EVERY THING WILL END

CHAPTER 32

Niligpit ko ang gamit ko ang kinuha ko lang ay ang importanteng gamit. Iniwan ko na ang iba. Ang cellphone ko ay iniwan ko na din. Ang tanging Atm ko lang ang dala ko na galing pa sa peke kong pamilya. hindi ko pwedeng iwan toh dahil hindi ako makakaalis nang lugar na toh.

Bitbit ang pouch ko at bag pack na may iilang gamit ay. Lumabas ako. Di pa sila nabalik. Lahat sila ay nasalabas.

Binuksan ko ang pinto wala akong pakealam kung makita nila akong aalis. ayaw kong makita o makasama sila. Mga manloloko. Niloko nila ko. Ginawa nila akong tanga.

Nakita nila kong paalis kaya agad silang nag takbuha saken

"Sandra, please pakinggan mo muna kami, ako" Habol ni Kuya saken pero hindi. Ayoko na makinig sa mga kasinungalingan nila. They're all fucking bullshit in my life.

"I'm not deserved all of you. You all ruin my life.Lalong lalo kana, Cj. All those years niloloko nyo lang ako nang pamilya mo" May diin sa bawat salitang binitawan ko.

"Babe" rinig ko pag lapit ni Spade saken. umtras ako para makalayo

"Babe? hindi kaba nadidiri? it's really forbbiden. Mag kapatid tyo. for God's sake. Mandiri ka" mataray kong sabi.

Bumaling ako sa mga kaibigan ko.
"Kalimutan nyo ko, kalimutan nyong may kaibigan kayong tulad ko. Tulad nang pag sisinungaling nyo saken."

Seryoso kong sabi bago silang iniwang nakatingin saken.

Rinig kong may tumakbo

"Bessy-" di na niya natuloy ng sampalin ko siya agad.

"You teach me how to like this. Odette. Pati ikaw na pinag kakatiwalaan ko. Na kaibigan ko natinuring kong parang tunay nakapatid. Ginago ako. layuan mo ko bago pa ko may magawa sayo" di ko mapigilan ang galit. Nag bagsakan ang luha kong tinalikuran sila. Ginawa nila kong tanga

Ginawa nila kong ganto. They teach me, to become this kind of person.

Walang ni isang sumunod saken. Walang nag tangkang pigilan ako. Mabuti yun ang bigat nang nararamdaman ko.

Ilang oras ang byahe bago ko narating ang Airport. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. gusto kong makilala ang magulang ko. Gusto ko sila makilala. Kahit wala na sila.

Tama nga sila di lahat nang bagay masaya. Di lagi pabor ang araw at pag kakataon sa buhay mo.

Halos itulog ko nalang ang lahat nang saket na aking nararamdaman sa upuan ko. Sabi ay isang oras lang ang byahe pa manila.

Tulad nang eroplano di laging nasa taas at malaya ang tao. Mga mga suliranin at pag subok kailangan lakbayin. Tulad nang ulap na nag bibigay daan patungo sa tuwid na landas.

Nagising ako nang naramdaman ko ang pag baba nang eroplano. Inayos ko ang buhok ko. Tinignan ko ang gamit ko. Hindi ko alam kung mag kano pa ang laman ang atm ko. Panigurado ay puputulin na nila ito. baka sakaling bumalik ako. Nag kakamali sila. Kaya ko ang sarili ko  kaya kong mag isa. Sisiguraduhin ko g hindi ko kailangan nang pag sisinungaling nila sa buhay ko.

pag labas nag hanap agad ako nang taxi papunta sa sementeryo. pero bago yun ay nag withdraw muna ako. At nakita kong di pa nababawasan ang pera ko.

Hindi ako makapaniwalang kaya nilang gawin saken iyon. Baket hindi ko manlang napansin na ampon ako. Hindi ako magagalit kung sasabihin nila. Baket kailangan ko pang malaman sa iba? wala silang balak sabihin saken. Di ko malalaman kung di sinabi ni Rixie. Masaket oo. Sobra dahil pinaniwala nila ako. Mas masaket dahil di ko manlang nakilala ang tunay kong mga magulang.

Gusto kong maramdaman kong pano ang aruga nang tunay ko ina.

"Ms. Dito na" Sabi nang driver binaba niya ko sa gate nang sementeryo.