"Öldürün o zaman." Duyduğum sert ve soğuk sesle irkildim. Sanki normal bir şeymiş söylüyormuş gibi bir çırpıda söylemişti. Bunların bana yardım etmelerini beklerken daha tehlikeli çıkmışlardı. Ölüm emri verilen adama bakıp vicdanımın sesine engel ol...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar...
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
25. BÖLÜM "TEKLİF"
Gözlerimi bir kez daha bulunduğum evin içinde gezdirdim. Tek bir oda, küçük bir solan ve aynı küçüklükte bir mutfak vardı. Tam anlamıyla sadece bir kişinin yaşayabileceği küçük bir evdi. Zaten ev, ormanın içinde ağaçların ortasında kaybolup gitmişti.
Seçkin burada güvende olduğumu söylediği için içim fazlasıyla rahattı ama yalnız olduğum için de canım çok fazla sıkılıyordu. Neredeyse gelelim iki saat olmuştu ama yaptığım tek şey salonda varolan tek koltuğun üzerinde oturmak ve eve bakıp durmak. Ayakkabılarımı çıkarıp sırt üstü koltuğa uzandım ve boş boş salonun tavanını izlemeye başladım.
"Ben burada tek başıma sıkıntıdan patlarım ya! Umarım çok kalmam burada." Kendi kendime konuşup başımı çevirdim ve koltuğun tam karşısındaki duvarın önünde duran televizyona baktım.
"Acaba televizyon mu izlesem?" Diye mırıldandım kendi kendime. Televizyon konusuna karar vermek için düşünürken ilk geldiğimde orta sehpanın üzerine bıraktığım telefon çalmaya başladı. Heyecanla doğruldum, uzanıp telefonu aldım ve Seçkin'in ismini gördüm. Telefonun başında mı bekliyorsun dememesi için bir süre bekledim. Telefon birkaç defa çaldıktan sonra ise az önceki heyecanlı hâlimin aksine sakince açtım.
"Alo?"
"Sevdin mi yeni evini?" Diye hemen konuya girdi. Sanki ilk kez bakıyormuş gibi eve bir kez daha bakıp dudaklarımı büzdüm.
"Çok sevdim." Sesimin neşeli çıkmasını sağlayamamıştım. Evle ilgili bir sorun yoktu. Sorun benim bu evde yalnız olmam ve canımın çok fazla sıkılıyor olmasıydı ama bunun için de onun yapabileceği bir şey yoktu.
"Sen iyi misin? Sesin niye kötü geliyor?" Kaşlarımı çattım, tamam belki sesim neşeli falan çıkmamıştı ama o kadar da kötü de çıkmamıştı.
"Çok iyiyim, neden kötü olayım ki?" Bunu doğru söylüyorum, gerçekten de çok iyiydim.
"Emin misin?" Sanki görecekmiş gibi başımı salladım.
"Evet eminim, iyiyim."
"İyi, peki öyle olsun. Bir sorun var mı diye aradım iyi olduğuna göre bir sorun yok değil mi?"
"Evet hiçbir sorun yok, rahat ol sen."
"Bir şeye ihtiyacın olursa kapıdaki adamlara söyle tamam mı?"
