Ik wil jou

Hoofdstuk 11

We moeten een stukje lopen, maar komen dan eindelijk bij de kerstmarkt aan. Ik kijk gelijk mijn ogen uit. Het plein staat vol met kraampjes die allemaal verlicht zijn en het ziet er zo prachtig en gezellig uit. In het midden staat een reusachtige kerstboom die ook van top tot teen versierd is met lichtjes en kerstballen. Ik krijg herinneringen aan vroeger toen ik een keer met mijn ouders op de kerstmarkt was geweest toen ik nog heel jong was. Dat was één van de beste dagen van mijn leven geweest.

Ik weet niet zo goed waar ik heen moet, maar Jack loopt rond alsof hij hier eerder is geweest, dus ik volg hem maar. Jack loopt gelijk naar een kraampje en ik wacht vanaf een afstandje even. Ik kan het gesprek vanaf hier horen. Hij kan echt goed Duits zeg, ook geen accent te horen.

De man in het kraampje reikt hem iets aan en Jack komt dan weer op mij aflopen met iets van eten in zijn handen. Hij geeft mij een soort gebakken koekje dat naar aardappel ruikt en begint gelijk aan die van hem. Hij geniet er duidelijk van, maar ik kijk nog even achterdochtig naar het bruin-gele ding dat ik nu in mijn handen heb.

'Het zijn reibekuchen', legt Jack uit alsof dat mij iets zou zeggen. 'Umm' stamel ik maar. 'Het is een soort aardappelpannekoek, probeer maar eens, het is echt lekker.' Ik kijk hem nog eens wantrouwend aan, maar neem dan toch een klein hapje.. en dan direct nog eentje en na nog een paar happen heb ik het al op. 'Hmm, je loog niet' zeg ik smullend terwijl ik mijn lippen aflik.

'En nu?' vraag ik als hij het ook op heeft. Hij kijkt om zich heen, 'hmm' zegt hij peinzend.

'Aah' zegt hij dan. Ik volg zijn blik, waar ik het enorme reuzenrad zie, die boven alle gebouwen uitsteekt.

Voor ik ook maar iets kan zeggen pakt Jack me bij mijn hand en leidt me de hele kerstmarkt over naar de onderkant van het reuzenrad.

Hij koopt gauw 2 kaartjes en binnen een mum van tijd zitten we in een gondel en worden we langzaam omhoog getild in het reuzenrad.

Wat ik Jack zo snel nog niet heb kunnen vertellen, is dat ik hoogtevrees heb. Zodra mijn voeten van de grond komen klem ik mijn oogleden hard dicht, wat Jack al gauw door heeft. 'Gaat alles goed?'

'Ja nee, ik heb eigenlijk hoogtevrees..' vertel ik hem maar. 'Oh shit, sorry. Dat wist ik niet.. Maar geen zorgen, we zitten goed vast.' zegt hij. Direct daarna voel ik een arm om me heen slaan, waardoor ik mijn ogen open doe en hem verbaasd aankijk. 'En ik ben hier naast je.' glimlacht hij naar me. Oh die verdomde kuiltjes in zijn wangen, hij zou me echt alles kunnen verkopen.

Ik draai mijn hoofd zodat ik het uitzicht voor me kan bekijken en gelijk ben ik mijn hoogtevrees vergeten. Ik dacht dat het vanaf beneden al zo mooi was om de kerstmarkt te zien met alle lichtjes, maar vanaf hier..

Ik voel dat Jack's ogen op me gericht zijn, maar hij kan me nu niks schelen, het enige waar ik nu aan denk is hoe ik zou willen dat dit moment voor eeuwig kon duren. Hij en ik, 20 meter boven de grond, terwijl alle mensen als mieren onder ons hun leven leiden. Niet wetend, dat ik hier tegen mijn wil ben..

Die gedachte schudt me weer wakker en ook mijn hoogtevrees komt weer naar boven. Ik kijk naar beneden en zie dat we nu op het hoogste puntje van het reuzenrad zijn. Ik voel mijn maag vanbinnen omdraaien.

'Oh god, ik moet echt overgeven.' breng ik uit, waarbij Jack's uitdrukking op zijn gezicht gelijk veranderd naar genietend naar in paniek. 'Wat serieus? Kun je het misschien ophouden ofzo?' vraagt hij. 'Het ophouden??' reageer ik geërgerd terwijl mijn ademhaling versneld. 'Nee oké, wacht uhmm..' zegt hij. 'Oké Laura, Laura kijk naar mij,' begint hij dan, 'focus op mij oké?' Ik richt mijn blik op hem. 'Goed, en nu rustig ademhalen. Richt je aandacht alleen op mij en je ademhaling, filter al het andere weg. Je bent veilig, we ze zijn zo weer beneden.' Terwijl hij dit zegt heeft hij de liefste glimlach die ik ooit heb gezien op zijn gezicht en ik luister naar zijn instructies die hij de rest van de rit tegen me fluistert, waardoor ik kan kalmeren en even later lopen we weer rustig, hand in hand, weg van het reuzenrad. Hoe is deze jongen met zijn blik om van te smelten ooit een crimineel geworden?