Koca Okyanus önce hapsetmişti içine deniz kabuklarını sonra dalgalarıyla kıyıya savurdu...
Avunmak yerine avutulduklarının farkına var...
"Kısma acının sesini, bastırsın hayalin çığlıklarını..."
Her anı acıdan oluşan kırıntılarla kaplıdır, acının anıdan oluşması gibi her şey iç içe geçirilmiş bir yumaktan ibaret. Kafanı geriye çevirmeye korkuyorsan ileriye yürümeyeceksin çünkü korkularını kaplayan yanlışlarına bakmazsan doğruya yürüyemezsin..
Yaralarını daha inatla ne kadar kanata bilirsin, elinde uyduruktan tutuğun sargı bezinden süzülen kanlar yarana ilişince daha çok kanayacaksın.
Anlamayacaklar büyüdüğünü acılarla sarmalandığını, susup içine dökündüğünü, dışarı sergilediğin çocuksu tavrın tek savunman olduğunu, içinde ölmemesi için direndiğin çocuğun tek ellerinden tutuşunu. Yüklenecekler, değiştin böyle değildin sen diyecekler. Kimse yükü kim yükledi içine, kaybın ne oldu, hangi ihanette kahverengine karıştın bunlarla ilgilenmeyecekler. Çünkü seni tanımak yerine görünen resme bakacaklar resmin nasıl çiziklerle oluştuğunu o çiziklerin kaç anısı olduğunu göremeyecekler. Sen çocukluğunu sarmalamaya devam et onlar resmin çiziklerine değil renge bakacaklar tam da bu sebepten kimse için değişme. Bir an geldiğin de en yakının durduğun da tam karşın da görmek istediğini görecek, bakmıyorlar çünkü donuk haldeler kendilerini bizde gören ayna ile savaş içerisindeler. Sen sen olarak kal çünkü çocukluğundan bu yana oldukça çocukluktan çıktın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
