Ik wil jou

Hoofdstuk 14

Tijdens het avondeten voel ik Alex' blik zo nu en dan zwaar op me blijven hangen, maar ik probeer me op andere dingen te blijven concentreren en gelukkig laat hij me verder met rust.

Het raam en balkon zijn ondertussen gefixt zoals Jack had gezegd en ik kan die avond gewoon weer op 'mijn' kamer slapen.

Als ik in bed lig merk ik dat ik eigenlijk wel blij ben dat Jack de deur op slot doet, ik kan dan misschien wel niet naar buiten gaan, maar er kan in ieder geval ook niemand naar binnen komen. Dat laat me meer op mijn gemak voelen waardoor ik makkelijk in slaap kan vallen.

..

De volgende ochtend word ik al vroeg wakker. Na me te hebben omgekleed probeer ik de deur naar de gang te openen en merk ik dat hij niet meer op slot is. Jack zal ook al wakker zijn dan.

Ik loop stilletjes door de gangen en de trap af om geen ongewilde jongens wakker te maken. Eigenlijk zou ik wel op zoektocht willen gaan door het huis heen, maar ik ben bang voor wat ik ga vinden, dus ik houd het voor nu nog maar op de ruimtes die ik ken.

Ik loop de keuken binnen en ben opgelucht als ik daar niemand zie. Zoveel trek heb ik niet, maar voor de zekerheid gooi ik toch maar wat cornflakes in een kom. Ik hoef opzich niet wéér flauw te vallen.

'Goeiemorgen Laura' hoor ik achter me wanneer ik net de eerste hap wil nemen. Ik draai mijn hoofd direct richting de stem en zie Alex in de deuropening staan. 'Lekker geslapen?' zegt hij, natuurlijk alweer met de grijns op zijn gezicht. Doet het geen pijn aan zijn wangen om de hele tijd zo'n grijns op zijn gezicht te hebben?

'Ja prima' mompel ik en draai mijn hoofd terug naar de nog ongetaste kom met cornflakes die voor me staat en draai er wat in met de lepel. Nu is mijn eetlust al helemaal verdwenen.

'Dacht ik al, je sliep zo vredig nog zostraks.' Van die woorden gaat mijn haar recht overeind staan. Heeft hij me bekeken toen ik sliep?? Heeft hij de sleutel dan toch wel??

Mijn stilte ziet Alex blijkbaar als een teken dat hij nog niet creepy genoeg aan het doen is. 'Als ik bij je was geweest had je niet zo rustig geslapen..' Ik hoef hem niet eens aan te kijken om te weten dat zijn grijns nog breder is geworden.

'Ja.. nee dankjewel' zeg ik terwijl ik toch wat cornflakes naar binnen probeer te krijgen. Hij is mijn aandacht niet waard.

'Mm.. ik denk dat je nog wel van gedachten zult veranderen' zegt hij terwijl hij zijn handen op mijn schouders legt. Ik verstar direct van het contact. Hij brengt zijn hoofd dichterbij tot zijn mond vlak naast mijn oor blijft hangen, 'ik kan je je zo goed laten voelen..'

Ik wil hem van me af slaan en zo ver mogelijk van hem weg komen als ik maar kan, maar ik weet dat dat geen goed idee is. 'Mijn antwoord blijft nee.'

'Kom op, ik weet dat je het wilt.' zegt hij terwijl hij zijn handen vanaf mijn schouders naar beneden beweegt over mijn zijen, waardoor er een rilling door mijn lichaam loopt. Als ik nog geen reactie geef neemt hij mijn oorlel tussen zijn lippen en begint er zachtjes op te zuigen.

Dit was voor mij het toppunt. Ik sta met een ruk op en duw hem van me af. 'Aah dus zo krijg ik een reactie uit je..' lacht hij vals.

'Dit.. Ik..' hakkel ik. Is er überhaupt iets wat ik kan zeggen zodat hij doorheeft dat ik dit absoluut niet wil en zal stoppen?

'Ik ben al van Jack' besluit ik dan om te zeggen. Ik ben het absoluut niet eens met wat ik zeg, maar ik hoop dat die woorden hem zullen laten stoppen.

'Ik zeg niks als jij niks zegt..' begint hij en stapt dichter naar me toe met zijn hand uitgestoken richting mijn zij.

Precies op dat moment komt Nick binnengelopen. Thank God! Ik zou hem wel kunnen zoenen nu.

'Wat is hier aan de hand?' ondervraagt hij ons met een opgetrokken wenkbrauw terwijl hij de situatie vanaf een afstandje bekijkt.

'Yoo Nick, niks aan de hand hier, ik wou net ontbijt gaan pakken' zegt Alex en hij verandert ineens compleet. Gauw pakt hij een broodje en loopt vervolgens langs mij en een nog verbaasd toekijkende Nick naar de woonkamer toe.

Nick kijkt mij nog vragend aan maar ik haal alleen mijn schouders op en ga weer aan het keukeneiland zitten om verder te eten. Het lukt me alleen niet om de rillingen uit mijn lichaam te kunnen schudden, ik kan zijn handen nog steeds op mijn lichaam voelen en ik word er kotsmisselijk van.

..

Anderhalve week gaan voorbij waarbij ik gelukkig geen enkele keer meer alleen ben met Alex. Wanneer de andere jongens erbij zijn doet hij minder creepy, maar op mijn gemak zal ik me nooit voelen met hem in de buurt. De andere jongens zijn niet veel beter, maar zij hebben tenminste nog niet van die rare dingen tegen me gezegd, of bij me geprobeerd. Nu ik weet dat alle jongens - of in ieder geval Alex - toegang hebben tot de sleutel naar 'mijn' kamer en ze dus elk moment binnen kunnen komen om wie weet wat te doen houdt ik sowieso al een oog open 's nachts.

Fysiek afstand houden van Jack is onmogelijk heb ik gemerkt, want blijkbaar 'ben ik van hem' wat inhoudt dat hij zo ongeveer 24/7 in mijn nek moet blijven ademen. Door constant in mijn hoofd te blijven herhalen wie hij is en waar ik ben lukt het me gelukkig wel om emotioneel op afstand van hem te blijven.

Ik ben ook absoluut niet gestopt met het zoeken naar een uitweg. Jack en zijn regels kunnen mooi opflikkeren. 'S ochtends sta ik steeds vroeg op om op ontdekking te gaan in het huis, de deuren heb ik nog niet geopend, maar ik ken nu alle gangen en weet waar nog deuren en ramen zijn waar ik eventueel uit zou kunnen ontsnappen. Ik hoop nu vooral elke avond dat Jack een keer gaat vergeten om de deur op slot te doen, zodat ik 's nachts kan ontsnappen, want ik weet dat het me overdag nooit gaat lukken om ver genoeg van hun weg te komen voor ze me achterna komen. Maar tot nu toe heeft hij de deur elke avond braaf weer op slot gedaan, dus daar kan ik ook niet al mijn hoop op blijven vestigen. Het glas in 'mijn' kamer is nu ook dubbel versterkt en de balkondeur krijg ik met geen enkele mogelijkheid meer open, dus ontsnappen vanuit mijn kamer is geen optie meer in ieder geval.

Een paar dagen geleden overhoorde ik op de tv ook iets over de hopeloze zoektocht naar mij. Nog steeds geen aanwijzingen behalve dat het een zwart busje was.. dus dat wordt zo te horen ook niks, ze zullen er zo nooit achter komen dat ik in Oostenrijk ben. Op de politie die me komt redden kan ik dus ook niet rekenen, dus ik zal het echt zelf moeten doen.

De jongens hebben het bijna alleen over hun plannen wanneer ik er niet bij ben, maar wat ik nog wel hier en daar heb opgepikt is dat ik niet het eerste meisje ben die ze hebben ontvoerd en zo te horen ook zeker nog niet de laatste. Ik weet niet wanneer ze precies van plan zijn om nog iemand te kidnappen, maar ik denk sowieso wel binnen een maand of misschien twee, dus binnen die tijd moet ik zien te ontsnappen. Niet alleen meer voor mezelf, maar ook om ervoor te zorgen dat deze jongens opgepakt worden voordat ze dit iemand anders kunnen aandoen.

Maar weet ik wel zeker dat ik de politie zou vertellen waar ze zjjn wanneer ik zou ontsnappen?
Ugh, deze jongens hebben me echt gehersenspoeld met hun uiterlijk ofzo, dat ik hier überhaupt aan denk.

Ik moet en zal vrijkomen, al is het het laatste wat ik doe.