" Soo Ah ssi "
သိပ်ပြီး ဝံ့ရဲမနေတဲ့ အသံယိုင်ယိုင်တွေဟာ လည်ချောင်းထဲကနေ တိုးရှစွာ ခုန်ပေါက်ထွက်သွားတဲ့အခါ ကောင်မလေးက လှည့်ကြည့်တယ်။
ကောင်မလေးရဲ့ ချိုင့်ဝင်နေတဲ့ အဲ့ဒီမျက်လုံးတစ်စုံက တစ်ပတ်နီးပါးလောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် မအိပ်ထားရကြောင်းကို တစ်ဖက်လှည့်နဲ့ အသည်းအသန် သက်သေပြနေသလို။
" Soo Ah ssi ဟုတ်တယ်မလား "
သူမရဲ့လက်ကောက်ဝတ်ပေါ်က အစိမ်းရောင် ကျောက်လက်ကောက်ကို တစ်ချက် ငေးရင်း ပိုသေချာသွားအောင် အသံပြုမိတယ်။
သူမက ခေါင်းညိမ့်တယ်။
ပြီးတော့ ကျွန်မလက်ပေါ်မှာ အခြေတည်ထားတဲ့ သူမနဲ့ဆင်တူ ကျောက်လက်ကောက်ကို သတိထားမိသွားချိန်မှာ ခွန်အားမရှိတဲ့ မျက်လုံးနှစ်ဖက်က ပိုပြီး သိသိသာသာ နွမ်းလျသွားတယ်။
" ရှင်လည်း ဒီကမ္ဘာကလူ မဟုတ်ဘူးကိုး "
ဘေးက ဖြတ်သွားတဲ့လူတွေ ကြားရင် ရယ်ချင်စရာ စကားတစ်ခွန်း ဆိုသော်လည်း ကျွန်မအတွက်ကတော့ နှစ်စက္ကန့်လောက် နွေးထွေးသွားရတယ်။
တကယ့်ကမ္ဘာကြီးထဲက လူသားတစ်ယောက်ဟာ ကျွန်မနီးတူပဲ ဟောဒီနေရာမှာ မတ်တပ်ရပ်နေသေးတယ် ဆိုတဲ့ အသိနဲ့။
" Soo Ah ssi ကို ဒီအတောအတွင်း အမြဲ လိုက်ရှာနေခဲ့တာ
ကျွန်မတို့တွေ ဟိုကို ပြန်သွားနိုင်မယ့် နည်းလမ်းကို Soo Ah များ သိမလားလို့လေ "
အက်ကွဲနေတဲ့ ဖျော့တော့တော့ နှုတ်ခမ်းလွှာတို့ကို Soo Ah က ကွေးညွတ်တယ်။
Soo Ah ရဲ့ ယင်း ခြောက်ကပ်ကပ် အပြုံးဟာ ကျွန်မကို စိတ်သက်သာရာရစေဖို့ ထုဆစ်ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပုံမပေါ်။ ပူပန်မှုများသာ ရင်ဘတ်ထဲ ပိုမို လောင်ကျွမ်းသွားစေဖို့ တမင်တကာ ဖန်ဆင်းပေးလိုက်သလို ဖြစ်နေတယ်။
" ကျွန်မတို့တွေ ပြန်မသွားနိုင်ဘူး "
"..........."
Soo Ah ဟာ တဖြုတ်ဖြုတ် ကြွေကျလာသော မျက်ရည်စက်တစ်ချို့ကို ညိုမည်းနေတဲ့ မျက်ကွင်းတွေပေါ် သွန်းလောင်းပစ်လိုက်တယ်။
သူမ ပင်ပန်းနေပြီ။
ကျွန်မထက်တောင် ပိုပြီး သူမ တကယ်ကို အရမ်း ပင်ပန်းနေပြီ။
အဲ့ဒါကို ကျွန်မ ခံစားနေရတယ်။
