Lab partners - bxb (Dutch translation)

Terug van de doden

Ik sloeg lunch over.

Misschien kon ik wel iets gebruiken om te eten, maar ik had nog geen zin in sociaal contact met iedereen.

In de plaats daarvan ging ik naar de bibliotheek en nam plaats in een comfortabele stoel in de verste hoek. Ik drukte mijn knieën tegen mijn borstkas, begroef mijn gezicht erin en zuchtte dan.

Normaal zou mevrouw Powell iedereen levend villen die naar de bibliotheek kwam om niets te doen, maar doordat ik hier al enkele jaren hielp, was ze niet zo streng tegen me.

Ik legde mijn hoofd tegen de rug van de stoel en sloot mijn ogen. Ik wenste dat de dag al over was. Dat ik naar huis kon en mezelf terug kon opkrullen in mijn bed.

Maar dat kon ik niet.

Nog niet, ten minste.

Eerst moest ik mijn ondergang nog doorstaan: de chemieles.

Een vol uur ongemakkelijk naast hem zitten. Een vol uur overwegen wat ik zou kunnen zeggen. Een vol uur wensen dat ik overal was, buiten daar. Een vol uur me nerveus en oncomfortabel voelen.

Al was het waarschijnlijk nog geen 50 minuten.

Ik gaf het slapen op, wandelde naar mevrouw Powell en vroeg op een rustige toon of ik mijn vrijstelling naar meneer Mason kon brengen. Ze ging akkoord en adviseerde me een gangpasje te nemen bij het naar buiten gaan.

Ik greep één van de gelamineerde plaatjes van het haakje aan de muur en duwde de deur van de gang open. Gelukkig was iedereen aan het eten, dus waren de gangen leeg.

Ik nam mijn tijd om naar het bureau van meneer Mason te wandelen en maakte een ommetoer om de cafetaria te vermijden. Wel, de cafetaria en een specifieke persoon.

Totdat ik alles een beetje had uitgezocht, was mijn plan om Jordan zo veel mogelijk te vermijden.

Hoe minder ik hem zag, hoe kleiner de kans dat er iets tussen ons zou gebeuren.

Dat was wat ik wou, toch?

Dammit.

Waarom was dit zo verwarrend? Waarom kwam Jordan in mijn leven? Waarom kon ik hem niet uit mijn hoofd krijgen? Waarom wou ik dat hij me opnieuw kuste?

Ik haalde diep adem, stopte met wandelen en keek nerveus rond me. Ik was zo achterdochtig dat iemand zou weten waarover ik aan het denken was. Dat iemand zou weten dat ik nu zijn warme, zachte lippen en vederzacht bruin haar-

Dammit.

Niet gay. Niet gay. Niet gay. Niet gay.

Niet. Gay.

Wanneer ik de hoek omging bij meneer Masons bureau, hoorde ik enkele stemmen in het lokaal en stopte.

"Deze school accepteert geen geweld, Hughes."

"Het spijt me, meneer Mason," Ik voelde een krop in mijn keel bij het horen van zijn stem, "maar ik verdraag geen pestkoppen."

"Dat geeft je niet het recht om ze fysiek aan te vallen," zuchtte onze leerkracht. "Kijk, Jordan. Je bedoelingen waren goed. Ik wil niet dat je het verpest hier. Als je problemen hebt met enkele studenten, ga er alsjeblieft mee naar een leerlingenbegeleider."

"Graag," antwoordde hij, duidelijk niet onder de indruk. "Als zij er ook effectief iets aan zouden doen om die problemen op te lossen."

"Kan je me gewoon beloven niet meer te vechten? Dit is de eerste keer dat je in dit soort situatie zit en ik ben bereid je te laten gaan met een waarschuwing."

"Alleen als u beloofd om volgende keer dat iemand in de problemen zit niet te doen alsof er niets aan de hand is."

"Ik zal mijn best doen, Jordan."

"Dan zal ik dat ook doen."

"Oké, je kan gaan. Binnen drie minuten begint de turnles, dus je kan alvast vertrekken," zuchtte meneer Mason.

"Ja, meneer."

In paniek draaide ik me om en zocht een plek om me te verstoppen.

Ik was er nog niet klaar voor! Ik was er nog niet klaar voor!

"Elliot?"

Shit.

Langzaam draaide ik me om en keek recht in twee Carribisch blauwe ogen. Ik slikte in de hoop om de brok in mijn keel weg te krijgen.

"H-hallo," stotterde ik.

Vlot, Elliot. Heel vlot.

Het leek alsof hij iets wou zeggen, maar net op dat moment kwam meneer Mason uit zijn lokaal tevoorschijn.

"Ah, Goldman. Terug van de doden, zie ik?"

"Haha, ja..." andwoordde ik ongemakkelijk, het gangpasje in mijn handen draaiend. Ik voelde in de zak van mijn hoodie en haalde het briefje uit waarmee ik de les kon missen. "Ik-uh... Ik kwam om dit te geven."

Meneer Mason nam het briefje van me over, bekeek het snel even en knikte.

"Ik vroeg me af of ik de les in de bibliotheek kan doorbrengen. Het is er rustig en ik heb nog wat huiswerk in te halen."

"Natuurlijk, Eli," glimlachtte hij. Daarna richtte hij zich terug tot Jordan. "Kom je mee, Hughes?"

Jordan keek naar zijn schoenen en volgde onze leerkracht. Ik keek toe hoe ze wegwandelden naar onze turnzaal. Op het laatste moment twijfelde Jordan en keek me aan. Wanneer onze ogen elkaar ontmoetten, bonsde mijn hart sneller en verscheen er een grijns om zijn lippen.

In fronste even, waarna hij verdween achter de hoek. Ik voelde mijn wangen rood worden, beseffend dat ik betrapt was op het staren naar hem.

Vermoordt me alsjeblieft.

(20 februari 2020)