Ik wil jou

Hoofdstuk 7

Als ik wakker word zie ik geen steek voor ogen. Ik probeer me te bewegen, maar ook dat lukt niet. Ik schud mezelf even wakker en focus me, waardoor ik eindelijk doorheb dat ik op een stoel zit met een blinddoek voor mijn ogen, vastgebonden. Herinneringen van mijn ontsnappingspoging van gisteravond flitsen door mijn hoofd, oh god wat gaan ze met me doen?!

Ik worstel nog even met de touwen waarmee ik vastgebonden ben, maar er is geen beweging in te krijgen. Plotseling wordt de blinddoek van mijn hoofd getrokken. Mijn ogen moeten even wennen aan het felle licht dat door de deur valt, maar stellen dan scherp op de persoon die voor me staat, Jack. Ik kijk rond in de kamer en zie dat het op ons na compleet leeg is, er zijn niet eens ramen, alleen een deur. Jack kucht even alsof hij mijn aandacht wil trekken en ik richt mijn blik weer op hem.

Jack staart me een ogenblik grimmig aan, voor hij zijn gezicht dichter naar dat van mij brengt. Instinctief leun ik zo ver ik kan achterover. Hij legt zijn arm over mijn schouder, op de leuning van de stoel. 'Dus Laura..' begint hij, 'na het incident van gisteravond leek het mij nodig de tijd om even over wat huisregels te gaan, hm?' Als ik geen reactie geef gaat hij verder, 'het zijn er maar een paar, dus zo moeilijk is het niet.' Opnieuw zeg ik niks, wat hij als teken ziet dat hij door kan gaan. 'Goed dan, regel nummer 1: geen grote bek. We dulden geen tegenspraak. Nog beter: zeg gewoon niks als wij niks tegen jou zeggen. Regel 2: doe wat wij vragen, wanneer we het vragen. Wat het ook mag zijn, zonder te vragen waarom. En regel 3: probeer nooit, en dan bedoel ik ook echt nóóit, te ontsnappen!' bij de laatste regel komt hij weer dichterbij en schreeuwt hij het in mijn oor waarbij hij de nadruk legt op elk woord, waardoor ik mijn ogen sluit en van hem weg deins. Hij gaat weer achteruit, 'dat waren ze al, heel simpel. Als je één van deze regels overtreedt zul je uiteraard gepast gestraft worden. Voor deze keer zullen we dat niet doen, omdat je de regels nog niet wist, maar vanaf nu gaan ze in. Zijn alle regels duidelijk?' vraagt hij, en hij vouwt zijn armen over elkaar. Ik knik gauw van ja en houd mijn ogen op de grond gericht. Deze jongens beginnen steeds meer op mijn zenuwen te werken.

'Verbaal graag' zegt hij iets harder. 'Ja, ik begrijp het' mompel ik geërgerd terug.

Met snelle stappen komt hij op me af en hij draait mijn hoofd met een ruk naar hem toe. 'En kijk me aan als ik tegen je praat!' roept hij terwijl hij nijdig in mijn ogen kijkt. Voor mij was dit het toppunt, want ik ben hem en zijn regels nu spuugzat. 'Oh komt er plotseling nog een regel bij?, snauw ik terug, 'Bedenk je zomaar ter plekke nieuwe regels wanneer iets je niet aanstaat? Hm? Nou wen er maar aan dat dingen niet altijd mee zullen zitten, want jij en je stomme regels kunnen mooi de tyfus krijgen! En wat wil je doen als ik me niet aan jouw zogenaamde huisregels houd? Het kan niet veel erger dan dit al is!' reageer ik terwijl ik met alle haat die ik in me heb naar hem terug kijk.

Jack begint hierbij spontaan te lachen. Ik kijk eigenaardig naar hem op. Niet bepaald de reactie die ik had verwacht..

'Niet veel erger dan dit al is?' lacht hij, 'lieverd we hebben nog geen haar op je hoofd aangeraakt.' Abrupt stopt hij met lachen en komt weer dichterbij. Opnieuw legt hij zijn arm op de leuning en kijkt scherp in mijn ogen. 'En wees maar blij ook, want geloof mij, die straffen? Die ga jij niet leuk vinden.' Ik slik even en probeer mijn gezichtsuitdrukking zo hard mogelijk te houden.

Voor een ogenblik kijken we elkaar aan, beide te trots om weg te kijken, tot de staarwedstrijd dan toch verbroken wordt als er plotseling iemand in de deuropening verschijnt. Jack en ik draaien tegelijk onze hoofden naar de deur, waar Charlie nu staat. 'Oh sorry, stoor ik?' grijnst hij. Jack laat weer los van de leuning en doet zijn armen over elkaar. 'Nee. Wat is er?' vraagt hij bot. Charlie's gezichtsuitdrukking valt weer op neutraal, 'Alex heeft je nu al 4 keer gebeld, ik wilde je niet storen, maar hij zou niet zo vaak bellen als het niet belangrijk was.' Jack knikt kort en loopt naar de deur, terwijl Charlie alweer de gang op verdwijnt. Voordat hij de deur uitloopt draait hij zich nog kort om, 'denk jij maar even na hoe je dit spelletje vanaf nu wilt spelen' kondigt hij aan, waarna hij de deur met een harde klap achter zich sluit en ik een sleutel hoor omgaan in het slot, mij achterlatend in het pikkedonker.

Duidelijk kent hij mij toch niet zo goed als hij denkt, want dan zou hij weten dat ik claustrofobie heb. Ik voel mijn ademhaling al sneller worden. Of weet hij dat wel en doet hij dit expres?? Mijn ademhaling wordt nog sneller en ik voel me ineens heel benauwd. Paniekerig kijk ik om me heen, maar ik weet dat er hier niks is dat me kan helpen. Mijn hart begint harder te kloppen en met al mijn kracht probeer ik me nogmaals los te maken uit de touwen, zonder succes. Ik ga hier nooit uitkomen.. zouden ze me hier achterlaten? De tranen voel ik al opkomen, ik slik en probeer ze binnen te houden door te knipperen. Nogmaals trek ik zo hard ik kan aan de touwen en probeer ik de knoop te voelen om te kijken of ik mezelf los kan maken, maar mijn handen begin nu ook te trillen, wat me allemaal maar gestresster maakt. Zouden mijn pleegouders me überhaupt wel zoeken? Ik kan de tranen niet langer inhouden en langzaam rollen ze over mijn wangen, terwijl ik in stilte snik. Boeit het iemand wat er met mij gebeurd? Geeft er iemand genoeg om mij? Ik sluit mijn ogen als ik me ook nog eens duizelig begin te voelen, terwijl de tranen steeds harder over mijn gezicht en op mijn broek vallen. Ik geef nog één laatste harde ruk aan de touwen, maar verlies hierbij mijn evenwicht, waardoor de stoel kantelt en ik op mijn linkerzij op de grond val. Zo stil mogelijk huil ik in mezelf, wetend dat ik er helemaal alleen voor sta en dat er niemand is die ook maar iets geeft om wat er met mij gebeurd.