ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ ရွိမေနေတာ့ဘူး။
မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာတင္ အကုန္လံုး လစ္ဟာသြားတယ္။
အေတြးေတြ။ ခံစားခ်က္ေတြ။
ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို အေရွ႕ မနည္း ေရႊ႕ေနရင္းကပဲ လႈပ္ရွားႏိုင္စြမ္းေတြ ဝုန္းခနဲ ေပ်ာက္ရွကုန္တယ္။
အဲ့လိုနဲ႔ လမ္းေပၚ ထိုင္ရက္သား လဲက်တယ္။
လက္ဖဝါးေတြ ပြန္းပဲ့သြားတယ္။
ေသြးထြက္လာမွ နာရေကာင္းမွန္း ျပန္ သတိရတယ္။
ငိုရေကာင္းမွန္းေရာ၊
ျပန္ေအာ္ဟစ္ရေကာင္းမွန္းေရာ၊
အဲ့က်မွ တစ္ခါျပန္ၿပီး ေအာက္ေမ့လာတယ္။
တစ္ဘဝလံုးမွာ အျမတ္ႏိုးဆံုး လူကို ဆံုး႐ႈံးရတာဟာ (ဆံုး႐ႈံးရလုဆဲဆဲ အေျခအေနဟာ) ဒီလိုမ်ိဳးပါလား ဆိုတဲ့ ထိတ္လန္႔စရာ အသိက ႏွလံုးသားကို စူးရွစြာ တုပ္ေႏွာင္လိုက္တယ္။
အဲ့ေလာက္ထိ လုပ္စရာလိုလို႔လား။
ဟင္။
အဲ့ေလာက္ထိ၊ အဲ့ေလာက္ထိ ရက္စက္ဖို႔ လိုလို႔လား။
ဘာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာဇာတ္သိမ္းေတြကို ရဖို႔က အဲ့ေလာက္ထိ ခက္ခဲေနရတာလဲ။
" ပေရာ္...Woo...hyun... Woohyun ရယ္... Nam Woohyun ရယ္... နင္..တကယ္... တကယ္ ႐ူးေနတာမဟုတ္ဘူးလား "
႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲျဖစ္ေနတဲ့လူအုပ္ႀကီးက ေဆး႐ုံကားကို ဖုန္းဆက္ေခၚေနသံၾကားတယ္။
လူတစ္ေယာက္ ကားတိုက္ခံလိုက္ရလို႔ ျမန္ျမန္ လာေပးပါ ဆိုၿပီး တည္ေနရာကို ေျပာရင္း သူတို႔က ေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္။
လမ္းမေပၚမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ၿပီး သူ႔ေခါင္းေတြကို ကြၽန္မရင္ဘတ္ထဲ ထည့္သြင္းေပြ႕ဖက္ထားမိတယ္။
သူ႔ကိုယ္ကေအးေနၿပီ။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ေသြးေတြက ေႏြးေနတယ္။
ကြၽန္မတစ္ကိုယ္လံုးကေတာ့ တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီလို႔။
" Dajeong ssi "
" စကားမေျပာနဲ႔ "
" Dajeong ssi "
" စကားမေျပာနဲ႔ Nam Woohyun "
သူက ရယ္တယ္။
ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။
ရပ္လိုက္လို႔ မရတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြက သူ႔ပါးျပင္ေပၚ တေတာက္ေတာက္ ျပဳတ္က်ေနတယ္။ သူဟာ လက္ေတြကို ဆန္႔ထုတ္ၿပီး အဲ့ဒီ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးတယ္။
