Lab partners - bxb (Dutch translation)

Ik heb besloten

Ik wandelde de cafetaria binnen en scande de ruimte om mijn beste vriendin Holly te vinden. Het was er luid en chaotisch, maar haar felrode haren vielen verschrikkelijk hard op. Het was niet haar natuurlijke haarkleur, maar het stond haar behoorlijk goed.

Ik zette mijn plateau voor haar neer en ging zitten. Ze was bezig op haar laptop, waarschijnlijk weer een verslag aan het schrijven voor een opdracht, een boek of misschien zelfs nog iets anders, maar van zodra ze me opmerkte haalde ze één van haar oortjes uit.

"Hey, Eli," groette ze met een vriendelijke glimlach.
Vroeger was Holly beter bevriend met mijn zus, maar toen die vertrok werden wij al snel vrienden. Nu was ze de enige persoon die ik kon vertrouwen. Daarom verdiende ze de titel van beste vriendin.
"Hey, Hol," glimlachte ik. "Wat ben je deze keer aan het schrijven?"
"Een taak voor Engels."
Ze fronste naar haar scherm.
"Oh."
Ik knikte begrijpelijk. Vorig jaar had ik dat vak ook. De professor was heel vriendelijk.
"Je bent gisteren weer naar de verpleegster gegaan?"
Ze keek me afwachtend aan, totdat ik haar meer informatie zou geven. Doordat ze soms vrijwillig hielp bij de verpleegster, had ze toegang tot het merendeels van de dossiers.

"Het was niets. Ik kreeg een bal tegen mijn hoofd in turnen, maar het is geen hersenschudding."
"Laat ze gewoon zien wie de baas is!"
Ze haalde haar andere oortje ook uit en sloot haar laptop af. Ze leunde naar voor, kruiste haar armen op tafel en zei: "Ik heb een plan dat helemaal klaar is om van start te gaan. Enkel nog je toestemming geven en ik die pestkoppen worden helemaal door het slijk gehaald."
"Wow, stop." Ik haalde mijn handen op. "Geweld is niet het antwoord. Vermoord alsjeblieft niemand."

"Je bent niet leuk,"  zuchtte ze.
Ze leunde terug tegen haar rugleuning en keek naar haar eigen plateau met eten.
"Wie is niet leuk?" vroeg een stem achter me plots.
Ik draaide me om en zag Jordan met een plateau in zijn handen en zijn rugzak losjes over zijn ene schouder.
"Eli," informeerde Holly hem.
Ik maakte heel even oogcontact met haar, voordat ik terug naar Jordan keek.
"Kan ik hier zitten?" vroeg hij onzeker.
"Uhm, tuurlijk," antwoordde ik, ook al begreep ik niet waarom hij hier zou willen zitten.
Hij had alles wat nodig was om aan zowat elke andere tafel geaccepteerd te worden. Zelfs aan de populaire tafel.

Jordan nam naast me plaats. Onze armen raakten elkaar lichtjes, maar ik schoof snel opzij om hem meer plaats te geven. Holly bestudeerde hem in stilte. Wanneer ik merkte dat Jordan oncomfortabel werd door haar gestaar, besloot ik om de twee aan elkaar voor te stellen.
"Holly, dit is Jordan Hughes. Hij is nieuw hier en is mijn nieuwe lab partner. Jordan, dit is Holiday Tucker, mijn beste vriendin met een voorliefde om gestoorde dingen te doen."
"Hé!" protesteerde ze met een pruillip.
Het werd snel gevolgd door een kleine grijns, want ze wist maar al te goed dat het waar was.
"Fijn je te ontmoeten, Holiday."
Jordan stak zijn hand uit om die van haar te kunnen schudden.

"Ja, ja. Noem me gewoon Holly."
Ze wuifde zijn hand weg zonder hem te schudden en opende haar laptop weer terwijl ze haar oortjes indeed.
"Het spijt me voor haar," vertelde ik Jordan snel terwijl ik in mijn eten begon te porren met mijn plastieken vork.
"Het is oké," grinnikte hij.
Zijn blik gleed naar zijn eigen plateau.
"Is het de bedoeling dat dit voedsel is?"

"Ik heb geleerd om er me geen vragen meer bij te stellen," antwoordde ik schouderophalend.
Ik nam een hap van iets dat waarschijnlijk een kipnugget was. Jordan besloot om het ook maar gewoon op te eten.

Na enkele momenten van stilte, keek Jordan me terug aan.
"Weet je... Je hebt mijn vraag nog steeds niet beantwoord."
"Welke vraag?"
"Hoe lang zijn ze je al aan het pesten?"
"Oh," zei ik, terug naar mijn plateau kijkend. "Dat is niet belangrijk."
"Dat is het wel!" hield hij vol. "Ik wil het weten."

"Uhm..." dwaalde ik af, niet zeker of ik het hem wel wou vertellen.
Ik keek op naar Holly, maar zag dat ze totaal afwezig was in het gesprek. Van haar hoefde ik dus geen hulp te verwachten.
"Je kan me vertrouwen," voegde hij eraan toe, me met een oprechte blik aankijkend.
Zuchtend besloot ik maar om toe te geven.
"Ze pestten vroeger El. Toen was ze een beetje de 'mega nerd' van de school. Daarom maakten ze van haar leven een hel. Ik denk dat het voor een groot deel ervoor zorgde dat ze zo veel moeite deed om weg te kunnen uit deze school. Ik heb me er heel slecht over gevoeld, maar er was niks dat ik kon doen zonder er zelf last van te krijgen. Toen El vertrok, zijn ze gewoon overgegaan op mij."
"Waarom?" vroeg hij.

Ik haalde mijn schouders op.
"Weet ik niet. Ik was zwak en mager toen. Een gemakkelijk doelwit, waarschijnlijk. Ik ben wel al aangesterkt sindsdien, maar oude gewoontes sterven moeilijk."
"Ze hebben niet eens een reden om je te pesten?" vroeg Jordan met een opgetrokken wenkbrauw. "Dat is echt onzin."
"Weet ik," mompelde ik.

Ik schrok even toen Jordan zijn arm rond mijn schouders deed en me dichter naar hem toe trok, zodat hij iets in mijn oor kon fluisteren. Mijn hart begon sneller te kloppen toen ik zijn adem tegen mijn huid voelde blazen.

"Ik heb besloten."
"Besloten?" vroeg ik onzeker.
Mijn stem klonk aarzelender dan dat ik gehoopt had.
"Ik heb besloten dat ik je ga beschermen voor je pestkoppen," sloot hij af.

"Wat? Waarom?" vroeg ik verward terwijl hij zijn arm terugtrok.

"Ik zei het toch al," antwoordde hij met een grijns. "Ik hou niet van pestkoppen."

(19 december 2019)