my ghost feelings ft. Niall Horan

Chapter 32

P.O.V. Louis 

We zijn onderweg naar het kantoor van Simon oftewel andere kant van Engeland. Maar ja wat moet dat moet. Als we in London aan komen gaan Zayn en Noreen eerst naar het ziekenhuis en komen ze daarna naar ons. Dus moeten wij Simon bezig houden. 

'We zijn er boys.' Ik schrik op van mijn gedachten en kijk waar het geluid vandaan kwam. Paul staat naast de auto deur aan mijn kant en wacht tot ik eindelijk uit stap. 'Kom op Louis, ik heb nog meer te doen vandaag en Zayn en Noreen moeten nog naar het ziekenhuis.' Ik schrik weer op uit mijn gedachten en stap snel uit. De rest volgt en Zayn en Noreen blijven zitten. 'Tot zo.' zeggen ze tegelijk. 'Tot zo.' zeggen Liam, Harry, Niall en ik op ons beurt tegelijk. 'Hier moeten jullie echt mee stoppen. Het word eng.' Ik lach om Paul zijn worden en loop naar de ingang van het gebouw. 

Ik stap de lift in en wacht tot Harry, Liam en Niall er ook zijn. Zodra iedereen er is druk ik op alle knopjes van elke etage. De jongens kijken me verveeld aan. 'Ja wat, we moeten tijd rekken totdat Noreen en Zayn terug zijn toch?' 'Hij heeft gelijk.' Mijn vriendje komt naast me staan en drukt nog even gauw op de knop van de etage waar we moeten zijn. Heel toevallig is dat de bovenste etage. Ik krijg een ondeugende grijns op mijn gezicht. 'O nee Lou, wat je ook bedacht hebt we gaan het niet doen.' De grijns verdwijnt meteen weer van mijn gezicht. Ik kijk Liam zuur aan. Pret bederver. Ondertussen is de lift al bij de vijfde etage. Wauw.

Na ongeveer twintig minuten zijn we boven en zodra de deuren op gaan staat Simon daar met een verveelde blik op zijn gezicht. Ik grijns gemeen en druk op de knop die de deuren weer dicht laat gaan. 'Moest dat nou Louis?' 'Hahaha heb ze zijn gezicht gezien Louis?' Niall staat voorovergebogen van het lachen. De deuren van de lift gaan weer open en Simon staat nog steeds in de zelfde houding. 'Nog een klein momentje.' Ik druk weer op het knopje en de lift deuren gaan weer dicht. 'Okay, maar jongens wat gaan we vertellen. Ik bedoel wel een beetje opvallend hé, Noreen en Zayn in het ziekenhuis.' 'We kunnen zeggen dat Noreen nog een keer voor controle moest voor haar zenuwen in haar benen en dat Zayn mee ging om haar te steunen.' Niall is ondertussen gestopt met lachen en staat weer recht. 'Yeah sure, en dan ben jij niet mee zeker.' 'Als jij een beter idee hebt Louis zeg je het maar.' Hij kijkt me quasi boos aan. 'Nou we kunnen ook zeggen dat Zayn en No nog in bed lagen toen we hun kamer binnen kwamen en dat ze zich nog moesten aan kleden.' 'Louis, dat jij en Harry elkaar elke nacht bijna op eten betekend het nog niet dat mijn zusje en Zayn dat ook do-' Opeens komt de lift weer in beweging en gaan we naar beneden.  Ik kijk op mijn mobiel. Zijn we al een uur in de lift aan het door brengen?! Nou ja, zal wel. 

Als beneden de deuren weer open gaan staan Zayn en Noreen voor onze neus. Ze kijken ons verbaasd aan en Zayn duwt Noreen naar binnen. Noreen draait haar rolstoel zelf om en drukt op alle knopjes. 'Zie! Ik ben niet de enige die dat doet!' Noreen kijkt ons vragend aan. Niet veel later begint ze te lachen. 'Mag ik ook mee lachen. Dat jij en Niall kunnen praten door gedachten betekend nog niet dat wij dat ook kunnen.' Zayn kijkt Noreen grinnikend aan. 'Louis deed net precies het zelfde en toen ze boven kwamen stond Simon hun op te wachten maar omdat Louis in paniek raakte drukte hij op het knopje dat de deuren weer dicht doet.' Ik knik trots ter bevestiging. 'En toen kregen ze een awkward ruzie en nee ik ga zeggen waar het over ging.' Liam grinnikt om Zayns teleurgestelde gezicht.

Als we boven aankomen staat Simon er niet meer. 'Das nieuw.' Ik stap de lift uit en ren naar zijn kantoor. Zo als gewoonlijk gooi ik de deur met een klap open en laat Simon schrikken. 'Ik weet elke keer dat die er aan zit te komen en telkens schrik ik opnieuw.' mompelt hij tegen zichzelf. 

Na vijf minuten zit iedereen binnen. Nou ja iedereen. Zayn en Noreen zijn nog steeds onderweg. 

Na ongeveer een vijf minuten later komen zij ook de kamer binnen. 'Sorry, het wieltje wou niet mee werken.' Simon knikt en dan worden zijn ogen groot. 'Hoeveel eet jij? Ik wist dat jij en je broer veel aten maar je bent wel heel veel aan gekomen.' 'Rude.' mompelt Niall naast me. Ik grinnik alleen maar. 'Ja, daar over. Ik ben zwanger van Zayn.' Simons ogen worden alleen maar groter. 'Ten eerste, sorry. Ten tweede, wat! Hoelang?' 'Ik ben bijna uitgerekend.' 'Gefeliciteerd, maar wanneer wouden jullie gaan plannen om het te vertellen tegen de fans en mij.' Hij gaat van aardig meteen weer naar streng en koel. Daar is de Simon die we zo goed kennen. 'Na de bevalling, misschien wel na de bruiloft weet ik veel.' Zayns gezicht word net zo emotieloos als dat van Simon. 'En nee je hebt er niks over te zeggen.' zegt hij wanneer Simon zijn mond op doet. Ik word bang van deze Zayn, ik heb nu al medelijden met zijn kinderen.

'O ja en nog iets, we hebben besloten om een break te nemen na deze tour. We weten niet hoelang die gaat duren, maar hij komt er wel of je dat nu wil of niet!' Hij zegt het zo rustig maar tegelijkertijd zo boos. Simon lijkt even overdondert door Zayns uitbarsting maar herpakt zich zelf snel. 'Ík wil het niet en dan gebeurt het ook niet.' Hij kijkt met een gemene grijns naar Zayn. 'Dan heb je pech.' Mengt Niall zich ook in het gesprek. 'Want onze contracten zijn volgende week afgelopen en we hebben nog geen nieuwe ondertekend.' 'En waar was je van plan naar toe te gaan dan?' 'Des noods doen we het zelf, ik heb al mijn eigen platenlabel. Ik moet er alleen nog werk van maken.' Simon stoot een humorloze lach uit. 'Dan wens ik je veel geluk.' En met dat is ons gesprek afgelopen.