my ghost feelings ft. Niall Horan

chapter 11

een week later

P.O.V. Noreen

Het is donker hier en ik hoor allemaal mensen praten. Ik hoor iemand zachtjes naast me snikken en fluisteren dat ik terug moet komen. Dat diegene mij nooit alleen had mogen laten in de kleedkamer. Hij pakt mijn hand en aait zachtjes met zijn duim over mijn hand. Ik voel een klein beetje kracht in mijn hand en knijp zachtjes degene die mijn hand vast houd. In mijn andere hand voel ik ook een kneepje, maar niemand heeft die hand vast. Heb ik gewoon mezelf geknepen? Langzaam probeer ik mijn ogen open te doen. Ik doe ze snel weer dicht als ik het felle licht zie.

P.O.V. Niall

Ik voel een kneepje in mijn hand en kijk op. Langzaam gaan Noreen haar ogen open, maar zo langzaam als ze open gingen zo snel gaan ze weer dicht. Voorzichtig probeert ze het nog een keer, ze knippert een paar keer en dan kijkt ze mij aan. 'Niall' zegt ze met een schorre stem. 'Ik ben bij je het komt goed. Jongens kan een van jullie even een dokter halen?' Zayn staat op en loopt naar de gang. Niet veel later komt hij terug met de dokter op zijn hielen. 'Fijn dat u wakker bent mevrouw Horan, ik ga een paar testjes doen en daarna komt er iemand eten brengen, want u bent zwaar ondervoed.'

Als de dokter weg is en de zuster het eten heeft gebracht eet ze dat gulzig op. 'Man, ik heb in dagen niet zo lekker gegeten' kreunt ze terwijl de inhoud van het bord binnen een paar tellen in haar buik zit. 'Waar is Louis?!' vraagt ze dan geschrokken. Ik knik opzij en ze kijkt mijn richting uit. Als ze Louis dan ziet liggen schrikt ze. 'Dit is mijn schuld, hij heeft zich elke keer weer opgeofferd voor mij. Als hij dit niet overleeft is dat mijn schuld. Ik kan mezelf dat nooit vergeven.' Een eenzame traan glijd over haar wang naar beneden. 'Het is niet jouw schuld, het is de schuld van Thijs en zijn handlangers.' Luke pakt haar andere hand. 'Zeg die naam nooit meer' zegt ze met een koele ondertoon en trekt haar hand bij Luke vandaan. Als ze Lukes kant op kijkt ziet ze achter hem Micheal liggen. 'Wat is er met jou gebeurt?' 'Ik was een beetje in shock toen ik jouw en Louis uit dat busje zag komen en toen greep T.....' 'Nee!' 'Toen greep hij me bij mijn keel en richtte zijn wapen op mijn hoofd. Toen hij het niet wilde laten vallen schoot hij me in mijn buiken en tegelijker tijd schoot Wright hem neer en nu is hij dood en heb ik een stoer litteken op mijn buik.' Okay dat laatste zei hij net iets te vrolijk. Ze knik en gaat weer rustig liggen.

Ze slaapt nu al een tijdje en Zayn zit nu naast haar. Harry en Liam zijn eten gaan halen en Ashton zit vooral bij Micheal samen met Luke. 'Louis! nee! Louis! nee niet nog es jij vuile klootzak! Louis blijf bij me! Louis! Louis!' Ik kijk verschrikt op en zie Zayn in shock naast Noreen zitten. Ik loop naar haar toe en maak haar wakker. Ze kijkt me verschrikt aan en barst dan in tranen uit.

P.O.V. Noreen

Ik zit weer op die verdomde stoel. Thijs komt de kamer binnen lopen en maakt mij en Louis los. Hij bind Louis' handen op zijn rug en draait hem om. Ik wil naar hem toe lopen, maar blijf staan als ik zie dat hij een mes tegen Louis zijn keel aanhoud. 'Een stap dichter en hij gaat eraan.' 'Louis! Louis! Nee niet nog es jij vuile klootzak!' Ik ren op hem af en precies op dat moment steekt hij Louis in zijn buik en loopt weg. 'Louis, blijf bij me, okay het komt goed.' Ik maak zijn handen los en hij drukt met zijn handen op het gat om het bloed tegen te gaan. Langzaam verslapt zijn grip en gaan zijn ogen stukje bij beetje steeds verder dicht. 'Louis! Louis!' Zijn ogen zakken dicht en zijn handen vallen slap langs zijn lichaam. 'Noreen! Noreen wakker worden!' Ik open mijn ogen en schiet overeind. Zayn zit naast me en Niall staat voor het bed. Ik kijk naar het bed van Louis en begin te huilen.

1 maand en twee weken verder

'Als hij aankomende week niet wakker word dan trekken we de stekker eruit, sorry.' De dokter controleert nog een paar dingen bij Louis en loopt dan de kamer uit. Micheal is ondertussen al lang ontslagen uit het ziekenhuis, maar ik niet. Ik voel al drie weken mijn benen niet meer.

P.O.V. Louis

Ik hoor steeds mensen praten en ook irritante piepjes. Ik hoor ook de hele tijd een soort stofzuiger die dan aangaat als ik inadem en weer uit als ik uit adem. Langzaam open ik mijn ogen en zie een ziekenhuis kamer vol met mensen zitten. Naast mij zitten Noreen en Harry. Ik wil wat zeggen maar dat lukt niet. Angstig kijk ik om me heen en begin sneller adem te halen. 'Lou rustig het is okay. Je kunt niks zeggen omdat je aan beademingsapparatuur zit.' Ik kijk opgelucht naar Harry en zie dan Noreen in een rolstoel zitten. 'Ik ga even een dokter halen' zegt ze en rolt weg.

De dokter is net geweest en heeft het beademings-dinges van mijn mond gehaald zodat ik weer normaal kan praten. 'Noreen, waarom zit jij in een rolstoel?' Ze kijkt me aan. 'Omdat ik geen gevoel meer heb in mijn benen.' zegt ze een beetje down. 'Zayn wil jij voor mij een dokter halen?' Hij kijkt me raar aan maar loopt dan toch naar de gang. Als hij weer binnen komt loopt de dokter achter hem aan. 'Dokter zou ik ook een rolstoel mogen?' Hij kijkt me raar aan en knikt dan. 'Waarom wil jij een rolstoel?' vraagt Noreen. 'Dan kunnen we rolstoelracen houden, dûhh.' zeg ik en grinnik.