KANDONG

CHAPTER 8

"J-Jhustinw please? Nandiyan si nanay?" mahinang bulong ko pero hindi nakikinig si Jhustine sakin. Kinuha niya ang kamay ko at ginabayan ako patungo sa kanyang Junjun. Naninigas ang mga paa ko. Paano kung mahuli kami ni nanay? Ano na lang iisipin niya? Napalunok ako at huminga ng malalim. Dahan dahang dumikit ang kamay ko sa lungga ng kanyang Junjun kung saan ito nagtatago.

"Kanina ka pa hinihintay niyan, tignan mo sinasalubong kana?" bulong ni Jhustine . Nag-iinit na ang bawat sadali. Pinagpapawisan na ako, ano ba to. Unti-unting sumilay ang katawan ni Junjun sa kanyang lungga. JUSSSKOOO! ANONG GINAGAWA KO?" Nangningning ang aking mga mata, nang masilayan ang kabuuan niyang kay ganda. Hugis nito'y nakakahalina. Init na dala, sakin ay nagpapaligaya. Kami ngayon ay nagkita na at tila bang naghahanap siya ng kalinga, sa mga kamay kong init ang dala.

"Make it faster or else your mom will see us." bulong ni Jhustine sakin.Wala na akong nagawa kundi magpa-ubaya sa init na nadarama. Sumilay ako sa kanyang mga mata na at nakitang tila bang nasa langit na siya. Bawat dampi ko sa kanya ay ligayang nadarama niya. Hindi ko akalain na ganito pala ang nadarama kapag nakakapagpasaya ka ng iba. Kahit na may halong kaba, hindi ko alintana. Naabot namin ang kasukdulan na kanina pang inaasam niya at ngayo'y lumipas ang galit na kanina pa niyang iniinda.

Pagod na pagod si Jhustine at tagaktak ang pawis niya. Ngumiti siya sa akin at hinalikan ako sa noo. "Thank you Apple. You did it so well." sambit ni Jhustine at sunod sunod ang hinga niyang napakalalim. Tumakbo ako sa CR para maghilamos. Pagkatapos ko ay lumabas na ako at nakita ko si nanay na nakaabang sa pinto at nakapamewang. "Oh nay?" nanginginig na tanong ko. "K-Kakain na ba tayo?" dagdag ko pa. "Mukhang busog kana. Hindi mo na kailangan kumain." sagot ni nanay. WTF!!! NAKITA PALA KAMI NI NANAY!!!!