Lab partners - bxb (Dutch translation)

Ik hou niet van pestkoppen

Jordan en ik praatten niet veel op onze weg naar de verpleegster, voornamelijk te danken aan mijn pijnlijk hoofd. De bezorgde blikken die hij me schonk, merkte ik wel heel de tijd op. Ik overwoog om hem te vertellen dat hij niet zo bezorgd naar me hoefde te staren, maar hield mezelf in toen ik besefte dat het mijn hoofdpijn alleen maar erger zou maken.

"Hoe lang al?" verbrak hij eindelijk de stilte.
"Wat?" vroeg ik verward. Ik draaide mijn hoofd om en zag dat hij al naar mij aan het kijken was.
"Hoe lang zijn ze je al aan het pesten?"

Ik voelde mijn maag omkeren en keek snel weer weg. Het was een gevoelig onderwerp, niet zomaar iets dat ik zou delen met iemand die ik totaal niet ken. Jordan wachtte geduldig op een antwoord. In de plaats van er hem eentje te geven, ging ik tegen zijn vraag in.

"Wat kan jou dat schelen?"
Het was nu zijn beurt om weg te kijken. Ik kon het niet laten om naar zijn twijfelende gezichtsuitdrukking te kijken. Hij staarde naar de beige vloertegels een paar meter voor ons. Net wanneer ik dacht dat hij niet meer zou antwoorden, deed hij dat toch.
"Ik hou niet van pestkoppen."

Ik fronste mijn wenkbrauwen, maar zei niets. Misschien zou hij niet zoals de anderen worden. Misschien was hij wel nog oké.

Toen de stilte te lang begon te duren, veranderde Jordan het onderwerp.
"Dus... Elliot Goldman, toch?" vroeg hij.
Ik knikte bijna, maar bedacht me net op tijd.
"Jup."
"Het ziet er naar uit dat we labo partners zijn, dan," zei hij met een veel te vrolijke glimlach.

Ik merkte meteen zijn prachtige, witte tanden op. In mijn ogen was het een vorm van magie. Ik had 3 jaar lang een beugel gedragen en nog steeds had ik een scheve tand achter mijn rechter hoektand. Het was echt om gek van te worden.
"Jup," zei ik
Wat verderop zag ik het kantoor van de verpleegster. Ik stopte en keek hem aan.
"Wel, ik denk dat ik het vanaf hier wel alleen aankan. Je keert beter terug naar de klas zodat je je kleren weer kan aantrekken voordat de bel gaat."

"Ja, misschien wel..."
Hij krabde aan zijn nek en keek terug in de richting van waar we kwamen.
"Ik zie je dan wel weer in chemie."
"Ja...," zei ik. "Ik zie je later."

Van zodra ik de deur van het kantoor achter me sloot, hoorde ik de verpleegster al zuchten en mompelen: "Alweer?"
"Het spijt me, mevrouw Cadbury..." mompelde ik terug.
Nadat ik had uitgelegd wat er gebeurd was, liet ze me neerzitten en vroeg me om een paar testen naar een hersenschudding te doen. Ze vond gelukkig niets ernstigs, gaf me enkele pijnstillers en vertelde me dat ik me morgen al een stuk beter zou voelen.
"Bedankt," mompelde ik weer, voordat ik terugging naar de jongenskleedkamer.
Gelukkig was de bel al gegaan, dus hoefde ik me geen zorgen te maken dat iemand me zou lastigvallen.

Terug in de kleedkamer, voelde ik mijn maag zich terug omkeren bij het zien van al mijn papieren verspreid over heel de ruimte. Ik knielde neer en begon ze allemaal een voor een weer op te rapen. Tegen dat ik  bij mijn kluisje kwam, was ik helemaal radeloos. Daar, op de vloer, in iets waarvan ik alleen maar kon hopen dat het water was, lagen mijn kleren.

Raad eens wie de rest van de dag zou stinken naar een zwetend varken? Inderdaad. Deze jongen.

Niet te vergeten dat het herfstweer was buiten, waardoor ik nog een ferme wandeling naar huis voor de boeg had.

Zuchtend ruimde ik zo veel mogelijk op en ging naar mijn volgende les.

*

Engelse literatuur vloog voorbij, vooral doordat ik het grootste deel van de les doorbracht bij de verpleegster. Voordat ik het goed en wel besefte, was ik al op weg naar de les chemie. Toen ik de klas binnenwandelde, wist ik meteen dat er iets aan de hand was. Iedereen stond op een rij tegen de muur. Ik ging naast enkele klasgenoten staan en staarde naar mijn verlaten plaats in het lokaal.

"Oké, klas," kondigde de leerkracht aan. "Vandaag krijgen jullie nieuwe plaatsen, zodat jullie naast jullie nieuwe lab partner kunnen zitten. Wacht alsjeblieft geduldig tot ik jullie naam heb afgeroepen."
Ik dwaalde af met mijn gedachten terwijl de leerkracht begon met leerlingen naar hun plek te sturen. Pas toen mijn naam werd afgeroepen, werd ik uit mijn gedachten gehaald en slenterde naar de plaats die mij was aangewezen. Jordan ging naast me zitten en haalde zijn handboek uit. Ik zag hem een blik werpen op mijn outfit, waarna een gloed van sympathie in zijn ogen verscheen. Hij zei niks, waar ik hem dankbaar voor was.

Mevrouw Dailey ging vooraan de klas staan en begon met haar les. Ik begroef mezelf in mijn notities, hopend dat ik de bezorgde blikken van de jongen naast me zo kon negeren.
"Hoe gaat het met je hoofd?" fluisterde hij zacht tegen me.
"Gaat wel," mompelde ik terwijl ik verder notities nam. Ik wist dat hij aan het wachten was op een beter antwoord dan dat, dus met een zucht keek ik hem aan.
"Ze zei dat ik me binnen een dag of twee weer beter zou voelen."

Blijkbaar stelde dat antwoord hem gerust, want Jordan knikte en focuste zich weer op zijn eigen notities. 

Plots viel het me op hoe donker het was in het lokaal. Ik keek naar buiten, om te zien hoe donkere wolken de lucht vulden. Dat zou een lange wandeling door de regen worden straks.

Geweldig.

(5 december 2019)