Ik wil jou

Hoofdstuk 2

Gauw kruip ik in het hoekje van de bus. 'Brian, bind haar vast' hoor ik de blondharige jongen zeggen. Hij heet dus Brian... Dat moet ik onthouden. De jongen die dus Brian heet loopt op mij af. 'Wat willen jullie van me?! Als jullie me ontvoerd hebben voor losgeld dan hebben jullie de verkeerde hoor, mijn ouders zijn niet rijk' schreeuw ik naar Brian. Hij grijnst en hurkt naast me neer. Ik probeer weg te komen, maar hij grijpt mijn pols en duwt me terug in de hoek. 'Oh nee schatje, je hebt een heel verkeerd idee van wat er met je gaat gebeuren. Jij gaat niet meer vrij komen'. 

Ik schrik van zijn woorden en kruip ineen. Hij ziet het en zijn grijns wordt groter. Hij grijpt me bij mijn pols en trekt me mee naar een stoel. 'Na u' zegt hij met een heel nep lief toontje en duwt me ruw op de stoel bij het raam, waarna hij op de stoel naast me komt zitten. 

'Nou, laten we eens een voorstelrondje doen, hm?' vraagt Brian. Ik negeer hem en kijk uit het raam. Ineens voel ik een pijnlijke ruk aan mijn arm. 'Au!' roep ik verbaasd uit. Ik draai mijn hoofd om naar Brian en hij zit gevaarlijk dichtbij met een kwade uitdrukking op zijn gezicht. 'Waag het niet om mij nog een keer te negeren!' schreeuwt Brian uit. Ik deins achteruit zodra hij nog dichterbij komt. Wow deze gast heeft echt last van moodswings. 

Bij het zien van mijn bange gezicht veranderd de uitdrukking op zijn gezicht ineens weer naar neutraal, maar niet voor ik eerst nog een flits van onzekerheid in zijn ogen zie.Wat hebben deze jongens wel niet voor jeugd gehad dat ze hier geëindigd zijn.. Ugh wat ben ik aan het doen, ik moet geen medelijden voor deze klootzakken hebben. Jongens die verdrietig zijn zijn echt zo mijn zwakke plek..

'Nou prima ik begin wel dan. Ik ben Brian. Daar achter het stuur zit Charlie.' Zegt hij en knikt dan kort naar me. 'Um.. Nou ik ben Laura..' Zeg ik zo zachtjes dat ik mezelf bijna niet kan horen. 'Ja dat wist ik nou net nog wel, vertel eens iets anders over jezelf. Heb je een baantje? Hoe zit je familie in elkaar? Huisdieren? Dat soort dingen' lacht hij. Ik kijk hem voorzichtig aan om te kijken of hij weer zo'n nare grijns op zijn gezicht heeft, maar dat heeft hij niet. Hij lacht oprecht. 

'Oh um ik heb geen baantje, ons gezin bestaat uit alleen mijn pleegouders en mij en we hebben 2 katten genaamd Pip en Sam.' Ik begin me al een beetje meer op mijn gemak te voelen, maar ik blijf op mijn hoede. Ik moet echt onthouden dat deze gasten kidnappers zijn en me misschien willen verkrachten straks of weet ik veel wat. Ongewild wellen er tranen in mijn ogen op bij de gedachte. Oh mijn god, get yourself together Laura, ik moet echt geen emotie gaan tonen waar zij bij zijn.

'Pleegouders?' Brian kijkt me nieuwsgierig aan. 'Um ja.. Mijn ouders zijn 6 jaar geleden omgekomen in een auto ongeluk.' Waarom vertel ik dit eigenlijk? 'Aah.. sounds familiar, of niet Charlie?' roept Brian en hij kijkt om naar Charlie. 'Hm wat? Sorry ik zat niet te luisteren' hoor ik hem terugzeggen. 'Argh.. Laat ook maar man, zijn we..' Hij werd abrupt gestopt in zijn zin door een irritant gepiep. 'Oh godverdomme, het gas is bijna op' vloekt Charlie en slaat zijn vuist hard op het dashboard, wat mij een klein sprongetje laat maken van schrik. Brian staat op en loopt naar de voorkant van het busje. 'Ah doe rustig jongen, daar is een tankstation. We stoppen daar wel gewoon even. Kan ik ook gelijk even pissen.' 

Bij die woorden schiet me ineens iets te binnen en raak ik in paniek. Ik ben ongesteld..

Terwijl Charlie het busje van de weg af rijdt naar het tankstation probeer ik een plannetje te bedenken. Ik zeg wel gewoon dat ik naar het toilet moet.. Hopelijk zijn er daar producten.. 

Het busje stopt en de jongens maken aanstalten om het busje uit te gaan. 'Um.. Ik moet naar het toilet..' Zeg ik zenuwachtig. De jongens kijken elkaar even aan en Brian zucht. 'Oke prima, maar haal je maar geen dingen in je hoofd' zegt hij en trekt me hardhandig aan mijn arm mee naar de toiletten om het hoekje van het tankstation. Helaas is er om dit tijdstip nog niemand buiten..

Bij het vrouwentoilet laat hij mijn arm eindelijk los. 'Je hebt 5 minuten' zegt hij en draait zich om. Ik duw de deur open en kijk gauw om me heen, het is een kleine ruimte met 3 hokken en 2 wasbakken. Shit, er zijn geen automaten of iets dergelijks.. Dan maar ontsnappen.. Zo snel zie ik nog geen uitweg, dus loop ik langzaam terug naar de deur en doe die voorzichtig een klein stukje open. Gelijk zie ik al de rug van Brian. Ik open de deur nog een stukje verder en hoop met heel mijn hart dat de deur niet gaat kraken. 

Ik sluip zo stil mogelijk naar buiten. Brian staat net een klein stukje meer naar rechts gericht, dus als hij stil blijft staan kan ik via de linkerkant van hem wegsluipen. Ik schuifel heel voorzichtig een stukje van Brian weg en begin dan zo hard mogelijk te rennen. Ik ren het hoekje om en bots gelijk tegen iets op. Ik val op de grond en als ik weer omhoog krabbel zie ik dat het Charlie was tegen wie ik opbotste. Hij grijpt me direct bij mijn arm en Brian komt hard aanrennen. Ze kijken me weer heel kwaad aan. 'Wat heb ik je verdomme nou gezegd?!' schreeuwt Brian naar me. Ik heb genoeg van het verlegen zijn en schreeuw naar hem terug. 'Ja wat denk je? Dat ik me gewoon vrijwillig laat ontvoeren?!'

Charlie grijpt mijn arm nog steviger vast waardoor ik een pijnlijk piepje maak. Hij negeert het en trekt me mee terug naar het busje. 'Wacht ik ben nog niet naar het toilet geweest!' stribbel ik nog tegen. 'Dat had je je dan maar eerder moeten bedenken' snauwt Brian naar me terug en duwt me weer het busje in. 'Maar ik ben.. Ik ben..' Moet ik het tegen ze zeggen of niet.. Terwijl ik nog twijfel of ik het aan ze moet vertellen of niet, pakt Charlie me ineens vast. Brian loopt ondertussen naar een kist en pakt er een soort metalen voorwerp uit, ik kan niet goed zien wat het is, want Charlie draait mijn hoofd om. Ik hoor Brian's voetstappen alweer op ons afkomen. Ik wil net wat zeggen als ik plotseling een koude steek in mijn nek voel.  

Ik schrik en wil wegkomen, maar ze houden me goed vast. 'Nee stop, alsjeblieft!' krijg ik er nog uit, voor ik me ineens intens moe voel. 'Te laat..' Grijnst Brian en ik voel mijn oogleden heel zwaar worden. Ik voel nog hoe mijn lichaam omvalt en iemand me opvangt, voor ik wegzak in een diepe slaap.