Ik wil jou

Hoofdstuk 12

De takken striemen in mijn gezicht en de sneeuw knarst onder mijn schoenen. Shit, hij kan me volgen door mijn voetsporen. Waarom heb ik dit niet beter uitgedacht??!

Tranen bedekken mijn gezicht en ik weet niet waarom. Ik weet niet waarom ik me zo in tweestrijd voel. Ik weet niet waarom een deel van mij terug wil rennen, naar Jack. Wat is er mis met mij??

Ik ben nog amper 10 minuten in het bos, als ik al uitgeput ben. Ik ben al de hele dag in de weer en ik heb geen energie meer over. Achter een grote steen zak ik neer, de tranen blijven maar over min gezicht stromen. Alles wordt me gewoon even te veel. Zachtjes blijf ik door snikken, tot ik gekraak hoor van takken, uit de richting waar ik net weg kwam. Zou hij me nu al gevonden hebben? Ik houd mijn adem in en staar geconcentreerd naar de plek waar het geluid net vandaan kwam. Als er dan ineens een hert uit komt springen slaak ik spontaan een gilletje, waarna ik gelijk een hand voor mijn mond sla. SHIT.

Het hert was duidelijk ook van mij geschrokken, want die is gauw weer het struikgewas in gesprongen, waardoor ik nu weer alleen ben, 's avonds, in het pikkedonker, in een bos met wilde dieren. Wat een slim idee was dit weer, Laura.

Ik heb al weer wat energie erbij gekregen en besluit om maar door te gaan, hopend om snel een einde aan dit bos te kunnen vinden, zodat ik de politie in kan schakelen. Ik ga nu wel wat minder hard dan net en ik heb door dat ik veel te duidelijke voetstappen achterlaat, maar ik heb geen tijd om al mijn sporen uit te wissen. Als ik een vreemd geluid achter me hoor blijf ik stokstijf stil staan, zodat ik beter kan luisteren. Ik ben muisstil en heb mijn oren gespitst. Nogmaals het geluid. Ik kon toch zweren dat dat klonk als een 'Laura!' erg in de verte.

Gelijk klopt mijn hart sneller en krijg ik een adrenaline kick, waardoor ik harder kan rennen en ik kom ineens uit bij een bevroren meer. Ik heb geen tijd om te testen of het ijs wel dik genoeg is en ik heb ook geen tijd om om het meer heen te rennen, Jack is veel sneller dan ik en zou hier elk moment kunnen zijn, dus ik kies ervoor om het te wagen en stap voorzichtig eerst één stapje het ijs op. Het voelt stevig aan en het breekt niet, wat ik als teken zie dat ik verder kan gaan, dus ik begin voorzichtig weer te rennen, maar het ijs is heel glad, waardoor ik uitglijd en ik maak een harde, pijnlijke val. Ik kreun en ga overeind zitten, maar daarbij hoor ik gekraak, waardoor ik gelijk doodstil zit en naar het ijs kijk, waar nu een kleine barst in zitten, die langzaam groter wordt. Ik hoor het geluid weer in de verte en probeer snel overeind te komen, maar de barst wordt hierbij veel groter en ineens kraakt het enorm en val ik met een plons plotseling in het ijskoude water, waarbij ik snerpend gil.

Ik trappel om me heen en probeer weer omhoog te komen in het wak, wat maar net lukt, maar ik kan me niet omhoog hijsen bij de zijkant van het ijs en zak nogmaals onderwater, waarbij ik een hoop water binnen krijg. Ik geef het nog een laatste poging, maar tevergeefs, en ik zak het water in, waarbij de laatste luchtbellen uit mijn longen mijn mond uitgaan en ik sterren voor mijn ogen begin te zien.

Het is alsof het is gaan sneeuwen in mijn oogleden, wat langzaam veranderd tot een hevige sneeuwstorm, tot absolute duisterheid. De stilte is kalmerend. Het is alsof ik alles achter me kan laten, al deze drama, mijn hele aardse bestaan. De duisternis verwelkomt mij met open armen, en ik reik ernaar uit.

..

Pov Jack

Zodra Laura haar hoofd van me wegdraait voel ik een golf van schaamte. 'Sorry ik.. ik had dat niet moeten doen.' stamel ik uit terwijl ik mijn hand door mijn haar haal. Shit nou heb ik het volledig verkloot, en het ging juist net zo goed.

Ik wil nog wat zeggen, maar ik weet niet wat, dus ik ben blij als Laura dan eindelijk iets zegt.

..