EVERY THING WILL END

CHAPTER 45

SPADE P.O.V

Isang oras na ang nakakalipas. Di ko parin magawang makabalik sa room ni Sandra. I miss her. I stuck between her and my mom.

"Apo kumain ka muna Kanina pa malalim iniisip mo" nilingon ko si lolo na kakatapos lang kumain at si Aron na masayang nanguya ng chicken joy.

"Alam mo apo. Nung una ko kayong nakausap. Totoo hindi ko nagustuhan ang plano nyo. Pero nang malaman ko na marami palang nag mamahal sa kaniya. Ayoko kayong mangulila. Ayokong maranasan nyo itong nararanasan ko ngayun. Kaya nag pasiya ako na tutulong ako. Hindi dahil sa perang inaalok nyo kundi para sa taong mabibigyan nun ng buhay"

Tinapik niya ang balikat ko. Tsaka nilapitan si Aron.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Hindi ko alam kung pano ba pipili.

"Iloveyousomuch babe."

Then suddenly her voice echo to my mind.

Agad akong napatingin sa pintuan dahil sa pag pasok ng kung sino.

"Spade"  Agad akong napatayo dahil sa presensiya ni Odette at Dyzzer.

"Andito ka lang pala gusto kang makita ni Sandra" si Dyzzer ang nag salita. Habang si Odette ay gulat na gulat sa nakita. Nakatingin siya kay lolo at Aron.

"Ate ganda" may excitement sa boses ni Aron tsaka lumapit kay Odette. Nag katinginan kami ni Dyzzer.

"Mag kakilala kayo?" Tanong ni Dyzzer.

"I told you diba siya yung kwenikwento ko sayo." Rinig kong sabi ni Odette

"Ate ganda anong ginagawa mo dito?" Tanong ni Aron sa kaniya.

Tumingin saken si Odette.

"Pupuntahan ko lang siya" tinuro ako ni Odette. Agad namang lumingon saken si Aron.

"Si kuya?" Inosenteng tanong niya. Kunot noong tumingin si Odette kay Aron.

"Kuya? What was with him?" Hindi iyon naintindihan ni Aron. Kaya lumapit ako kay Aron tsaka binuhat.

"Aron. Kuya at ate muna ha. Laro ka muna dyan. Okay" inupo ko sa sofa si Aron. Tumango siya tsaka agad na nilaro ang binili kong laruan sa kaniya. Bago ako nag lakad ay ginulo ko ang buhok niya kaya lumingon siya saken ng nakangiti.

Matapos ay nag lakad ako papalapit sa mga kaibigan ko.

Kausap ni Odette si Lolo while Dyzzer looking at me confuse.

"What was that look hm?" Walang emosyon kong sabi.

"We need to talk" yun lang ang sinabi ko tsaka ako naunang lumabas. Naintindihan niya naman iyon.

Naupo ako sa bench sa labad ng kwarto. Ganun din siya.

"What?" Bungad niya

"How is she?" Mukhang naintindihan niya ang tanong ko.

"She's fine. But physical no!" Parang dinudurog ang puso kong marinig iyon. Sandali pa kaming natahimik.

"Baket ka nga pala umalis? Akala namin ay babalik ka agad. Nandito ka lang sa ilang oras?" Tuloy tuloy niyang tanong. Tumingin ako sa kaniya na hindi alam kung pano sasagutin

The truth is. I don't know how to say.

"May problema ba?" Mukhang nahalata niya ang pag kabalisa ko. Dyzzer is my friend, cousin even we're not in the same blood. But he always care for me. I trust him then he do trust me too.

"Napapayag mo ba sila? Ano sa--"

"No! Mabilis kong sagot kaya napatingin siya saken.

"What? B-but why? Ano daw sabi?" Hindi parin siya makapaniwala.