Ik wil jou

Hoofdstuk 5

Zodra we terug zijn in de slaapkamer loop ik gelijk door de badkamer in, met Jack op mijn hielen. Ik ga aan de kant zodat hij er bij kan en hij klimt de wastafel op.

Met het tangetje frummelt hij even aan de camera en wipt hem er dan in één keer uit. Hij klimt de wastafel weer af en kijkt me aan.

'Zo, dat is ook weer gedaan, je kan nu in vrede douchen' deelt hij mee met een grijns. Hij stopt het cameraatje in zijn zak, stapt de badkamer uit en doet de deur achter zich dicht.

Ik doe de deur weer open en loop achter hem aan. Verbaasd kijkt hij om. Ik geef hem geen blik waardig en loop langs hem heen naar het bed, waar ik de kleren oppak die ik daar eerder had neergelegd en loop dan weer langs hem terug naar de badkamer en doe zonder nog iets te zeggen de deur achter me dicht en op slot.

Ik weet nu zeker dat de camera er niet meer hangt, maar toch voel ik me niet op mijn gemak. Één van die jongens zou zomaar binnen kunnen komen, of wie weet is er ergens anders nog wel een camera verstopt.

Toch moet ik wel echt douchen, dus ik trek snel mijn kleren uit en stap de douche in. In de douche zijn 2 plankjes met allerlei shampoos en douchegels er op. Ze weten in ieder geval niet welke shampoo en douchegel ik gebruik dus, dat is tenminste iets.

Ik bekijk even een paar shampoos en besluit op de L'oreal Paris Elvive Dream Lenghts en pak een random douchegel.

Ik doe alles zo snel als ik kan en binnen 10 minuten sta ik me af te drogen en aan te kleden.

Zodra ik de badkamer weer uit loop zie ik Jack op het bed zitten. Ik loop langs hem heen de kledingkamer in en doe mijn kleren in de wasmachine. Dan loop ik weer terug en zie ik Jack naar me staren.

'Wat?' vraag ik terwijl ik mijn armen over elkaar doe. 'Wat moet je?'

Jack kijkt een beetje zielig voor zich uit. 'Het spijt me' zegt hij zacht.

Van dat antwoord gaat mijn mond open van schrik. Dat had ik niet verwacht..

Gauw herstel ik weer. 'Wat spijt je?' zeg ik hard.

Hij richt zijn ogen op mij en hij kijkt zo intens verdrietig dat ik niet boos op hem kan blijven en mijn houding wat kalmer wordt. Damn zijn puppy ogen

'Ik weet dat je boos op me bent omdat ik de tv uitzette' zegt hij en ik kijk hem zo hard mogelijk aan, wat niet helemaal lukt omdat ik medelijden met hem heb. Toch wendt hij zijn blik af, 'ik wilde gewoon niet dat je dat zou zien en verdrietig zou worden..' gaat hij verder.

Oh. Dat had ik ook niet verwacht..

Waarschijnlijk liegt hij of zit er meer achter, maar op dit moment kan me het niet schelen. Ik loop naar Jack toe en ga naast hem zitten. Ik leg mijn linkerhand op zijn pols en met mijn rechterhand draai ik zijn hoofd zodat hij me aankijkt. Zijn ogen flitsen bij mijn aanraking maar hij laat het toe.

'Het geeft niet. Ik begrijp het' zeg ik zacht en geef hem een kleine glimlach.

Jack knippert een paar keer, alsof hij het niet kan geloven. Dan pakt hij zachtjes mijn hand vast die nog steeds op zijn wang ligt en doet zijn ogen dicht. Na een paar tellen doet hij zijn ogen weer open en haalt ineens mijn handen van zijn wang en pols weg voordat hij opstaat. 'Um.. het is al laat, dus het is zo tijd om te gaan slapen.. Um.. Wil je eerst nog iets um te eten of te drinken?' stamelt hij terwijl hij zijn hand door zijn haar haalt.

Ik kijk hem schaapachtig aan. Wat heeft hij ineens? Het dringt tot me door dat hij me een vraag stelde als hij me verwachtend aankijkt. Ik schud maar van nee.

Dat lijkt voor hem genoeg te zijn, want daarop loopt hij naar de deur. Hij kijkt nog één keer om waarbij hij nog gauw 'Um.. weltrusten' murmelt voordat hij de deur uitloopt.

Ik laat me achterover vallen op het bed. Achter de deur hoor ik nog wat gestommel met het slot. Ah fijn hij sluit me dus op, daar gaat die kans om te ontsnappen.

Ik kijk naar de bovenkant van het bed. Had ik thuis maar zo'n bed. Thuis.. Is dit mijn nieuwe thuis? bij die gedachte wellen er tranen in mijn ogen op. Zou ik mijn ouders nooit meer zien? En sammie en pip? Die zijn nu helemaal alleen.. wie zou er nu voor hen zorgen? De buren? Of zouden mama en papa naar huis zijn gegaan zodra ze het hoorden?

Alle gedachten stoot ik uit mijn hoofd. Ik wil er niet langer over nadenken. Ik kán er niet langer over nadenken. Het enige wat ik nu kan doen dat me kan helpen is ontsnappen.

Ik sta op uit het bed en kijk de kamer rond. Als eerst loop ik naar de deur en probeer ik die, maar zoals verwacht zit die dicht. Vervolgens dwalen mijn ogen naar het balkon. Ik loop naar de balkondeur, maar ook die zit dicht. Dan herinner ik me die Youtube video die ik ooit heb gekeken, van hoe je een deur open kunt krijgen met een haarspeld. Ik heb alleen geen haarspeld.. of wacht eens!

Snel ren ik naar de kledingkamer, ik trek de kastdeuren open waar ik eerder de accesoires zag liggen en rommel er doorheen, tot ik onderin een bakje een haarspeldje vind. Yes!

Ik ren weer terug naar de balkondeur en breek de haarspeld doormidden. Ik steek hem in het slot en wrik ermee totdat ik een klik hoor. 'Yes!' schreeuw ik per ongeluk hardop, waarop ik direct een hand voor mijn mond sla en luister of ik voetstappen mijn kant op hoor komen.

Na een minuut hoor ik nog niks, dus begin ik weer in beweging te komen. Zo stilletjes mogelijk duw ik de balkondeur open, die natuurlijk gelijk als een gek begint te kraken. Ik mompel een scheldwoord en duw hem nog iets voorzichtiger en langzamer open tot hij ver genoeg open staat dat ik er langs kan glippen het balkon op.

Het is ijskoud buiten en zie geen hand voor ogen. Ik glip gauw weer naar binnen en ren de kledingkamer binnen om de kasten door te spitten naar wat warmers.

Even later glip ik het balkon weer op met een net te grote rode trui, een zwarte joggingsbroek en 2 bruine laarzen aan. Ik zie er totaal niet uit, maar het kan me nu echt niet schelen. Zolang ik het maar warm heb en kan ontsnappen.

Ik loop naar de rand van het balkon en kijk naar beneden. Ik kan nog net zien dat de grond zo'n 2-3 meter onder me zit. Dat kan ik niet springen..

Opnieuw ga ik naar binnen en kijk ik om me heen. Mijn blik blijft haken bij het bed. In films gebruiken mensen altijd een laken, het is het proberen waard.

Snel trek ik het laken van het bed af en ren het balkon weer op. Ik maak een stevige knoop vast aan de reling, thank god dat papa me op padvinden heeft gedaan vroeger, en gooi het laken over de reling. Het komt niet tot aan de grond, maar die sprong kan ik wel maken.

Ik kijk nog één keer achterom en mompel een 'so long sukkels', voor ik het laken goed vastpak en over de reling klim.