Ik wil jou

Hoofdstuk 10

Als iemand zachtjes tegen mijn schouder port word ik wakker. Ik knikker een paar keer met mijn ogen en kijk verbaasd op naar Jack, die half boven me hangt. 'Um..' stamel ik. 'Tijd om op te staan' onderbreekt hij me. Ik kijk even naar het raam, waardoor ik zie dat het buiten nog donker is. 'Hoe vroeg is het wel niet?' vraag ik terwijl ik overeind ga zitten. 'Half 5' zegt Jack terug, zijn stem is nog schor, hij is waarschijnlijk ook net wakker.

Jack en ik gaan na elkaar naar de badkamer en kleden ons aan, waarna we beide, stilletjes om de anderen niet wakker te maken, naar beneden gaan. ‘Cornflakes?’ grijnst Jack naar me. Ik knik terwijl ik mijn ogen naar de grond richt en hij maakt twee kommen cornflakes klaar. ik kijk verbaasd naar hem op. ‘Ja als jij het eet moet ik het ook maar eens proberen denk ik’ lacht hij en doet een grote lepel vol in zijn mond. Ik lach hem uit en begin ook aan mijn kom.

Zodra we het eten op hebben gaan we naar buiten. Voor de deur staat het maar al te bekende zwarte busje al op ons te wachten. Jack doet de deur open, waarbij hij ‘na u’ zegt en zijn hand uitsteekt. Ik lach breed naar hem terwijl ik zijn hand aanpak en het busje instap. Jack schuift de andere deur open en ik hoor hem wat rommelen voor hij naar me terug komt met een blinddoek en een tiewrap in zijn handen. ‘Serieus?’

‘Sorry’ zegt hij en kijkt me verontschuldigend aan waarbij hij zijn schouders ophaalt. Ach ik zit nu tenminste voorin. Ik laat hem maar zijn gang gaan. Hij doet de blinddoek om mijn hoofd en bind mijn handen vast. Hij doet in ieder geval nog wel mijn gordel om en doet de deur voor me dicht. Wat een gentleman zeg.

Aan de geluiden te horen kruipt hij zelf links van me achter het stuur en dan voel ik het busje tot een start komen.

We zitten voor het grootste gedeelte in stilte. Ik heb het gevoel dat het een lange reis gaat worden en leun mijn hoofd op de autodeur. Ik kan nu misschien nog wel even bijslapen.

Ik schuifel een beetje rond in de stoel om het me gemakkelijk te maken. Waar zou hij me mee naar toe nemen? Zou hij me misschien weer terug naar huis brengen? Nee dat zal wel niet.. Brian zei dat ik nooit meer vrij zou komen.. Maar waar gaan we dan heen? Ik heb voor mijn ontvoering veel op het nieuws gezien over mensenhandel, vooral dat meisjes werden gekidnapt om in de prostitutie te gaan moeten werken. Zou hij me daar naartoe nemen? Ik slik even. Als ik een poging zie om te ontsnappen moét ik die nemen. Mijn enkel is nu beter en ik voel me prima.

Gedachten spoken nog een tijdje door mijn hoofd, maar uiteindelijk moet ik toch in slaap zijn gevallen, want als we over een drempel rijden schrik ik ineens wakker. Jack heeft het door en legt geruststellend zijn arm op mijn bovenbeen, waar ik juist nog een keer van opschrik. 'Hoo sorry, rustig maar hoor. Je was in slaap gevallen, of niet?'

'Mm-hm' bevestig ik. Ineens voel ik de druk op mijn blaas. 'Hoe lang rijden we nu al?' vraag ik. 'Uum, iets meer dan 2 uur nu.' antwoord Jack, 'Hoezo?'

'Ik eh.. ik moet naar het toilet' verklaar ik ongemakkelijk. 'Oh oké, we kunnen zo wel even stoppen bij een tankstation.' Gelijk herinner ik me dat ik wilde ontsnappen bij de eerste kans die ik zou krijgen, er zijn om deze tijd waarschijnlijk nog geen mensen buiten though.. Dus dan heeft het ook geen zin, dan heeft hij me zo weer te pakken.

Een aantal minuten later voel ik hoe hij afslaat en vaart mindert. Dan pakt hij de blinddoek voorzichtig van mijn hoofd af en pakt een schaar uit het dashboard waarmee hij de tiewrap doorknipt. Mijn ogen moeten even wennen aan het licht, maar dan kan ik de omgeving ook zien. We zijn omringd door bergen en prachtige landschappen. Dus toch Oostenrijk?

Ik stap uit de auto en volg het bordje met 'Toiletten', ik kijk nog even achterom naar Jack die rustig aan het tanken is en niet eens meer let op mij. Ik ga even naar het toilet en loop dan weer terug naar Jack die net uit de winkel komt lopen en we stappen beide weer het busje in. 'Dus..' begin ik terwijl ik naar hem opkijk, 'we zijn in Oostenrijk?'

'Nu niet meer' antwoord hij. Dus we verblijven wel in Oostenrijk.. Maar waar zijn we nu? Duitsland? Italië? Zwitserland?

'Wil je me al vertellen waar we heen gaan?' probeer ik dan maar. Hij kijkt dan eindelijk naar me op. 'We gaan naar de kerstmarkt' vertelt hij me met een grijns.

..

Na nog een tijdje te hebben gereden door de prachtige landschappen van Duitsland rijden we een stadje in. Het krioelt van de mensen en ik moet me inhouden om niet uit de auto te springen en om hulp te vragen. Maar wie weet wat hij dan zal doen? Als mijn ontsnappingspoging faalt zullen er nu sowieso gevolgen zijn, dus als ik ga ontsnappen, moet ik het goed doen ook.

Het is ondertussen ook al tijd voor middageten en mijn maag rammelt van de honger. Jack merkt het duidelijk ook op, want daarop zegt hij: 'we zullen zo wel wat te eten kopen op de markt.'

Hij zet het busje ergens afgelegen neer en stapt gauw uit. Ik doe de deur open en wil ook uitstappen als Jack ineens in de deuropening verschijnt en mijn weg versperd. Hij brengt zijn hoofd dichter bij mijne, maar ik deins nu niet voor hem weg.

Haal je maar niks in je hoofd' fluistert Jack dan heel vlak bij mijn oor, 'ik heb overal contacten die je in de gaten houden' dan stapt hij weg en laat mij met stomheid geslagen achter.

Ik raap mezelf weer bij elkaar en stap uit de bus, achter Jack aan, op weg naar de kerstmarkt, en hopelijk, mijn ontsnapping.