EVERY THING WILL END

CHAPTER 36

Sandra P.O.V

Katatapos ko lang mag pa tingin sa lumalala kong saket. Doctora said. That I'm too sick. My heart getting weak. Kaya madalas na ang pag saket dahil hindi na kinakaya nang pag support nito sa katawan ko.

Kailangan ko na daw maka hanap nang heart donor sa lalong madaling panahon. Ang kaso ay malaking halaga ang kailangan at iilan lang ang kayang mag donate o mag benta nang puso. Kung meron man ay hindi pwede kunin ko agad dahil titignan pa kung pwede ba iyon saken.

Doctora direct me to the point na Sobrang hirap nang gumaling ako lalo na't Matagal na ito at hindi naagapan agad.

"K-kailangan kong malaman ang totoo. May saket ba ang totoong magulang ko?" mahina kong tanong sa sarili. Nasa labas na ko nang hospital nag aantay nang taxi. Malamig na palubog na ang araw.

Nagulat ako dahil ang daming tawag at text saken ni Renz!

Asan ka!
Umuwi kana!
Mag usap tayo!
Sandra sumagot ka!

Halos di ko na mabasa lahat dahil sa dami.

Maging si Dyzzer ay may tawag at iilang text din.
Pero ang pinaka nakakagulat sa lahat ay ang huli niyang text.

Nasa gilid ako!

Halos kumalabog ang puso ko sa nabasa. Tinignan ko ang oras at tamang tama lang ito sa kasalukuyang oras 6:24 pm

Hindi ako nag kamali nang lumingon ako sa kaliwa. Nakita ko siyang nakasandal sa pader Ang mga kamay niya ay nasabulsa niya habang seryosong nakatingin saken. Wtf! ngayun ay nag lalakad na siya palapit saken.

"Sana sinabihan mo ko na gagamitin mo ko" Aniya nang malapit na saken. Panong..?
"Para hindi nalalaman nang iba" dugtong niya. Ganun nalang sumagi sa isip ko ang mga text ni Renz..Wtf.

"Anong ginagawa mo dito?" Seryoso niyang tanong.. Kinagat ko ang labi ko. Pangalawang beses niya na akong nakita sa hospital. Ano naman ang ipapalusot ko ngayun.

Umiwas ako nang tingin. Hindi pinansin ang tanong niya.

"Sandra!" may authoridad sa boses niya.

"Wala kang pake alam. Pwede ba!" inis kong sambit. Humakbang ako palayo sa kaniya.

"Sasabihin mo saken o malalaman nang iba kung nasan ka" may hamon niyang sabi. Tinaasan ko siya nang kilay.

"Edi sabihin mo! noon pa man ay sinira mo na ang tiwala ko. Kung gagawin mo iyon. Pinatunayan mo ulit ngayun" malamig kong sabi.

"Gusto ko lang naman sabihin mo saken. Baket ka nandito?" hinawakan niya ang braso ko. May awa sa mga mata niya.

"Uuwi na ko" pinilit kong iwasan ang tanong niya. Nag lakad ako nang may naanig akong taxi.

"Ihahatid kita" hinila niya ko palayo.

"Ano ba kaya ko sumakay" Piniglas ko ang kamay sa sa kamay ko. Nagulat siya sa sinabi ko.

"Oo sasabay ako sayo. Pwede ba hayaan mo kong mag lakad" Inis kong singhal tsaka siya iniwan at nauna sa sasakyan niyang malapit lang sa kinatatayuan niya.

Tahimik kami nag byahe. Hindi niya ako tinatanong. Pero may iilang gumugulo sa isip ko. Alam kong masasagot niya.

"A-ahm..." lumingon siya saken.
"P-pwede ko bang malaman. K-kung anong kinamatay nang N-nanay ko?" sinikap kong itago ang kaba pero wala talagang ganun na.

lumingon siya saken nang nag tataka.
Ngunit agad ding bumalik sa kalsada

"Heart disease" halos lamunin ako nang kaba sa sinabi niya. Totoo nga! totoo ngang namana ko? totoo yung sinabi nang una kong Doctor.