Ik wil jou

Hoofdstuk 13

De volgende morgen word ik wakker in het busje in plaats van in de kamer waar ik in slaap gevallen was. Nog moe van de slaap open ik mijn ogen en kijk ik gedesoriënteerd om me heen.

Ik lig achterin, op de achterbank, met een deken om me heen, met daar overheen de gordel. 'Jack?' roep ik met een schorre ochtendstem. 'Oh hé, goedemorgen Laura! Ben je ook eindelijk wakker' klinkt het van voorin het busje en ik vang kort een glimp op van Jack's hoofd die even naar me om kijkt.

Ik gaap luidruchtig en rek me even flink uit, voor ik de deken en gordel afdoe en rechtop ga zitten. 'Gaan we weer terug?' vraag ik aan Jack, die daarop knikt. 'Hoe ver zijn we al?'

Ik loop naar de voorkant van het busje terwijl Jack reageert, 'al een heel eind, je hebt echt nog lang geslapen.' Ik ga op de bijrijdersstoel zitten en kijk Jack aan, die mijn blik opvangt en naar me lacht met een lach zo lief en oprecht dat ik mijn wangen voel blozen. Kort daarna bedenk ik me weer mijn situatie en schud ik het van me af. Mijn blik focus ik weer op de weg voor ons. De weg is omringd door de prachtige bergen en ik herken het landschap van Oostenrijk. We zijn dus echt al weer vlakbij.

'Heb je het niet koud?' vraagt Jack ineens waarbij hij me uit mijn gedachten haalt. De warme lach heeft nu plaats gemaakt voor een bezorgde blik. Hij pakt met één hand zijn jas die over de bijrijdersstoel hangt en slaat hem soepeltjes over mijn schouders. 'Dankjewel' fluister ik en sla zijn jas nog wat verder om me heen, want mijn lichaam is inderdaad nog steeds wat te koeltjes.

..

Na nog ongeveer anderhalf uur gereden te hebben, waarbij we over koetjes en kalfjes hebben gepraat, en ik het vooral niet over de vorige avond heb gehad, herken ik het tankstation waar we gestopt zijn op de heenweg. Jack stopt daar vlakbij en haalt de blinddoek weer tevoorschijn. 'Serieus?'

'Sorry' zegt Jack met een verontschuldigende lach, terwijl hij het weer bij me om doet.

Ik zucht diep maar laat het maar toe, omdat ik weet dat het geen zin heeft om tegen te stribbelen. 

We blijven dan beide de rest van de rit stil, maar ik vind het niet erg, ik geniet nu wel van de stilte want dan kan ik mijn gedachten eindelijk op een rijtje zetten. Ik heb namelijk echt even de herinnering aan hoe serieus deze situatie is nodig, voor ik volledig gehersenspoeld wordt door Jack en zijn allesvergetende glimlach. Ik weet dat ik nu echt dingen voor hem begin te voelen en ik haat mezelf ervoor. Ik ken deze jongen nou 5 dagen en hij heeft me ontvoerd for god's sake! Ik kan niet verliefd op hem gaan worden!

Maar hij heeft mijn leven nu al twee keer gered.. Dat is meer dan iemand anders ooit voor me gedaan heeft. En hij kan zo ontzettend lief zijn.. Als hij me niet ontvoerd had denk ik dat het echt iets geworden had kunnen worden tussen ons.. Maar ik moet realistisch zijn, dat kan nooit gebeuren en dat zou ik ook niet moeten willen. Ik verdien iemand die beter is dan dit en ik ken hem helemaal niet, misschien is dit allemaal een act en liegt hij al de hele tijd tegen me, hij zou zomaar ineens kunnen omslaan en me kunnen misbruiken, of erger..

Vanaf nu moet ik meer afstand van hem gaan houden, anders weet ik dat dit niet goed af gaat lopen. 

..

Even later voel ik het busje tot een stop komen en haalt Jack de blinddoek weer van mijn hoofd af. Mijn ogen herstellen even van het felle licht terwijl Jack al is uitgestapt en mijn deur voor me openmaakt. Denk aan het plan Laura.

Ik stap uit en loop langs hem heen naar de voordeur. Natuurlijk is de deur niet open dus ik wacht tot Jack het openmaakt en loop dan weer langs hem heen naar binnen. 

Ik wil naar boven lopen, maar Jack heeft andere plannen en pakt mijn pols vast en neemt me mee naar de woonkamer. De jongens zitten weer eens op de bank te gamen, what a surprise. Nick scheldt en gooit zijn controller op de bank, hij zal wel weer verloren hebben.

Als we dichter bij de bank komen zie ik dat er een jongen bij zit die ik nog niet eerder heb gezien. Hij kijkt naar ons op en grijnst op zo'n akelige manier naar me dat er een rilling over mijn ruggengraat loopt. 

Jack ziet dat we naar elkaar kijken en schraapt zijn keel waardoor de blikken weer op hem gevestigd worden. 'Ah ja, jullie hebben elkaar nog niet ontmoet natuurlijk. Laura, deze klootzak hier is Alex.' 

'Aangenaam, Laura. Je hebt mij nog niet gezien hier, maar geen zorgen, ik heb een gevoel dat we nog een stuk meer van elkaar gaan zien in de aankomende weken..' zegt Alex tegen me, opnieuw met die grijns waardoor ik me erg oncomfortabel begin te voelen. Ik weet niet wat het is met hem, maar ik heb het gevoel dat ik uit zijn buurt moet proberen te blijven. 

'Je zou morgen toch pas terugkomen?' vraagt Jack, waardoor Alex zijn aandacht weer op hem vestigt en ik Jack in mijn gedachten bedank. 

'Ja klopt, maar ik heb de perfecte gelegenheid overhoord. We moeten daarvoor dan wel nog iets langer wachten, maar dan is ze alleen thuis en zal het zo makkelijk zijn als het vangen van een verlamd lammetje.' grijnst Alex trots naar Jack.

'Hm ja, dat zou inderdaad een stuk makkelijker zijn..' mompelt Jack denkend terwijl hij naar mij kijkt. 'We zullen het straks wel even verder doorlopen.' 

Alex knikt kort en begint dan snel een nieuw potje, waarbij hij direct Brian neerknalt die nog ergens anders was met zijn gedachten. 'Hé ik was er nog niet klaar voor!' schreeuwt hij boos naar Alex en probeert hem te ellebogen in zijn zij. Alex probeer hem lachend te ontwijken, 'had je maar op moeten letten, dat is niet mijn probleem' hij haalt zijn schouders op terwijl hij ook Nick afmaakt. Die slaakt alleen nog maar een zucht, na zo vaak al verloren te hebben verwacht hij ook niet anders meer.

'Heb je trek?' fluistert Jack achter mij. Ik knik en we lopen terug naar de keuken. 

'Waar heb je zin in?' vraagt hij terwijl hij de koelkast open doet en een biertje voor zichzelf pakt. 'Maakt mij niet echt uit, maar niet iets te vullends, we gaan straks ook nog avondeten.'

Hij snijdt een meloen in stukken en zet het bord op het keukeneiland neer waar ik al zit en loopt dan richting de deur, 'ik ga even naar het toilet, ben zo terug.'

Ik begin vast wat te eten en hoor al snel weer dat iemand me van achteren benadert. 'Ik weet dat jongens snel plassen, maar dat was wel heel snel.'

'Dat is omdat we vaak onze handen niet wassen.' hoor ik een stem achter me zeggen, maar het is niet Jack.

Hij komt naar me toe en gaat naast me zitten. 'Maar geloof me, als ze jou ontmoet hebben zullen ze wel wat langer bezig zijn op het toilet.. en dan zullen ze hun handen wel moeten wassen.. ' grijnst hij. Ew bedoelt hij..?? Zijn grijns beantwoord mijn vraag al en ik walg van hem.

'Wat wil je?' vraag ik kortaf en probeer overal te kijken behalve naar hem, maar ik faal er compleet in.

'Hm jij bent er wel eentje met pit hè prinses?' zegt hij met de nooit verdwijnende grijns nog altijd op zijn gezicht. Hij pakt de half aangevreten meloen uit mijn handen en begint het sap er langzaam af te likken terwijl hij mijn blik vasthoudt. 

'Noem me niet zo' zeg ik terwijl ik merk dat mijn ogen zijn tong volgen en ik mijn hoofd gauw de andere kant op draai. 

Ik vóel gewoon hoe hij mijn lichaam met zijn ogen bekijkt terwijl hij nog steeds bezig is met de watermeloen. Ik wil niet weten wat er nu in zijn hoofd omgaat.

Hij neemt langzaam een hapje en ik kan om de één of andere reden mijn ogen niet van zijn gezicht weghouden, waarschijnlijk omdat ik hem niet vertrouw en hem in de gaten wil houden, en ik zie hoe hij het sap dat langs zijn kin is gelopen met zijn duim weghaalt en dan zijn duim in zijn mond stopt terwijl hij naar mijn lippen kijkt. Ik voel me erg ongemakkelijk en kijk naar beneden.

Jack komt dan weer binnen en de spanning in de ruimte verdwijnt als we allebei naar hem opkijken. Alex staat op en loopt langs Jack richting de woonkamer, waarbij ik opgelucht een zucht naar buiten laat waarvan ik niet wist dat ik die vasthield.

Jack heeft niet door wat hij net onderbrak - al weet ik zelf ook niet helemaal wat er nou net gebeurde - en gaat naast me zitten aan het keukeneiland en begint aan een stuk watermeloen.

Ik had me eerder al voorgenomen om bij Jack uit de buurt te blijven, maar iets zegt me dat ik Alex nog meer moet gaan proberen te ontwijken. Jack wil ik namelijk ontwijken omdat ik bang ben voor wat ik kan gaan doen als ik meer tijd met hem ga besteden, maar als ik niet uit Alex' buurt blijf ben ik bang voor wat hij mij zou kunnen aandoen.