"Öldürün o zaman." Duyduğum sert ve soğuk sesle irkildim. Sanki normal bir şeymiş söylüyormuş gibi bir çırpıda söylemişti. Bunların bana yardım etmelerini beklerken daha tehlikeli çıkmışlardı. Ölüm emri verilen adama bakıp vicdanımın sesine engel ol...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar...
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
15. BÖLÜM "YARDIM"
"İyi misin?" Deyip beni kontrol ederken hiçbir şey diyemedim. Öyle bir donup kaldım ki haraket bile edemedim. Seçkin bir şeyim olmadığına kanaat getirmiş olacak ki kontrol etmeyi bıraktı. Gidecek diye beklerken bir anda yeniden üzerime uzanıp kollarıyla beni sardı ve kendisini siper etti.
Şu anda üzerimde uçuşan mermileri düşünmek yerine takıldığım tek nokta Seçkin'in üzerimde uzanıyor oluşuydu.
"Sakın kalkma buradan." Kulağıma fısıldadı.
"Tamam." Diyebildim sadece. Seçkin üzerimden kalkıp biraz kenara çekildi.
"Sakın." Diye ekledi Seçkin ve belinden silahını çıkardı. O beni aniden çektiği için uzanıyordum. Koltuğun arkasından çıkmadan doğruldum. Daha sonra koltuğa biraz daha yaklaşıp köşeye sindim. Seçkin yanımdan kalkıp kapıya doğru yürürken ne yapacağımı bilemedim. Silah sesleri kulağımın içinde yankılanmaya devam ederken ellerimi kulaklarıma bastırdım. Evdeki her şey yıkılıp dökülürken kendimi daha fazla tutamayıp ağlamaya başladım.
Benim böyle bir yerde ne işim var? Benim bu şekilde yaşayan biriyle ne işim var?
Başımın nasıl büyük bir dertte olduğu gerçeğiyle bir kez daha yüzleşip sessizce ağlamaya başladım. Arkasında saklandığım koltuğa da kurşun isabet edince korkum daha da arttı ve ağlamam şiddetlendi.
Koltuğa bir kez daha kurşun gelince burada olmamın tehlikeli olduğuna kanaat getirip merdivenlere baktım. Birkaç saniye içinde oraları geçmem lazımdı. Yoksa muhtemelen o koltuğa isabet eden kurşunlar bana isabet edecekti. Tam karşı duvardaki tabloya kurşun değip tablo yere düşerken korkuyla küçük bir çığlık attım.
Hem ağlayıp hem de cesaretimi topladım. Silah sesleri her geçen dakika artarken merdivenlere doğru koştum. Koşarak merdivenleri çıkıp üst kata ulaştım. Koridorun karşısındaki pencereden mermiler eve girmeye devam ederken hiç oyalanmadan kendi kaldığım odaya girdim ve girmemle büyük bir çığlık atmam bir oldu. Çünkü buranın da diğer yerlerden bir farkı yoktu ve tüm camlar kırık olduğu için sesler daha net bir şekilde geliyordu.
Başımı eğip banyoya koştum. Banyodan içeriye başıma bir şey gelmeden girebildiğim için rahat bir nefes aldım. Burada pencere yoktu, duvardan bir kurşun girmesi de imkânsızdı. Benim açımdan şimdilik en güvenli yer burasıydı. Sesler gelmeye devam ederken sırtımı duvara yaslayıp yere oturdum. Dizlerimi karnıma kadar çekip başımı dizlerimin üzerine koydum ve ağlamaya devam ettim.
