om te kijken hoe erg de schade is. "Het lijkt net alsof je ongesteld bent." Ze heeft gelijk, ik sta zwaar voorschut zo "Hier kan ik niet mee lopen."
"Kunnen we niet even langs je huis, dan wissel je van broek." Fuck, moet ik weer een smoesje verzinnen. "Ik ben mijn sleutel vergeten, heel dom." "Je kan met mij mee, mijn broer heeft vast wel een broek voor je te leen." Ze kijkt me een zo een oprecht gezicht. "Als dat kan." Ik leg twintig dollar op tafel en trek mijn jas aan. "Ik kan mijn eigen eten betalen hoor." "Niet als ik het al heb gedaan." Ze lacht.

Ik zet mijn motor op de standaard terwijl zij haar sleutel in het gat duwt. "Mi casa es us casa." Zegt ze terwijl ze de deur open doet. Als ik naar binnen stap ruikt het huis precies zoals Emma, vertrouwd, gewoon iets waar je gelukkig van wordt. "Volgensmij is er niemand thuis, ik pak wel even een broek voor je, doe maar alsof je thuis bent." En dan gaat ze. Ze trippelt de trap op, dat geeft mij een kans om rond te kijken. In de gang hangen allemaal foto's aan de muur. Ik glijd er met mijn ogen overheen. Op het kleine lijstje links onderin staat een klein meisje op de kermis met een man, haar vader denk ik. Ik pak het lijstje van de muur om het wat beter te kunnen bekijken. "Je hebt het goede lijstje uitgekozen." Ik laat het lijstje uit mijn handen vallen van schrik,
hij valt op mijn voet. Ik balanceer hem zo lomp als ik ben. "Jeez, je liet me schrikken." "Hoe vreemd het ook is, dat is echt een van de beste momenten die ik me kan herinneren, ook al is het echt al jaren geleden." Ik pak het lijstje weer op en kijk naar haar gezicht, ze keek gelukkig. Ik kijk op, ze staart naar de grond. Haar ogen glinsteren niet meer zo, net als op dat lijstje. Die glinstering ben ik ook verloren. Ik hang voorzichtig het lijstje terug aan de muur. "Oh ehm, hier is je broek." Ze overhandigt me een spijker jeans. "Dankje." Ik maak de riem van mijn bevlekte broek los en schuif hem voorzichtig naar beneden. "Wacht wat? Moet dat recht voor mijn neus." Zegt ze paniekerig. "Jij mag beslissen of je de liveshow van dit geweldige lichaam wilt volgen, ik bedoel je staat wel op de eerste rij." "Gadverdamme Thomas, kom maar naar de keuken als je klaar bent."