Bıktım, çünkü aşk sandıkların yalandan,
Bıktım, çünkü oldu talan
Seni baştan ayağa aşk kılan,
Gözlerinin mabedinde yitip kalan.
Bıktım, harcadığım zamandan,
Yaşantımı etkileyen faslından,
Değmeyecek kadar hakkından,
Sahip olduğun tüm saklından.
Bıktım, insandan öte konumlandıran,
Tapılası bulandan,
Sonsuza saklanılası yapandan,
Bizatihî, kendimden.
Bıktım, yörüngende takılı kalmaktan,
O ışıttığın gezegenler sahtekar.
Bıktım, kendi eksenime tıkılmaktan,
Yüzünün değeceğinin aksine yol almaktan.
Bıktım, acının sezilmediği ruhum çatırdar,
Gözlerimde binlerce nesle eşdeğercesine birikmiş kanlar,
Ne akmaktan utanır ne de merhamet ederek,
Ne üzülerek ne de bir kısılma olmadan içinde, sızlar.
Bıktım, bu hareketsiz hâl ile yorulmaktan,
Dişinden tırnağına yüklediğim anlamdan,
İçine serpiştirdiğim sanrılardan,
Gözlerine baktıkça kalbimi okşayan kadından.
Bıktım, kalbimin intihara kalkışmaları kendimi avutmaktan,
O şüphesiz cennet gördüğüm timsalin sıradan
Ki gerekmiyor da olması bir cennet özünde
Öte ki cennetten bile varlığın benliğimde.
