I'm OK! |yoonnie✔️

0.4

  Yorucu bir iş günü daha geride kalmıştı ve Jennie eve gitmek için toparlanıyordu. Bir türlü yarısına bile gelemediği romanını da çantasına koyduktan sonra odasının kapısını kilitledi ve asansöre adımladı. Düğmeye bastı ve beklemeye başladı.

  Bir süre sonra asansör geldiğinde çelik kapılar yavaşça açıldı. Kabinde üst kattan inmekte olan başhekim Oh Sehun'u görmeyi planlamıyordu. Yine gerilmişti, o kendini beğenmiş başhekimle aynı binada olmak bile onu huzursuz ederken şimdi aynı kabine binmek..... Jennie için hiç de hoş değildi. Yüzüne en ciddi ifadesini takındı ve kabine adımladı. İçeri girince zemin kat düğmesine zaten basılmış olduğunu gördü. Bu rahatsız edici asansör yolculuğunun bir an önce bitmesini bekliyordu.

   Sehun'un gözlerini üzerinde hissedebiliyordu. Ama kafasını bir kere bile çevirmedi.

     "Bugün nöbetçi değilsiniz galiba Bayan Jennie?"

     "Değilim."

  Yüzüne bakmadan verdiği cevap karşısında Sehun'un susmasını bekliyordu ama maalesef öyle olmadı.

     "Min Yoongi'yle nasıl gidiyor? Bir gelişme(!) var mı?"

  Kinayeyle sorduğu bu soru karşısında Jennie sinirlenmişti. Hastaları konusunda çok hassastı ve onlara en ufak, ters bir şey söylenmesine tahammül edemezdi, bu Yoongi bile olsa....

     "Bunun sizi ilgilendirdiğini düşünmüyorum!"

     "Benim sizden üst bir konumda olduğumu hatırlayarak cevaplarınızı verin Bayan Kim!"

    "Siz de kendinizi fazla büyütmeden soru sormanız gerektiğini unutmayın Bay Oh!"

  Jennie son cümlesini söylerken asansörün çelik kapıları açılmıştı. Jennie ayaklarını yere vura vura hastanenin kapısından çıktı.

~~~

Jennie eve geldiği gibi üstündekilerden kurtuldu ve duşa girdi. Ilık suyu açtı, su damlalarının vücudundan aşağı süzülüp soğuk zeminle buluşuşunu izledi bir süre. Bugün sinirleri fazlasıyla bozulmuştu. Kendini beğenmiş Oh Sehun'un saçma sapan yükselişleri yetmezmiş gibi Yoongi'nin dudaklarından dökülen tek cümlenin 'Ben iyiyim...' olması..... Hepsi yeterince sinir bozucuydu! Bir de bunlar yetmezmiş gibi hemşire topluluğunun vıcık aşk hayatı çıkmıştı. Her boş vakitlerinde Mina'nın yeni sevgilisi, Jennie'nin Bay Park'ın çıkma teklifini reddedişi ve Yerim'in yeni aşkı Jeongguk hakkında konuşuyorlardı. Jennie bu grupla neden muhattap olduğunu bilmiyordu. Galiba hastaneye ilk geldiğinde yalnız olmamak içindi.

Şampuanını kafasından aşağı bocaladığında mayıştığını hissetmişti. Rahatlamıştı. Vücudunu da yıkadıktan sonra havlusuna uzandı. Ama bulamamıştı. Oraya koyduğunu biliyordu, yoksa daldınlıktan unutmuş muydu?
Şu an bulunduğu durumda en çok bir ev arkadaşına ihtiyacı vardı. Banyodan çıkmaya utanıyordu, perdeleri kapatmamıştı, üstelik ıslaktı ve tamamen çıplaktı.

Tüm cesaretini topladı ve kafasını banyo kapısınıdan dışarı çıkardı. Havlusu yerde atılmış bir şekilde duruyordu. Hemen onu alıp vücuduna sardı, artık üşümüyordu ve tuttuğu nefesini geri vermişti. Odasına yöneldi. Dolabından kıyafetlerini alıp üzerine geçirdi. Saçlarını kurutma gereği duymadı, hava zaten çok soğuk değildi.

  Bir türlü yarısına bile gelemediği romanın aldı, yatağına uzandı. Anında gelen rahatlamayla romanını okumaya başladı.

~~~

  Kulaklarını dolduran telefon sesiyle uyanmıştı. Neler olduğunu ilk başta idrak edemedi. Neredeydi? Ne zamandır uyuyordu? Neden uyanmıştı?

  Sersemlemesinin geçmesi için bir süre bekledi, tavanla bakıştı. Telefon hâlâ çalmaya devam ediyordu.

  Doğruldu, makyaj masasındaki telefonuna baktı. Oraya ulaşmak şu an ölüm gibiydi onun için. Sürünerek masanın önüne geldi, kimin aradığına baktı, Sooyoung....

  Meraklanmıştı, Sooyoung bugün nöbetçiydi ve Jennie'yi çok sık arayan biri değildi.

     "Alo?"

"Jennie, çabuk gelmen lazım!!"

"Hey sakin ol ilk önce! Noluyor?"

"Burda bir 'Şey' var! Ne olduğunu bilmiyorum. Adım sesleri falan geliyor!"

"Polisi aradın mı?"

"Arayamadım!"

"Ne demek 'Arayamadım!'?! 9 ve 1 tuşlarına basmak bu kadar zor olamaz!"

     "Jennie, anlamıyorsun. Bir şey vaaa!...."

     "Sooyoung? Sooyoung?! Cevap ver!!
....KAHRETSİN! Geliyorum...."