Po spędzonym w Miyagi weekendzie Mai, aż promieniała.
Moje szczęście nie przeszło cichaczem. Już po kilku minutach cała szkoła o tym mówiła. Starałam się ignorować cichy głosik mojej duszy co rusz putajacy: Czy on wie? Czy on też o tym wie?
⏭️⏳⏭️
Po jakimś czasie już rególarnie spedzałam weekendy w Miyagi, a w czasie przerw pisałam z bliskimi z Moskwy.
~Klasa 2-3~
Kenma raz po raz spoglądał na Kuroo znad gry. W pewnym momencie odwracanie wzroku zemściło się na nim czego skutkiem była przegrana. Z lekka zirytowany odłożył grę.
- Kuroo twoje zachowanie irytuje.-powiedział bez owijania w bawełnę. - Słyszysz co do ciebie mówię?
Jednak czarnowłosy nie odpowiedział, myślami był gdzieś indziej.
Jego myśli skupiły się na Mai, zastanawiał się czemu jest taka szczęśliwa...
I do kogo tak wypisuje?
Świadomość tego, że nie jest nim zainteresowana, że nie przyszła do niego kiedy specjalnie ją ignorował, bo nie wiedział jak do niej zgadać, boleśnie bodła już któryś raz jego wielkie ego.
Kenma myślał, że przyjaciel wkońcu go usłyszał...,ale nie.
Kuroo po prostu zmienił pozycje na krześle. Odwrotnie niż ostatnio przewiesił nogę jedną przez drugą.
Teraz nawet nie udawał, że nie słuchał tego co mówi do niego farbowany blondyn. Z zamyślenia wyrwał go krzyk nauczycielki, która przyszła po dzwonku do klasy, aby prowadzić lekcję w klasie Kenmy.
Zignorował fakt, że darła się na niego 10 minut oraz Kenme, którego twarz przybrała kolor dorodnego pomidora i co rusz go szturchał.
Przechodząc obok jej klasy zadał sobie pytanie. Czy ona o mnie myśli?
Denerwowała go myśl, że może znalazła sobie chłopaka i przez wiadomości wymienia z nim czułości.
Podrapał się po karku i wszedł do klasy. Miał szczęście, nauczyciel japońskiego jeszcze nie przyszedł.
Cały dzień minął mu w ten sposób.
Przytomność umysłu wróciła, gdy uświadomił sobie, że wokół panuje atmosfera grozy. Grozy, którą wywołał obijając się na treningu, co nie umknęło Nekomacie-sensei .
Kenma...
Kenma tylko westchnął.
