EVERY THING WILL END

CHAPTER 42

CHAPTER 42

Cj P.O.V

Ilang araw simula nang himatayin ang kapatid ko ay di na siya ganong kumikilos. Limitado na ang galaw niya kita ko narin ang pag bagsak nang katawan niya. Lagi siyang nakahiga kung hindi naman ay naka sakay sa wheelchair.

Seeing her like that. Makes me cry. If I have a power I will gonna be like that so that I can feel her feeling.

Ako na ang laging nag babantay sa kaniya. Ako na ang nag papakain. May mga times na nakikita ko siyang umiiyak sa gabi. Hindi ko kayang makita siyang ganun.

Gusto kong pumatay at kunin ang puso nila nang sa ganun ay mapalitan na ang puso niya. Pero alam kong hindi iyon magugustuhan ni Sandra. She really have a kind heart.

Kung alam ko lang na mag kakaganyan siya. Sana ginusto ko nalang na makilala niya ang magulang niya. I feel sorry to her. She didn't know she's adopter nor her parents was dead.

Ilang araw nalang ay sasapit na ang pasko. Walang bakas na ngiti sa labi ni Sandra. She always missing Odette. Always asking me. But I always answer I don't know if she will come back. Kahit na nakikita ko siyang ngumingiti sa mga kaibigan niya ay nakikita ko parin ang pilit sa mga iyon.

"K-kuya" sinuklay ko ang buhok ko at tumingin sa kapatid ko.

"Hmm?"

"Pwede mo ba muna akong iwan mag isa" kahit ayaw ko ay tumango nalang ako.

"Alright. But please call me if something wrong. Okay?" Tumango siya.

Nilisan ako ang kwarto niya tsaka nag punta sa sala nakita ko si mom and dad na nag uusap.

"Why you leave Sandra?" Tanong ni mommy.

"She want to be alone for now" tumango si mommy. Kahit di nila aminin saken alam kong nahihirapan na sila. Tulad ko ay nasasaktan silang makita si Sandra na ganun ang lagay.

"Mom you okay?" Lumapit ako sa kaniya para daluhan siya. At duon na niya akong niyakap at humgulhol sa iyak. Pilit kong nilalabanan ang pag bagsak ng luha ko. Seeing my mother in this situation was breaking my heart.

"Kung sana ay hindi na natin tinago sa kaniya ang totoo. Kung sana may nalaman natin nang maaga ay naagapan pa" patuloy parin sa pag iyak si mommy

Patuloy namin siyang pinapakalma ni Daddy.

"Mom, Sandra don't want to hear you cry. Please stop. Ikaw na nag sabi na wag ipakita kay Sandrang mahina tayo. Pano siya lalaban kung tayo mismo pinang hihinaan na" basag ang boses kong sinabi iyon. Dahan dahan naman ang pag hinto ni mommy.

"I'm sorry. It's hurt to be a strong mother. Seeing my child in that hard situation are like I'm dying." Aniya. Hindi ko siya masisisi. Dahil kahit ko ay hindi ko na rin kaya.

"Are daughter was the Strongest girl I know. Look! she's still fighting. She's still smilling and do her best to be with her Family and friends." Seryosong pag sasalita ni daddy. He's true. My princess was the strongest girl.

Naging mabilis ang oras. Hapon na at nag datingan na ang mga kaibigan ni Sandra. Galing pa sila School at laging nadiretso dito. Weeks past. But I can't see Spade presence I don't know where he is. Hindi naman nag tatanong si Sandra. I know she miss him.

Gabi nang umuwi ang mga kaibigan niya. Last day na daw nila ngayun. Dahil 5 days nalang ay sasapit na ang kapaskuhan.

"Hey Princess Why you still awake?" Tanong ko sa kaniya. Gabi na at kailangan na niyang mag pahinga. Lumapit ako sa kaniya at umupo sa tabi niya. Hinawakan ko ang ulo niya.